“ปล่อยค่ะ ฉัน...” สะบันงายกสองมือยันอกหนาไว้ เมื่อกัมปนาทโน้มตัวลงมาใหล้ๆ เสียงหัวเราะแผ่วๆ ที่ได้ยิน ทำให้สะบันงาเงยหน้ามองเขา เธอลืมการใกล้ชิดแบบหน้าหวาดเสียวไปชั่วขณะ
“ผมไปช่วยได้ไหม ต้องไปซื้อของตอนเช้ามืดแบบนี้ทุกวันเหรอไงครับ?”
“ค่ะ” สะบันงาพยักรับ พยายามไม่สนใจแววตาพริบพราวนั่น
“เกือบสายแล้วค่ะ เดี๋ยวฉันเปิดร้านไม่ทัน…ปล่อยก่อนค่ะ”
“พูดกับคนอื่นไม่เห็นแทนตัวเองว่า’ฉัน’ เลย พูดกับผมทำไมแทนตัวห่างเหินจัง” เสียงตัดพ้อถึงสรรพนามแทนตัว ที่สะบันงาใช้กับกัมปนาท กับคนตัวใหญ่ที่ก้มลงมาเรื่อยๆ ทำให้เธอมึนงงทำอะไรไม่ถูก
“แล้ว...จะให้พูดว่าอะไรล่ะ ฉันไม่รู้นี่”
“อะไรดีล่ะ...ให้ผมเรียกคนเดียวใช้กับผมเท่านั้น...ดีมั้ย?”
“อะไรก็ได้ค่ะ แต่ปล่อยได้หรือยังล่ะ ต้องรีบไปตลาดอีก เดี๋ยวไปไม่ทัน ตลาดจะวายไปเสียก่อน”สะบันงาพูดรัวเร็ว เ
