İki haftadır hastanedeydik ve benim kanamam bir türlü bitmiyordu. Azalmıştı ama tam bitti dediğim anda yeniden başlıyordu. Sebebini bilemiyordum, doktorum da sebep bulamamıştı. Kan takviyesi, vitaminler... Bebeklerimi hayatta tutmak için ne gerekirse yapıyorlardı ama içimden bir ses onlara veda etmeye hazırlanmamı söylüyordu.
Kimseyle konuşmaya halim yoktu. İlaç niyetine iştahsızca önüme getirilen hastane yemeklerini yiyor, gerekmedikçe solumdan sağıma bile dönmüyordum. Ağladığımı gördükçe diğerleri de üzüldüğü için içime ağlamaktan harap olmuştum ama onlara da kıyamıyordum. Ailem perişandı, Ersin hepsinden beterdi. Doktor izin vermediği için sürekli yanımda olamıyorlardı ama günde birkaç saatliğine yanıma gelip benimle ilgileniyorlardı. Öğlen gibi gelen annem, hemşireyle birlikte kolları
