โดนทิ้งอีกแล้ว
1712 Words
ตื้ดดด ตื้ดดด
" ว่าไง" เสียงเข้มเอ่ยถามลูกน้องจากปลายสาย สายตาคมมองร่างเล็กที่นอนหลับหายใจสม่ำเสมอไม่มีทีท่าว่าจะตื่นบนเตียง เขาและแฝดตื่นได้สักพักแล้ว ต่างคนต่างอาบน้ำเรียบร้อย กะว่าจะมาปลุกคนบนเตียงให้ไปอาบน้ำแล้วไปกินข้าวกัน แต่พอลูกน้องคนสนิทโทรด่วนมาหาเขาก็คงจะเป็นเรื่องด่วน
" นายครับ งานมีปัญหาครับ " มองไปหาสองที่เดินเข้ามาในห้องพอดี หนึ่งวางกาแฟลงบนโต๊ะก่อนจะนั่งลงบนเตียงข้างๆร่างบางเบาๆอย่างไม่อยากรบกวนการนอน
" ว่ามา "
" มีคนเผาโกดังเราครับ ผมคิดว่าเป็นพ่อเลี้ยงบุญส่ง "
" แม่ง เดี๋ยวกูรีบไป สองกลับ พ่อเลี้ยงบุญส่งมันเล่นเราทีเผลอแล้ว
" สัส แล้วน้องล่ะ ถ้าตื่นมาไม่เจอ "
" กลับก่อน เดี๋ยวน้องก็ไปฝึกงานไร่เราอยู่แล้ว ไปเคลียกับพ่อมึงก่อน "
.
.
.
" อื้อ " ลืมตาตื่นจากนิทราในยามเช้าของอีกวัน พลิกตัวไปมาเพื่อคลายความเมื่อย ก่อนจะนอนรำลึกเรื่องราวที่ผ่านมา หันหน้าไปหน้าคนข้างๆเตียงหวังว่าจะเจอแต่กลับว่างเปล่า
" ป๋า " ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วห้อง ไม่มีบุคคลที่2 หรือ3 ไม่มีเสียงตอบรับจากห้องน้ำที่เขาคิดว่าอยู่ในนั้น
" แด๊ด " เอ่ยเรียกอีกครั้งเผื่อใครสักคนจะไม่ได้ยินเสียงผม แต่เปล่าเลย ผมอยู่คนเดียวต่างหาก
" ฮึก "
โดนทิ้งอีกแล้วสินะ
.
.
.
ปึ้ก กล่องของขวัญต้อนรับกลับบ้านถูกปัดตกไปอยู่มุมพื้น
" แม่ ไนท์ไม่อยากเห็นหน้ามัน แม่!! "
" ไวน์ ถอยไปห่างๆพี่ก่อน ไม่เห็นหรอว่าพี่อาการไม่ดี "
.
.
.
" ไวน์ น้องกินข้าวคนละเวลากับพี่ได้มั้ยคะ แม่กลัวว่าพี่เค้าจะอาการกำเริบเพราะน้องเป็นเพื่อนน้องมิว"
" แล้วแม่กับพ่อจะกินกับผมหรือเปล่าครับ "
" ขอโทษนะลูก แต่พ่อกับแม่ต้องกินเป็นเพื่อนพี่ไนท์ "
" อ่า ไม่เป็นไรครับ "
.
.
.
" ไวน์ วันเกิดหนูแม่ขอเลื่อนเป็นอาทิตย์ต่อไปแทนได้มั้ยคะ แม่กลัวพี่ไนท์จะคิดมาก "
" อ่า ครับ "
.
.
.
" ไวน์ พ่อจะให้แกไปอยู่คอนโดนะ "
" ทำไมครับ "
" ไม่เห็นหรือไงว่าพี่แกอาละวาดหาเพื่อนแกทุกครั้งที่เห็นแก พรุ่งนี้เลยนะ ขอโทษที่กะทันหัน "
" ครับ"
.
.
.
" ไวน์ถือถุงนี้ให้แม่หน่อย ของโปรดพี่เขา "
" แล้วถุงของผมล่ะครับ "
" อ้าว น้องไวน์ก็ชอบเหมือนกันหรอแม่ไม่รู้ "
" อ่า ไม่เป็นไรครับ "
.
.
.
