พอดีกว่าไหม
1328 Words
พักกลางวัน
ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับยัยลลิน และยัยโรสลินตามมาด้วยพี่เก้าที่เดินตามมาด้วย พี่เก้าเดินออกมาพร้อมกับพี่เชนเพื่อนของเขา และเดินตามเรามาเรื่อยๆ ปกติฉันจะโทรหาวาคีนเพื่อจะไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน แต่ว่าวันนี้ฉันไม่ได้โทร ไม่ใช่ว่าอยากจะประชดประชันอะไรวาคีนหรอกนะคะแต่เพราะว่าวันนี้ฉันมีงานกลุ่มที่ต้องทำ ซึ่งในกลุ่มของฉันก็มีเก้าและพี่เชนอยู่ด้วย พวกเราจึงเลือกที่จะไปทานกลางวันด้วยกันเพื่อที่จะคุยงานไปด้วย
"แล้ววิชานี้เราจะเอายังไงกันดีเหรอคะ"
ฉันถามขึ้นซึ่งวิชานี้เป็นวิชาที่เราต้องเรียน สรีรวิทยาของสัตว์ต่างๆ ที่ไม่ใช่แค่น้องหมาน้องแมวแล้ว แต่เรายังเรียนไปถึง ม้า หมู ไก่ วัว ปลา และผองเพื่อน
"เราเริ่มจากสัตว์เล็กดีไหม เช่น ปลา และไปไก่" พี่เก้าเสนอมาวิชานี้เป็นวิชาที่จับกลุ่มกับพี่ปีสี่ด้วยซึ่งในกลุ่มของฉันพี่ปีสี่จะมีเพียงแค่พี่เก้ากับพี่เชนเท่านั้น
"ได้ค่ะ งั้นเป็นปลาหางนกยูงดีไหมคะ เล็กดี"
"พี่ว่าน่าจะเล็กไปนะครับ" พี่เก้าตอบกลับฉันออกมาด้วยรอยยิ้ม เราเดินกันมาเรื่อยๆ จนมาถึงโรงอาหารใต้ตึกคณะของฉัน พี่เก้ากับพี่เชนอาสาไปซื้อข้าวมาให้สาวๆ ส่วนฉันกับยัยลลินอาสาไปซื้อน้ำ เมื่อซื้อครบเราก็เดินมานั่งที่โต๊ะทานข้าว ไม่นานพี่เก้ากับพี่เชนก็มานั่งที่ฝั่งตรงข้ามของฉันกับเพื่อนๆ
"อ่ะ!"
"ทำไมไม่โทรหากู" วาคีนเดินมาจากไหนไม่รู้กระชากแขนของฉันไปทางด้านหลังในตอนที่ฉันกำลังตักข้าวเข้าปากทำให้ข้าวที่อยู่ในช้อนกระเด็นไปโดนยัยโรสลิน เพราะฉันนั่งอยู่ตรงกลาง วาคีนละสายตาจากหน้าของฉันมองไปที่พี่เก้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเขาบีบแขนฉันแรงขึ้นแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม
"อ๋อ ที่มึงไม่โทรหากูเพราะมาแดกข้าวกับมันเหรอเฟิร์น"
"วาคีน เฟิร์นต้องคุยงานกลุ่มกับพี่ๆ เขานะ"
"แล้วแค่เวลาโทรหากูแค่หนึ่งนาทีมึงไม่มีเวลาเลยหรือไง"
"แล้วทำไมวาคีนไม่โทรหาเฟิร์นบ้างละ ทำไมต้องให้เฟิร์นโทรอยู่ฝ่ายเดียว!" ฉันเถียงวาคีนกลับไปคอตั้ง พยายามบิดข้อมือที่เขาจับฉันเอาไว้จนแน่นเพราะมันเจ็บ วาคีนจ้องตาฉันกลับ เขากระชากร่างฉันจนหน้าแข้งไปโดนกับขาเก้าอี้ ยัยโรสลินรีบลุกขึ้นยืนเพราะกลัวว่าฉันจะบาดเจ็บไปมากกว่านี้
วาคีนดึงฉันออกมาจากโต๊ะกินข้าว พาฉันไปที่รถของเขา ด้วยอารมณ์โมโห ผ่านหน้าใครหลายๆ คน และมีอีกหลายคนที่มองมาทางเราทั้งสองคน ฉันพยายามเดินตามวาคีนให้ทันเพราะหากไม่ทันเขาฉันต้องหกล้มแน่ๆ และทันทีที่เรามาถึงรถวาคีนก็หยุดเดินและหันมาโผกอดฉันเอาไว้ทำให้ฉันงงเล็กน้อย
"ปะ เป็นอะไรรึเปล่า"
"มึงอย่ามีใครนะเฟิร์น กูทนไม่ได้ถ้ามึงมีคนอื่น" วันนี้เขามาแปลกอยู่ๆ ก็พูดเรื่องอะไรไม่รู้ออกมา ฉันได้แต่ยืนนิ่งๆ ให้วาคีนโอบกอดฉันเอาไว้ ฉันรับรู้ได้ว่าร่างกายของเขากำลังสั่นแต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ก็ฉันไม่ได้จะมีคนอื่นจริงๆ นี่คะ ฉันแค่คุยงานกลุ่มกันเท่านั้น
"วาคีน เฟิร์นแค่คุยงานกลุ่มเฉยๆ เท่านั้นค่ะ"
"กูรักมึงมากนะเฟิร์น"
