ไปกินนมในห้องพี่...ได้มั้ย
1731 Words
ตอนที่ 5
หลังจากชญานนท์และพลอยชมพูกลับมาจากจ่ายตลาดกันเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ได้ลงมือเข้าครัวทำอาหาร ระหว่างนั้นสายตาของคนที่เหม่อลอยอยู่ก็หันมาจับจ้องมองดูทั้งคู่ เธอไม่เคยเห็นแบบนี้ เวลาที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันเธอก็เอาแต่ขลุกอยู่ในห้องนั่งเล่นมือถือคุยกับแฟน พชรมนอยากมีโมเม้นนี้บ้าง ดูแล้วอบอุ่นมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เธอยิ้มกว้างและเอ่ยขึ้นกับทั้งสอง
“อยากทำกับข้าวเป็นบ้างจัง” หญิงสาวคนเมื่อสักครู่หายไปไหน ชญานนท์ถึงกับงง นี่เธอปรับอารมณ์ตัวเองได้แล้วงั้นเหรอ เพราะเมื่อสักครู่เขายังเห็นเธอนั่งเศร้าอยู่เลย
“อยากทำเป็นก็มาช่วยสิ นั่งดูแล้วมันจะเป็นมั้ยล่ะ” ชญานนท์รีบบอกอย่างท้าทาย จนพชรมนรับคำท้านั้นแล้วเดินตรงมาที่คนพูดทันที ชญานนท์จึงยื่นมีดพร้อมกับผักคะน้าให้เธอ
“อืม..เอาผักนี่ไปหั่นซะ จะได้เลิกฟุ้งซ่าน” พชรมนรับผักในถุงกับมีดมาโดยไม่พูดอะไร เธอเดินไปเอาเขียงมาวางแล้วลงมือหั่นผักทันที คนไม่เคยทำอาหารจับมีดหั่นผักด้วยความเก้ ๆ กัง ๆ แล้วไม่นานนักเขาก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจอีกครั้ง
“โอ๊ยย!..ซีสดดด์" พชรมนวางมีดหั่นผักลงแล้วรีบเอานิ้วชี้ไปบีบเลือดออกทันที ชญานนท์รีบเดินมาดู
"ระวังหน่อยสิ ฉันว่าเธอใจลอยนะ เอาไว้วันหลังค่อยช่วยดีกว่า” ชญานนท์รีบบอกขณะที่พาเธอไปนั่ง
“ทำแผลให้หน่อยสิ” คนใจเสาะรีบบอกทันที เมื่อเห็นว่ามีเลือดไหลซึมออกมาจากนิ้วมือ แต่บาดแผลมีดบาดก็แค่เป็นรอยเล็ก ๆ ชญานนท์จึงส่ายหัวแล้วยิ้มออกมา
“แผลเล็กน้อยเอง ไม่ถึงกับต้องทำแผลหรอก ราดด้วยเบตาดินเดี๋ยวจะหาย” เขาเอากล่องใส่อุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาแล้วหยิบขวดเบตาดินมาราดแผลที่ินิ้วให้กับเธอ ภายใต้สายตาของพลอยชมพู ที่รู้สึกว่าพี่สาวเธอจะอ้อนชญานนท์มากเกินไป
เมื่อชญานนท์และพลอยชมพูช่วยกันทำอาหารเย็นเสร็จ พลอยชมพูก็โทรหาผู้เป็นมารดาด้วยความเป็นห่วง
“แม่หนูกับพี่เบสช่วยกันทำอาหารเย็นเสร็จแล้ว แม่จะกลับมาทานด้วยกันมั้ย”
“แม่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลยลูก หนูกับพี่เบสกินกันก่อนเลยนะ แล้วก็อย่าลืมไปตามพี่แพทเค้ามากินด้วยล่ะ”
