คนโง่
1332 Words
แกร๊ก!
วาคีนเปิดประตูห้องน้ำออกมาในตอนที่ฉันกำลังนั่งอยู่บนโซฟาที่เราสองคนมักจะนั่งกอดกันเป็นประจำ เขาเดินออกมาหาฉันแล้วนั่งลงซ้อนด้านหลังของฉัน วาคีนวางคว่ำหน้าจอโทรศัพท์มือถือแล้วโอบกอดฉัน
เขาคงคิดว่าฉันไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรสินะคะ ที่จริงมันไม่ใช่เลยฉันรู้ ฉันเห็น ฉันได้ยินทุกสิ่งทุกอย่าง แต่ฉันเลือกที่จะเงียบ เลือกที่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้เหมือนคนโง่ เพราะอย่างน้อยๆ เขาก็ยังชัดเจนว่าเขาเลือกฉัน
"เป็นอะไร ทำไมซึมๆ" เขาถามฉัน ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นอย่างเดิมได้ไหม
"มันไม่มีอะไรทั้งนั้น อย่าคิดมาก" อ่า... เขาคงรู้แล้วสินะว่าฉันได้ยิน วาคีนโอบกอดฉัน กดจูบที่หัวไหล่ของฉัน ฉันชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขาทำราวกับว่าฉันเป็นคนโง่หรือว่าฉันเองที่ยอมโง่ทำร้ายหัวใจของตัวเองซ้ำๆ
"กูรักมึง กับคนอื่นกูไม่ได้อะไรเลย"
"วาคีน"
"อะไร"
"ถ้าวาคีนหมดรักเฟิร์นแล้ว วาคีนปล่อยเฟิร์นไปได้ไหม" ฉันพูดกับเขารับรู้ได้ในทันทีเลยว่าน้ำเสียงของฉันมันสั่นขนาดไหน ฉันพูดกับเขาดีๆ ไม่มีการใส่อารมณ์อะไรทั้งนั้นสิ่งที่ฉันพูดฉันหมายความตามนั้นจริงๆ
"กูไม่มีทางหมดรักมึงเฟิร์น"
เขายังโอบกอดฉันเอาไว้ ราวกับอยากจะบอกฉันว่าเขาไม่มีทางปล่อยฉันไปไหนแน่นอน
"กูรักมึง"
วันต่อมา...
"วันนี้กูไม่ไปเตะบอลแล้วนะ เลิกเรียนแล้วอย่าเพิ่งกลับรอกูด้วย"
เขาพูดขึ้นตอนที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก สายตาของเขามองมาที่ฉันที่กำลังแต่งตัวอยู่เหมือนกัน สายตาของวาคีนค่อนข้างดูเป็นกังวลเวลาที่มองหน้าฉันไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ ค่ะว่าเขาดูเป็นกังวล
"มึงอย่ามีใครนะเฟิร์นกูจะปรับปรุงตัว"
เดินมาหาฉัน โอบกอดฉันเหมือนเคยและกดจูบที่หน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบา ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะทนได้อีกนานแค่ไหนนะคะ แต่ในเมื่อเขาสัญญาฉันก็จะลองยอมดูสักครั้ง
"งั้นวันนี้เลิกเรียนแล้วเราไปดูหนังกันนะ"
"ได้ มึงรอกูนะ กูจะเคลียร์ทุกอย่างให้เร็วที่สุดกูสัญญา"
เราสองคนเดินออกมาพร้อมกันแม้ฉันจะยังไม่สบายใจแต่ฉันก็จะพยายามเชื่อใจวาคีนอีกครั้งว่าเขาจะปรับปรุงตัว ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติ วาคีนเองก็เช่นกัน แม้ระหว่างทางที่เราไปเรียนด้วยกันโทรศัพท์ของวาคีนจะดังอยู่ตลอดเวลาจนเขาต้องหยิบมันขึ้นมาแล้วกดปิดเสียงเอาไว้
"เดี๋ยวกูไปส่งที่ห้องเรียน"
"ไม่เป็นไร เฟิร์นไปเองได้ใกล้แค่นี้เอง"
"มึงอย่างอแงดิเฟิร์น เดี๋ยวกูไปส่ง"
ฉันยอมตามใจวาคีนอีกครั้ง เราจับมือกันเดินไปเรื่อยๆ วาคีนถือหนังสือให้ฉัน และสะพายกระเป๋าให้ฉันเหมือนอย่างที่เขาทำเป็นประจำทุกครั้งจนเราเดินมาถึงหน้าห้องเรียนของฉัน
"มาหอมเหม่งหน่อย"
"ไม่เอา คนเยอะ"
"มาให้กูหอมหน่อยเร็ว"
"วาคีนนี่มันที่มหา'ลัยนะ"
"แล้วไง กูหอมเมียกู กูผิดอะไร"
ว่าแล้วก็รั้งท้ายทอยของฉันเข้าไปหาตัวพร้อมกับกดริมฝีปากนุ่มชื้นของเขาลงมาที่กลางหน้าผากฉัน โดยไม่เกรงใจสายตาของคนอื่นที่มองมาเลยแม้แต่น้อย ทำราวกับอยากประกาศให้คนอื่นรู้ว่าฉันเป็นของเขาและใช่เมื่อฉันหันไปมองตามสายตาของวาคีนก็เจอเข้ากับพี่เก้าที่กำลังมองมาที่เราอยู่
