คนตัวเล็กเดินหนีออกมาด้วยความรู้สึกขุ่นมัว ภาพที่ยัยเวโรนิก้ามันคล้องแขนกอดก่ายเอาเนินเนื้ออวบอิ่มถูไถกับต้นแขนเฮียมา มันยังชัดเจนอยู่ในหัวสมองเขาอยู่เลย และที่สำคัญคนตัวโตดันยืนให้อีกฝ่ายกระทำโดยไม่เกรงใจสายตาเขาที่มองเลยสักนิด! ยิ่งคิดก็ยิ่งอยากระบาย คอยดูนะเขาจะสั่งสอนเฮียมาจนไม่กล้าคิดจะละกายออกห่างจากเขาเลยคอยดู
ลมทะเลที่พัดมาปะทะผิวกาย มันไม่ได้ช่วยให้คนหัวร้อนเย็นลงสักนิด แม้แต่แชมเปญที่ดื่มจนหมดแก้ว ก็ยังไม่สามารถบรรเทาอารมณ์คุกรุ่นให้ทุเลาลง
“เอาไหม” เสียงทุ้มสำเนียงอังกฤษโดยแท้ดังขึ้นตรงหน้า
อิ้งเงยหน้ามองคนที่ยื่นมวนบุหรี่มาให้แล้วหลุบตามองบุหรี่อีกครั้ง ก่อนจะใช้แก้วดันให้มันกลับไปหาเจ้าของของมัน
“มองกันด้วยสายตาของศัตรู แต่การกระทำแบบเป็นมิตร มันไม่ดูขัดแย้งกันเกินไปหน่อยเหรอครับ”
คนถูกรู้ทันหัวเราะเล็กน้อยแล้วดึงบุหรี่กลับไปคาบไว้ที่ปากตัวเอง ก่อนจะจัดการจุดไฟสูบมันเข้
