Annem ve ben kapıdan girdik. Diğerleri araçlara yönelip eşyalarını alırken Ersin de yardımcı olmak için geride kalmıştı. Sanırım, benim annemle vakit geçirmem için bize zaman kazandırıyordu.
Annem, normalde gavur icadı deyip hakkını yediği asansörün kullanımına karşı olsa da benim için ses çıkartmadan içeri girmişti. Mutant canavarla karşılaşmış gibi korkulu gözlerle içinde bulunduğu asansörü incelerken kolunun altında, başım hala göğsüne yaslı olduğu için dimdik duruyordu. Çünkü, anne olmak korkularını gizlemeyi gerektirirdi.
Bizim kata giden tuşa basmak için annemden sıyrıldım. Ona döndüğümde beni dolu gözleriyle süzüyordu. Dudağımı büküp hafifçe gülümsedim.
"Gel kız arsız." deyip yeniden kucağını açınca beklemediğim hamleyle neşem az da olsa yerine geldi. Yine koluna döndüğümde, "Çok
