Saçma bir sarı renge boyanmış duvarlar. Büyükçe bir masa. Masanın etrafına dizilmiş üç hocam ve omzumu sıkıp dik durmamı sağlayan Armina ile birlikteyiz. Duvarlar önemli. Gözümü sabitleyip uzun süredir onlara bakarken kafamda bir liste çıkarıyorum oraya. kaburgada çif taraflı kırıklar, sol el parmaklarında minik kırıklar, bileğinde ve üst kolunda parçalı kırık, burunda kırık... Tüm vücudu kırıklarla doluydu. Ve bu sadece görünendi. Organları çok daha kötü durumdaydı ve hocalarım teker teker açıklama yaptıkça halıya kusmamak için duvara bakmaya başlamıştım. İyi olacak... İyi de nasıl?
"Güzide..." diyen hocama döndüm. Yaşlı yüzünde zeka ve anlayışla ışıldayan gözlerini bana dikti. "Batında serbest sıvı var. Kanıyor. Ve tam olarak neyle uğraştığımızı görmek için tanı amaçlı açmak istiyoruz."
