เด็กดื้อ | 4
483 Words
“ไม่ชอบให้หนูเข้ามายุ่งวุ่นวายที่บ้านใหญ่ไม่ใช่หรอคะ” ฉันถามในขณะที่คุณป๋ากำลังจะพาเดินไปที่ไหนสักที่ภายในบ้าน
คุณป๋าหยุดก่อนจะหันมาตั้งคำถาม “ฉันเป็นคนสั่ง ยังจะต้องสงสัยอะไรอีกมั้ย ?”
“แต่นี่มันก็ดึกมากแล้ว ถ้าคุณป๋ามีอะไรควรรีบพูดมาดีกว่าค่ะ หนูง่วงแล้ว” เมื่อฉันพูดแบบนั้น คุณป๋าก็ก้าวขาเดินเข้ามาใกล้ๆ จนฉันต้องถอยหนีอย่างตกใจ เพราะไม่รู้ว่าคุณป๋าคิดอะไรอยู่ถึงได้เดินพรวดเข้ามาแบบนี้
ถ้าฉันถอยไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น !!
“ถอยหนีทำไมขนาดนั้น ?” คุณป๋าเลิกคิ้วขึ้นถาม
“คุณป๋าต่างหาก ทำไมต้องเดินมาใกล้ขนาดนี้ด้วยคะ”
“เธอต่อปากต่อคำเก่งจริงๆ เลยนะ”
“คุณป๋ามีอะไรคะ หนูง่วงนอนแล้ว” ฉันเร่งถามทั้งที่ความจริงก็ไม่ได้ง่วงหรอก แค่ไม่อยากอยู่ตรงนี้นานๆ มันทำให้อึดอัด
“ไปเที่ยวกลับมาดึกดื่นไม่ง่วง พอคุยกับฉันเธอง่วง ?”
“คุณป๋าคะ !!”
“พรุ่งนี้มีแขกคนสำคัญจะเข้ามาที่นี่ ฉันอยากให้เธอช่วยอะไรนิดหน่อย”
“หนูเคยบอกไปแล้วว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
“...ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆ เธอน่าจะรู้ดี” คุณป๋าก้าวขาเดินเข้ามาใกล้กับฉัน และก็เหมือนเดิมฉันเลือกที่จะถอยหนี
“หนูไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับวงการสกปรกนั่น!!”
“แต่ที่ฉันให้เธออยู่สุขสบายได้แบบทุกวันนี้ มันก็มาจากเงินที่เธอว่าสกปรกทั้งนั้น !!” คุณป๋าพูดเหมือนว่าเงินมันมีค่ามากกว่าอะไรทั้งนั้น
“เคยถามหนูบ้างมั้ยคะว่าสิ่งที่หนูต้องการมากที่สุดคืออะไร”
“จะพูดอะไรก็พูดมา อย่ามาพูดแล้วให้ฉันคิดเอง ฉันไม่ชอบ !!”
“....ไม่มีอะไรค่ะ”
ฉันรู้ดีว่าคุณป๋าจะให้ทำอะไร เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณป๋าดึงฉันไปเกี่ยวกับธุรกิจด้านมืดของเขา
ทุกครั้งที่คุณป๋าจะกำจัดคนที่ทรยศ หรือคนที่ขัดผลประโยชน์คุณทิ้ง ฉันมักจะเป็นตัวล่อเหยื่อพวกนั้นให้ตายใจ ก่อนที่คุณจะจะตลบหลังมันแล้วจัดการฆ่าอย่างเลือดเย็น
คุณป๋าก้าวเข้ามาประชิดตัวฉัน ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาเอาไรผมมาทัดไว้ที่หลังหูของฉัน แล้วยื่นหน้ามากระซิบบอก “เธอต้องทำ”
คำพูดนั้นทำให้ขนทั้งตัวลุกซู่ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้ “ค่ะ หนูทำก็ได้ แต่!! เสร็จงานนี้หนูขอย้ายไปอยู่คอนโดนะคะ”
“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าเธอทำงานให้ฉันได้น่าประทับใจมากแค่ไหน....”
- Writer
