Cecily
“DMITRY…”
Hindi agad sinundan ni Dmity ang sasabihin niya. Matapos niyang sabihin na anak niya ito, wala pa ulit sinasabi si Dmitry.
Puno ng tanong ang ekspresyon ng mukha ko at sa tingin ko ay agad na nabasa ni Dmitry ang gusto kong itanong ngunit hindi ko magawang isatinig.
Ramdam ko naman sa ekspresyon niya, kahit hindi niya rin sabihin sa akin, na ayaw niya itong pag-usapan ng detalyado dahil maaaring hindi siya handa at naiintindihan ko iyon. Maging ako man ay may mga bagay na hindi pa rin kayang pag-usapan.
But the look on his face, it’s pure agony. Ngayon lang hinayaan ni Dmitry na maging vulnerable siya sa harapan ko. I never see him like this.
Pinutol ko ang katahimikan sa pagtatanong ko ng: “Tunay mong anak?”
Huminga nang malalim si Dmitry at ipinikit ang mga mata.