พ่อกับแม่ไม่ได้แวะมาหาผมเลยตั้งแต่ที่ผมย้ายมาอยู่คอนโด ถึงผมจะถูกมองว่าโตแค่ไหนแต่ผมก็ยังเป็นเด็กม. 5 ตอนนี้พี่สาวผมบินไปเรียนต่อที่อเมริกา พ่อกับแม่บอกผมว่าช่วงนี้ทำงานหนัก ต้องบินไปต่างประเทศติดกันหลายเดือน ผมแอบได้ยินจากแม่บ้านว่าพ่อและแม่ซื้อบ้านอยู่ที่นู่นและอยู่กับพี่ไนท์
วันนึงพ่อแม่กลับมาทำธุระเลยแวะมาหาผม วันนั้นเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ผมได้กินข้าวพร้อมพวกเขา แต่ผมไม่มีโอกาสเปิดปากพูดเลย เพราะบนหน้าจอไอแพดแสดงให้เห็นว่ากำลังวิดีโอคอลกับพี่สาวผมอยู่
ผมกินข้าวคนเดียวไปเงียบๆ พอตกดึกพ่อกับแม่ก็เข้านอน วันนี้เค้านอนที่คอนโดผม ผมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินไปเคาะประตู
((ไนท์ทำไรอยู่ลูก ))
" อ่า คุยกับพี่อยู่สินะ พรุ่งนี้ก็ได้ " ผมคิดแบบนั้น ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เดินเข้าห้องนอนไป
" พรุ่งนี้เล่าเรื่องที่โรงเรียนให้แม่ฟังดีกว่า รึจะเรื่องไปเทศกาลดี เยอะแยะไปหมด "
แต่ผิดไปหมด ผมตื่นขึ้นมากับความว่างเปล่า หวังจะเดินไปอรุณสวัสดิ์ก็พบว่าเขาสองคนกลับแล้ว " อ่า จริงสินะ พรุ่งนี้วันเกิดพี่ไนท์ " ซึ่งก็เป็นวันเกิดผมด้วย เราเกิดวันเดียวกันเดือนเดียวกันแต่คนละปี มองความว่างเปล่าในห้องก่อนจะฟุบลงหน้าประตู น้ำตาที่อดกลั้นมาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่
" ฮึก โดนทิ้งอีกแล้ว "
" แค่คำอวยพรประโยคเดียวก็ให้ผมไม่ได้หรอ ฮึก "
ไม่มีคำลา ไม่มีคำอวยพรวันเกิด ไม่มีประโยคสักประโยคที่ผมโหยหามาตลอด ไม่ได้เล่าเรื่องที่อยากเล่าให้ฟัง ความสุขที่พบเจอ ปัญหาที่ผ่านมา คำชุมเชยที่อยากได้รับ
ความรู้สึกเวลาได้กอดพ่อแม่เป็นยังไงผมจำไม่ได้แล้ว คำถามที่อยากถามออกไปว่ากินข้าวหรือยัง เรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตที่อยากเล่าให้เขาสองคนฟังแต่ไม่มีโอกาส ผมไม่ได้รับอนุญาตให้ส่งข้อความไปหาเขา คงเพราะกลัวว่าพี่ไนท์จะมาเจอ ทุกๆ วันผมจะรอข้อความเขาเสมอ แต่ก็ไม่เคยมี ทุกๆ ก่อนนอนผมจะขอพรให้ตื่นมาเจอพวกเขา แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นเลย
ผมโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวเพียงเพราะคิดว่าผมไม่เป็นไร แต่ไม่เคยมีใครถามผมสักครั้งว่าผมอยู่ได้มั้ย ผมโอเครหรือปล่าว
ครั้งนี้ก็อีกครั้งสินะ ที่ผมโดนทิ้ง
ผมไม่ได้เป็นคนใจง่าย ผมไม่ได้มีเซ็กส์กับคนอื่นที่ไม่ใช่แฟน แต่เขาสองคนมีสิ่งที่ผมโหยหามาทั้งชีวิตคือความอบอุ่นที่แผ่มาถึงผม ถึงแม้จะเป็นแค่เซ็กส์ก็ตาม มองไปรอบๆ ห้องหวังจะพบข้อความสักข้อความเพื่อบอกลา กวาดตามองย้ำๆ หลายรอบเพื่อไม่ให้มองพลาดไป
" ไม่มีสินะ " ไม่ได้เสียใจที่เรามีอะไรกันแล้วโดนทิ้ง แต่ไม่ชอบความรู้สึกโดนทิ้งแบบนี้ ไม่ชอบความรู้สึกที่เกิดขึ้นมาในหัวว่าเราทำอะไรผิดหรือเปล่า เราต้องแก้ไขตรงไหนมั้ย ลอยวนๆ อยู่ในหัว
