When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
"พี่เจ้าขุนยิ้มอะไรคะ"หลังจากที่ผละออกจากอ้อมกอดของข้าวหอม ชะเอมก็เอ่ยถามพี่ชายของเพื่อนที่กำลังยืนยิ้มอยู่ "เปล่านิ ตาฝาดรึเปล่า"ทันทีที่เสียงหวานเอ่ยทักเจ้าขุนก็หุบยิ้มไปทันทีพร้อมกับปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะรีบหมุนตัวเเล้วสาวเท้าเดินออกไปก่อน "ค่ะ สงสัยชะเอมคงจะตาฝาดจริงๆ ไปนะ"ชะเอมพูดขึ้นตามหลังพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะหันไปบอกข้าวหอมอีกครั้งแล้วรีบเดินตามเจ้าขุนไปที่รถทันที หลังจากที่เดินตามเจ้าขุนออกมาทั้งสองก็ไม่ได้พูดอะไรกันจนกระทั่งเจ้าขุนขับรถออกมาจากบ้านหลังใหญ่ เมื่อขับมาได้สักพักสีหน้าของเขาก็เริ่มแสดงออกมาให้ชะเอมเห็นว่าอาการของเขายังไม่มีขึ้นตามที่เขาเคยบอกเลย "พี่เจ้าขุนไหวไหมคะ"ชะเอมเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางเป็นห่วง "ไหวสิ พี่ไหวอยู่แล้ว"เจ้าขุนตอบสาวสวยรุ่นน้องโดยไม่มองหน้าสายตาคมกริบของเขาจ้องเขม็งอยู่ที่ท้องถนนอย่างตั้งใจ "ไม่ไหวบอกชะเอมได้นะคะ" "อืม อ่อ น้อง