"เฟิร์นก็รักวาคีนมากนะ" มือหนาจับผมของฉันทัดใบหูเล็ก แล้วลูบไล้ที่พวงแก้มของฉันอย่างอ่อนโยน ก่อนจะประคองใบหน้าของฉันแล้วแนบริมฝีปากคู่สวยของเขาลงมาที่ริมฝีปากบางของฉัน ลมหายใจอุ่นของวาคีนเป่ารดลงมาอย่างเป็นระยะ และสอดแทรกลิ้นชื้นเข้ามาในโพรงปากของฉัน เขาคลอเคลียฉันอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะยอมผละออก
"เป็นอะไรรึเปล่า"
"กูแค่ไม่ชอบที่มึงไปนั่งแดกข้าวกับไอ้เก้านั่น"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เฟิร์นแค่ทำงานกลุ่มร่วมกันเท่านั้น" วาคีนพยักหน้าเข้าใจ
"ไปกินข้าวกับกูนะ" เขาเปิดประตูรถยนต์คันหรูแล้วดันร่างฉันให้เข้าไปนั่งด้านใน วาคีนพาฉันออกมาทานข้าวด้านนอกมหา'ลัย ฉันต้องส่งข้อความบอกเพื่อนๆ ว่าขอโทษด้วยเพราะต้องมากินข้าวกับวาคีน แล้วจะกลับไปเจอกันตอนคาบบ่าย
"อยากกินอะไร"
"กินอะไรก็ได้ วาคีนอยากกินอะไร"
"กินมึง ได้ไหม"
"นี่ยังกลางวันอยู่เลยนะ"
"ไม่เห็นเป็นไรเลย ทำอย่างกับไม่เคยนะ" หยอกล้อฉันแล้วจูงมือฉันไปกินข้าวที่ร้านอาหารไทยในห้างดังที่อยู่แถวๆ มหา'ลัย เราสองคนสั่งเมนูต่างๆ มากินอย่างไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ วาคีนนั่งอยู่ฝั่งเดียวกันกับฉัน ขณะที่รออาหารมาเสิร์ฟเขาก็ใช้แขนแข็งแรงคล้องลำคอของฉันเอาไว้ เราคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง...
"พี่วาคีน" ผู้หญิงหน้าตาน่ารักเดินมาทักวาคีนในตอนที่เรานั่งคล้องคอกันอยู่ ฉันมองผู้หญิงคนนั้นไม่ต่างจากที่เธอมองฉันสักเท่าไหร่ ก่อนที่ผู้หญิงคนนั้นจะเอ่ยทักฉันอีกคน
"สวัสดีค่ะพี่ใบเฟิร์น"
"..." ฉันไม่ได้ตอบเพราะรับรู้ได้ว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะไม่ได้มาดี แต่วาคีนเองก็นิ่งทำราวกับไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้เหมือนกัน เขายังคงม้วนผมฉันเล่น แล้วหัวเราะหัวใคร่อยู่กับฉันโดยไม่สนใจคนที่เดินมาทักทายเลยแม้แต่น้อย
"เออ งั้นอายไปก่อนนะคะ"
ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับคนที่ชื่ออายไป ฉันมองหน้าวาคีนอย่างสงสัย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่นานนักอาหารก็มาเสิร์ฟ เราสองคนกินข้าวด้วยกันอย่างปกติ และวาคีนก็มาส่งฉันที่หน้าห้องเรียนเหมือนเดิม
"กูเลิกสามโมง มึงเลิกก่อนกูไปรอกูหน้าห้องกูนะ"
"อืม"
"อย่าคิดมาก กูไม่ได้ยุ่งกับคนนั้น"
"เฟิร์นรักวาคีนนะ"
"รู้แล้ว กูไปนะ"
ส่งฉันเสร็จก็เดินกลับห้องเรียนของตัวเองไป ส่วนฉันก็เดินเข้าห้องเรียนของฉัน ฉันเดินไปนั่งประจำที่ของฉันที่อยู่ระหว่างลลินกับโรสลิน และพอฉันนั่งยัยลลินก็ถามฉันขึ้นทันที
"แกปลอดภัยดีใช่ไหมอะ"
"เออเมื่อกี้แฟนแกน่ากลัวมาเลยนะ" ยัยโรสลินเสริมอีก ฉันก็เจ็บข้อมือหน่อยๆ น่ะแหละ
"แล้วไปกินข้าวเป็นไงอะ ไม่แฮปปี้เหรอ" ฉันส่ายหน้าให้เป็นคำตอบก็ใครมันจะไปแฮปปี้ได้ละนั่งกินข้าวอยู่ แต่อยู่ดีๆ ก็มีใครไม่รู้มาทักแบบนั้น
"เฟิร์น แกอย่าหาว่าฉันยุเลยนะ ฉันว่าถ้าไม่ไหวก็พอดีกว่าไหมแก" ลลินเป็นห่วงฉันมาก ฉันรู้ ไม่ต่างจากโรสลินหรอกที่เป็นห่วงฉันเหมือนกัน ทั้งสองคนเป็นเพื่อนสนิทของฉัน และทุกครั้งที่ฉันมีปัญหาทั้งสองคนจะเป็นคนที่คอยรับฟังฉันเป็นอย่างดี โดยเฉพาะยัยลลินที่ชอบโมโหแทนฉันอยู่เรื่อย
"ฉันอยากลองดูอีกสักตั้งน่ะ พวกแกเข้าใจฉันนะ"
- Writer