"มึงเป็นของกูนะเฟิร์น เป็นผู้หญิงของกู เป็นเมียของกู"
"รู้แล้ว"
"กูไปเรียนแล้วนะ"
วาคีนส่งของคืนให้ฉันแล้วเดินออกไป เขาสวนทางกับพี่เก้าทั้งสองคนต่างหยุดจ้องหน้ากันนิ่ง ไม่มีใครยอมเดินไปก่อนแม้แต่คนเดียวจนกระทั่งมีพี่เชนเพื่อนพี่เก้าเป็นฝ่ายเดินเข้ามาแยก
"ไอ้สัสเก้า ทำไรวะ"
วาคีนเดินลงไปเรียนที่คณะของตัวเอง ส่วนพี่เก้าวันนี้มีกิจกรรมต้องมาเรียนที่ห้องเดียวกับฉัน เป็นการเรียนรวมของคณะเรา พี่เก้าเดินเข้ามาใกล้ฉันจ้องหน้าฉัน ฉันไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าฉันเป็นอะไรแต่ฉันไม่กล้าสบตากับพี่เก้าเลยแม้แต่น้อย ฉันเอาแต่ก้มหน้าอยู่อย่างนั้น พี่เก้าวางมือของเขาไว้ที่ศีรษะของฉันอย่างแผ่วเบาแล้วพูดกับฉันน้ำเสียงนุ่มทุ้ม
"พี่ไม่เป็นไรครับ อย่าคิดมาก"
มือหนาของพี่เก้าเลื่อนลงมาที่หัวไหล่ของฉัน และไล่ลงมาตามแขนเรียวของฉันก่อนจะหยุดอยู่ที่ฝ่ามือฉัน เขามองหน้าฉันนิ่งมุมปากหนายกยิ้มอย่างดูดี แล้วจูงฉันเข้าไปนั่งที่โดยที่เขาเป็นฝ่ายถือของให้ฉัน อย่างที่วาคีนทำเมื่อครู่นี้
ตึกคณะวิศวะ
"ฮึก... วะ วาคีน ตูนขอโทษ ตูนจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว ยะ อย่าเลิกกับตูนเลยนะ"
มือหนาจับแขนเรียวของหญิงสาวกระชากออกจากตัวแล้วดันไหล่เธอให้ออกห่างจากตัวเขา วาคีนปัดๆ ที่เสื้อของตัวเองจ้องมองหญิงสาวหน้าตาน่ารักอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะพูดจาเย็นชาใส่เธอราวกับไม่เคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน
"ก่อนเอากันก็ตกลงกันแล้วนี่ แล้วที่ทำอยู่คืออะไรถ้าฉันไม่ไปเห็นก่อนเธอจะเดินไปหาเฟิร์นใช่ไหม"
ในตอนที่เขากำลังเดินกลับตึกคณะของตัวเอง เขาเห็นการ์ตูนหนึ่งในหญิงสาวที่ตัวเองมีความสัมพันธ์ด้วยตั้งท่าจะเดินไปหาใบเฟิร์นโดยที่มือของเธอมีรูปภาพที่ถ่ายคู่กับเขาอยู่เธอคงตั้งใจจะเอาไปให้ใบเฟิร์นดูโชคดีที่เขาเห็นก่อน เขาถึงได้ลากเธอมา
พอมาถึงตึกคณะของตัวเองวาคีนแย่งโทรศัพท์มือถือเธอมาแล้วลบรูปภาพของเธอกับเขาออกจนเกลี้ยงพร้อมกับปามือถือลงพื้นจนเละใช้งานต่อไปไม่ได้
"พะ เพราะว่าเดี๋ยวนี้คีนไม่มาหาตูนเลย ตูนคิดถึงคีน"
"ฉันบอกแล้วไง ฉันมีเมียแล้ว ถ้าคิดจะสนุกกับฉันก็ต้องรับข้อนี้ให้ได้ ถ้ารับไม่ได้ก็ออกไปจากชีวิตฉัน" ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามารับรู้ทุกคนว่าเขามีคนของเขาอยู่แล้ว แต่ส่วนใหญ่ความรู้สึกของพวกเธอจะถลำลึกเกินกว่าที่คุยกันเอาไว้ทำให้ทุกครั้งต้องจบลงเพราะตั้งใจไปยุ่งกับคนของเขา ผู้หญิงของเขา
"คีนตูนขอโทษ ตูนจะไม่ทำแล้ว" การ์ตูนนั่งลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าวาคีนอ้อนวอนขอความเห็นใจจากชายหนุ่มเธอไม่อยากเสียวาคีนไป ที่เธอจะทำเพราะแค่อยากครอบครองวาคีนเพียงคนเดียวเท่านั้น เธอไม่อยากเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ของเขาอีกแล้ว
"อย่ายุ่งกับเมียฉัน อย่าแม้แต่จะคิด ถ้าฉันรู้ฉันฆ่าเธอแน่!"
"อ่อ แล้วเรื่องของเราก็จบเท่านี้ แล้วอย่าโทรมาอีก อย่าโทรมาพูดเรื่องโง่ๆ อย่างจะฆ่าตัวตายอีก เพราะฉันไม่สนใจต่อให้เธอจะตายอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันก็ไม่สนใจ"
- Writer