" ฮึก ตาแก่บ้า " หยดน้ำตาไม่อาจห้ามมันได้ ฟุบหน้าลงกับเข่าก่อนจะปล่อยตัวเองให้ร้องไห้ให้พอ ปาดน้ำตาและลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าที่แม่บ้านคงจะซักให้ ผมแค่ต้องกลับไปอยู่ในจุดเดิม จุดที่ต้องรอคอยความอบอุ่นที่พัดผ่านมาสักครั้งใดครั้งหนึ่งให้ได้ลิ้มรส และตื่นขึ้นมากับความว่างเปล่าที่ไม่สามารถจะถามจากใครได้ว่าลมพัดเอามันไปที่แห่งหนใดแล้ว ไม่มีสิทธิ์จะตามหา ทำได้แค่รอ ผมทำได้แค่นั้น
ปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะหยิบคีการ์ดที่วางบนโต๊ะข้างประตูเพื่อออกไปจากที่นี่ ปิดประตูก่อนจะออกจากคอนโดไป
" เป็นไงคะ คุณหนูไวน์ หายไปก่อนเพื่อน มอสมันบอกใครไม่รู้ฉุดมึง ทั้งคืนกับคนนี้หรอ "
" เปล่า "
" แล้วใคร ใครกันที่ทำให้มึงเดินขาถ่างขนาดนี้ หน้าก็บูดอีก "
" หมา "
// แค่กๆ // สองนายที่นั่งอยู่ข้างๆกันอยู่ๆก็สำลักขึ้นมาไม่มีปี่มีขลุ่ย จนลูกน้องรีบกุลีกุจอหาน้ำมาให้
"สำลักพร้อมกันขนาดนี้โดนใครด่าแน่ๆเลยค่ะ " เสียงคุณหญิงเจ้าของโรงแรมเอ่ยแซวทันทีที่ลูกชายตัวเองอยู่ๆก็สำลักลม
" ใครจะด่าผมกันคุณหญิง " เอ่ยหยอกล้อผู้เป็นแม่ที่กำลังจัดอาหารทำเองให้ผมสองคนบนโต๊ะ
" ไม่รู้แหละ เผื่อไปทิ้งใครมาแล้วโดนเขาด่าพ่อเอา แม่ก็พูดเล่นๆ เจอกันตอนเย็นค่ะแฝด " สองพี่น้องหันมองหน้ากันทันทีหลังจากแม่ของเขาเดินออกไป คนแรกที่นึกถึงคือแมวน้อยที่เขาพึ่งหนีมาโดยไม่ได้บอก สองยกมือถือขึ้นมากดโทรหาเพื่อนสนิททันที
" มัส ไวน์ออกมายัง "
" แมวมึงอะนะ ลงมาแล้ว เห็นพนักงานที่ให้ไปดูบอกว่าร้องไห้ด้วย มึงขโมยของน้องมันด้วยรึปล่าวหนิ"
" มีแต่น้องที่ขโมยน้ำกู "
" กามไอสัส จะ 40 แล้วมึงลดความกามลงบ้าง"
" ฮ่าฮ่า กูก็พูดเล่นมั้ยครับ เออๆขอบใจมาก " กดปิดหน้าจอก่อนจะวางลงบนโต๊ะไม่แรงนัก
" หนึ่ง น้องร้องไห้ เพราะมึงเลย "
" อย่ามาโทษกู โทษไอ้เหี้ยพ่อเลี้ยงนู่น อะไรวะ แอบเผาโกดังกูแล้วเอาลูกสาวมาถวายให้ถึงไร่ " บ่นออกไปอย่างเหนื่อยอ่อน เขาและสองพึ่งมาถึงและลงงานทันทียังไม่ได้พัก พอกำลังจะพักพ่อเลี้ยงบุญส่งก็เอาลูกสาวมายกยอความดีให้ฟัง มองน้องชายที่เกือบชักปืนยิงสองพ่อลูกเพราะมันทำให้เราสองคนรีบจนทิ้งคนที่อยู่บนเตียงไว้
"มันคงทำงานให้คนใหญ่คนโตสักคน ไม่งั้นคงไม่กล้ามา "
" นายครับ ผมจะมาถามเรื่องที่พักเด็กฝึกง- "
" ให้ไวน์นอนกับกู "
" ไม่ได้ไอ้สัส น้องต้องอยู่ห้องพัก อยู่ห้องมึงคนจะว่าน้องเอา เอาห้องที่ค่อนข้างส่วนตัวหน่อยก็ดี จะได้ไปหาง่าย " หนึ่งกร่นด่าคนหน้าเหมือนก่อนจะหันไปสั่งงานลูกน้องแทน
" ครับนาย "
" กูไปหาที่ห้องก็ได้ครับสัสหนึ่ง " ยักคิ้วใส่แฝดตัวเองไปทีกับก่อนจะลุกออกไปยังโต๊ะกินข้าว
" เช่นกันครับไอ้แฝด "
*เอ็นจอยยยยย
ไรท์ดึงดราม่าครั้งแรกค่ะ ยังไม่เก่งขอโทษด้วยน้า เดี๋ยวตอนไหนสักตอนจะฝึกฝีมือมาดึงน้ำตาคนอ่านคนละบ่อกันไปเลย ฉากไหนน้า ฉากไหนน้า ?
**** สุดท้ายนี้ไรท์ขอสอบถามว่าหน้าอินโทรเรื่องยังมีประกาศเรื่องติดเหรียญของไรท์มั้ยคะ คือไรท์พิมพ์ยาวมาก แต่พอเข้าดูแล้วมันตัดประโยคลงค่ะ ไรท์อ่านดูรู้สึกไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่ ในบทเขียนไรท์ลบออกแล้วนะคะ เลยอยากสอบถามนักอ่านว่ามันยังขึ้นหน้าเรื่องอยู่มั้ย
- Writer
