ม่อเฉิงประคองลู่เจินกลับไปที่เรือนรับรองโดยไม่สนใจสายตาของคนอื่นๆ ที่มองมา
เมื่อกลับมาถึงห้องเขารีบสำรวจร่างกายของนางทันทีว่ามีบาดแผลที่ตรงไหนบ้าง โชคดีที่นอกจากมีบาดแผลฟกช้ำบนใบหน้าและแขน ก็ไม่มีกระดูกส่วนไหนแตกหัก
แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังแค้นใจอยู่ดี ม่อเฉิงแตะบาดแผลบนแขนของนางเบาๆ เขารู้สึกเสียใจที่ปล่อยเจ้าคนอันธพาลผู้นั้นง่ายเกินไป อีกทั้งยังนึกโทษตัวเองที่ทิ้งนางไว้ตามลำพังในโรงเตี๊ยม
ลู่เจินมองมือที่กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนของเขา นางก็รีบพูดให้เขาคลายความโกรธ "ศิษย์พี่ท่านอย่าได้โกรธอีกเลย ถึงอย่างไรเจ้าเด็กอันธพาลคนนั้นก็ได้รับการสั่งสอนจากท่านจนมีสภาพสะบักสะบอมขนาดนั้นแล้ว"
เมื่อพูดเรื่องนี้แล้วหญิงสาวก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ "ไม่รู้ว่าเขาจะไปฟ้องบิดาหรือไม่"
ม่อเฉิงไม่สนใจว่าบิดาขออีกฝ่ายจะตามหาเรื่องหรือไม่ "เจ้าไม่ต้องคิดมากเรื่องนั้น ร่างกายของตนเองให้ดีเถิด"
ลู่เจินพยักหน้
