"หลินจื่อเว่ยเจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าเพียงเพราะเจ้าบอกว่าจะช่วยให้ข้าได้สมปรารถนาจึงทำให้ข้ายื่นมือมาช่วยเหลือ"
โม่หรานเอ่ยเสียงกร้าว หลินจื่อเว่ยช้อนดวงตาหงส์มองเขาด้วยความรู้สึกหวาดหวั่น
"หากท่านไม่ต้องการผลประโยชน์จากข้าไยท่านช่วยเหลือข้าเล่า"
โม่หรานหัวเราะเสียงต่ำ ดึงร่างนุ่มนิ่มประดุจไร้กระดูกเข้ามาในอ้อมแขน ย่ำยีริมฝีปากนางชั่วครู่แล้วผละออก
นิ้วเรียวไต่ไล้ไปที่ผิวบอบบาง ร่างเปลือยเปล่านี้ช่างยวนใจนัก กระทั่งแม้ยามนี้เพิ่งจะเสพสมกับนางเสร็จสิ้น เขายังเกิดความต้องการขึ้นมาราวกับหนุ่มน้อยผู้เพิ่งเคยลิ้มลองรสชาติของสตรีเป็นครั้งแรก
"ข้าเพียงแต่สงสัย ว่าเจ้ารู้สิ่งใดกันตั้งแต่ข้าเกิดมาบนโลกนี้ ไม่เคยมีสตรีใดกล้ายื่นข้อเสนอกับข้า หลินจื่อเว่ยถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องบอกข้า ว่าเจ้ารู้สิ่งใดและช่วยข้าได้อย่างไร แต่หากเจ้าคิดล้อเล่นข้าคงไม่ต้องบอกจุดจบของเจ้ากระมัง"
หลิวจื่อเว่ยย่อมไม่รู้ส
