เวลานี้เป็นเวลาสี่ทุ่มสิบห้านาที คามินเอนหลังพิงพนักพิงเก้าอี้ พลางยกแขนข้างซ้ายขึ้นมาดูนาฬิกาเรือนหรู เขาหลับตาอยู่คู่หนึ่งก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา เมื่อรู้สึกเหมือนว่ามีลมร้อนผ่าวพ่นลดที่ใบหน้า ดวงตาคมค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เป็นนิสสาที่กำลังก้มหน้ามามองเขาเพียงคืบ ทั้งสองเมื่อจ้องตาประสานกันก็ตกใจสุดขีด
“เฮ้ย...คุณผมตกใจหมดเลย”
“คุณมาทำอะไรตรงนี้”
คนตัวเล็กยิ้มให้ผู้เป็นนายตัวเองแหยๆ ก่อนที่จะชี้ไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ที่แขวนไว้ที่ผนังห้อง
“ดึกแล้ว กลับบ้านกันยังคะท่านประธาน”
เสียงลมหายใจพ่นออกมาจากปากคามิน ใจเขาเต้นไม่อยู่กับเนื้อกับตัวทุกทีที่ได้ใกล้ชิดเธอระยะกระชั้นชิดขนาดนี้ ดวงตาดุจดังพญาเหยี่ยวจ้องมองนิสสาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ที่ทำให้เขาตกอกตกใจใจหล่นหายไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“ไปก็ไป”
พูดจบคามินก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนที่จะก้าวเดินนำหน้านิสสา โดยที่นิสสาเดินตามมาติดๆ มือข้างข
