เพียงชั่วครู่ด้วยความเก่งกาจของปลายลิ้นที่ไล้เลียกลืนกินเนื้อขาว ๆ ของนางอย่างอร่อย หลินจื่อเว่ยก็ถูกโม่หรานชักจูงโดยไร้ทางสู้ นางค่อย ๆ ส่งเปล่งเสียงครางออกมา ปลายเท้ารู้สึกเบาหวิวทั้งกึ่งกลางร่างกายของนางเปียกฉ่ำและบังเกิดความรู้สึกต้องการให้เขาสัมผัสอย่างประหลาด กระนั้นนางก็ยังอดกลั้นเอาไว้ด้วยความอายและอาการบาดเจ็บของโม่หราน
โม่หรานดูดกลืนเต้าของนางอีกข้าง ในขณะที่มือข้างหนึ่งเลื่อนลงต่ำ กระทั่งหยุดสำรวจที่หน้าท้องแบนราบเนียนนุ่มชั่วครู่ นิ้วเรียวกดหน้าท้องของนางตรงตำแหน่งเหนือสะดือเล็กน้อย จู่ ๆ หลินจื่อเว่ยก็รู้สึกเสียวจนสั่นสะท้านไปทั่วกาย
"อื้อ ท่านอ๋องเพคะ ย่ะ อย่ากดตรงนั้น อื้อ"
"นางมารน้อยเจ้ายั่วยวนเก่งมิใช่หรือ ข้าจับแค่นี้ไยต้องมาห้ามปราม ในเมื่อชอบยั่วให้คนคลั่ง ไยไม่กล้ารับผลกรรมแห่งการกระทำของตนเองเล่า"
กล่าวจบก็เลื่อนมือต่ำลงไป กระทั่งนิ้วมือเรียวพานพบกับความอวบอูมชุ่
