You Captured My Heart

“I was with him in his ups and downs. I was with him when he needed someone on his side kapag kailangan niya ng karamay. I was with him when he needed her dad the most. I was with him all this time pero bakit? Bakit kapag kailangan ko siya hindi ko man lang siya mahagilap? Where is he? Nasaan siya? Alam mo, isa siyang malaking WTF!” sigaw ko sa kaibigan. Hoping that through shouting ay mailabas ko lahat ng sama ng loob ko sa boyfriend ko. Nilaklak ko ang naiwang likido ng alak sa loob ng bote at pabagsak na inilagay iyon pabalik sa taas ng mesa. I could feel the hot liquid down to my throat, ramdam ko rin ang pag-init ng katawan at ng paningin ko pero gusto ko pang uminom. As long as I can still pronounce his name perfectly ay hindi ako titigil sa pag-inom! “Bea, tama na.” saway sa akin ng kaibigan ko. Kinuha nito ang bote ng alak na hawak ko na pilit ko namang inilalayo sa kanya pero dahil mas mahaba ang kamay niya sa akin ay nakuha niya ito.  “Tama na, umuwi na tayo. Lasing na lasing ka na.” Sabi nito. Punong-puno ng pag-aalala ang mga mata niya but most of all, what I can see in there ay ang awa nito sa akin. Inalalayan niya ako sa pagtayo by holding my hand but when I tried to make a step ay bigla na lang akong napaupo dahil wala ng lakas ang mga tuhod ko and there then, doon ko na realize na lasing na nga talaga ako. I pathetically laugh on my situation. Tears started to pool on my eyes making my eyesight blurry. “Bea,” Jake duck in front of me upang pantayan ang tingin ko pero I was already emotional. Wala na akong paki kung pagtinginan ako ng maraming tao sa loob ng bar na iyon, wala na akong pake kung kaawaan nila ako. Wala akong pake! All I want is to forget everything just for once! Kasi alam ko bukas kapag humupa na ang epekto ng alak na iniinom ko babalik na naman ako sa pagiging martyr ulit.  “Bea,” tawag ulit ng kaibigan kong parating nasa tabi ko kapag kailangan ko siya. Tiningnan ko siya sa mga mata at nginitian ng mapait. “Jake, salamat.” Natigilan ito saglit. Nagtataka ata kung bakit out of nowhere ay bigla na lang akong nagpapasalamat sa kanya. “Salamat kasi you are always here by my side kapag kailangan kita,” I looked down. “Unlike him, hindi niya man lang kayang iwanan ang trabaho niya para sa akin. Mas importante ba ‘yon kesa sa akin?” Napabuga ng hangin si Jake. “You know he was just doing that for the both of you,” “No, he is not.” “He is Bea, kaya umayos ka na diyan. Do you want him to see you like this? Ang pangit-pangit mo na,” pabiro niyang sabi but I think it was true. “Maybe I am indeed ugly,” sobrang lungkot ang bosses na ani ko. “Kaya he would rather see his co-artist the whole day rather than me because unlike me they are gorgeous.” Agad na nagsisi si Jake sa sinabi niya but it’s fine, kahit hindi niya man sabihin iyon ay sa tingin ko those are one of the reasons why he can’t even excuse himself upang puntahan ako sa isang tabi kapag binibisita ko siya sa taping nila. “I am such a loser,” I said. “No, you are not Bea. Tumayo ka na diyan, ihahatid na kita. I am sure Tita and Tito’s very worried na,” Sabi niya pero hindi ko na talaga napigilang mapaiyak. Ang sakit-sakit. Ang dami kong ginive up just to make him feel happy. Ang dami kong sinayang na mga oras para lang samahan siya sa mga auditions niya noon, but now that he is on top of all ay bigla niya na lang akong kinalimutan. “Joshua,” banggit ko sa pangalan ng artista kong nobyo. Huminga ako ng malalim at sinigaw ng malakas ang mga kasunod na mga salita. “BREAK NA TAYO! ISA KANG MALAKING WT*F!”