“คุณกำลังคาดหวังอะไรกับเรื่องของผมอยู่งั้นเหรออิ้ง” คนโตกว่าถามเด็กตรงหน้า ฝ่ามืออบอุ่นอิงแอบแนบแก้มบาง ดวงตาสองคู่จดจ้องผสานรวมเป็นหนึ่งเดียว
ตอนนี้เขากำลังสับสนอย่างหนัก เลือกไม่ถูกว่าควรเล่าเรื่องของตัวเองออกมาดีไหม เพื่อแลกกับเรื่องของคนแก้มสีเรื่อ ลึกๆเขากำลังคาดหวังให้อิ้งเป็นคนคนเดียวออกัสอยู่ใช่ไหม เพราะการสูญเสียที่เขาเป็นต้นเหตุวันนั้นมันหลอกหลอนความผิดเขาไม่ลบเลือนสินะ เขาเลยคิดอะไรที่มันแทบจะเป็นไปไม่ได้แบบนี้
ออกัสคือเด็กน้อยไร้เดียงสา ขี้กลัว อ่อนแอ จนไม่อาจละสายตาได้ แต่อิ้งตรงกันข้ามกับออกัสทุกอย่าง ถ้าอิ้งคือคนเดียวกับออกัสจริงๆต้องถูกเลี้ยงดูมาแบบไหนกันนะ จากคนที่อ่อนแอกลัวกระทั่งเสียงใบไม้ตกในวันนั้นถึงแข็งแกร่งได้ขนาดนี้
“อิ้งต่างหากที่ต้องพูดประโยคนี้ เฮียมานั่นแหละที่กำลังคาดหวังกับอิ้งอยู่ อย่าบอกว่าเปล่านะครับ เพราะสายตาเฮียมามันฟ้อง”
“ผมคาดหวังให้คุณมีชีวิตรอด