“จะตามทำไมละคะ...แม่ ตอนนี้พี่แพทกำลังช่วยพี่เบสยกอาหารไปที่โต๊ะแล้ว”
“ห๊า!.. วันนี้ยัยแพทมาช่วยพี่เบสเนี่ยนะ...แปลกแฮะ ปกติไม่เห็นนางจะช่วยอะไร” จิราภรเอ่ยถามลูกสาวคนเล้กด้วยความประหลาดใจ สองคนนี้เป็นไม้เบื่อไม้เมากันจะตาย
“หนูก็แปลกใจเหมือนกัน แต่แค่นี้ก่อนนะคะ..แม่” พลอยชมพูกลัวจะหลุดปากเล่าเรื่องสำคัญในวันนี้จึงรีบวางสายจากมารดา เพราะพี่สาวของเธอขอให้เธอและชญานนท์ช่วยปิดเรื่องที่เธอทำโง ๆ ในวันนี้ และพลอยชมพูก็รับปากพี่สาวไปแล้ว
เมื่อพลอยชมพูคุยกับผู้เป็นมารดาเรียบร้อยแล้ว เธอก็เดินมานั่งที่โต๊ะอาหารที่เตรียมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว โดยชญานนท์และพชรมนกำลังนั่งคอยเธออยู่
“พี่แพท แม่บอกว่าเย็นนี้ไม่ต้องรอทานข้าว ให้พวกเราทานก่อนได้เลย”
“แม่จะกลับดึกเหรอพลอย” ชญานนท์รีบถามพลอยชมพู
“ค่ะพี่เบส”
“งั้นเดี๋ยวเราแบ่งกับข้าวออกแล้วเก็บเอาไว้ให้คุณแม่กับคุณพิมพ์ก็แล้วกันนะ” ชญานนท์รีบบอก ทั้งสองจึงรีบทำตาม
“พี่แพท แล้วถ้าแม่ถามว่าพี่ไปโดนอะไรมา พี่จะบอกแม่ว่ายังไง” น้องสาวที่ไม่สบายใจจึงเอ่ยถามขึ้น ขณะที่ทั้งสามกำลังทานอาหารกันอยู่ สีหน้าของพลอยชมพูที่ดูเป็นกังวล เพราะเธอไม่เคยโกหกมาก่อน
“พี่ก็จะบอกว่า โดนมีดบาดนะสิ..ไม่ต้องกังวลไปหรอก..ยัยพลอย” พชรมนรีบบอกน้องสาวทันที
“ฉันว่าเธอ เอาสายรัดข้อมือมาสวมทับอีกที แล้วถ้าน้าฝ้ายถามก็บอกว่าเล่นกีฬาแล้วหกล้มก็ได้ มันจะน่าเชื่อถือกว่า” พชรมนพยักหน้า
เวลาประมาณสามทุ่มกว่า ๆ จิราพรและลูกสาวคนโตพิมพ์ชนกก็กลับเข้าบ้านมาพร้อมกัน พิมพ์ชนกนั้นซื้ออาหารในร้านสะดวกซื้อกินมาเรียบร้อยแล้ว เพราะไม่อยากกินอาหารที่ชญานนท์ทำ พอมาถึงเธอก็เดินขึ้นบ้านทันที
“ผมสามคนทานข้าวเย็นกันเรียบร้อยแล้วนะครับน้าฝ้าย ผมแยกไว้ให้น้าฝ้ายกับคุณพิมอยู่ในครัวนะครับ” ชญานนท์ที่ปิดประตูรั้วเสร็จก็รีบเดินมาบอกแม่เลี้ยงสาว
“เย็นนี้ยัยพลอยทำอาหารเองเหรอเบส”
“ครับ พอดีน้องพลอยอยากเข้าครัวแสดงฝีมือทำอาหารเย็น ผมก็เลยไปช่วยน้องพลอยครับ”
“แอ๊ด!.....” เสียงเปิดประตูห้องนอนดังขึ้น ลูกสาวคนกลางของจิราพรเดินลงบันไดมาเห็นผู้เป็นมารดาและชญานนท์ยังคุยกันอยู่ เธอกลัวว่าชญานนท์จะเล่าเรื่องของเธอให้จิราพรฟัง จึงรีบเดินมาหาทั้งคู่ ชญานนท์เห็นสีหน้าของพชรมนที่ดูกังวลจึงรีบส่งซิกให้เธอ
“ยัยแพท!!.. น้องนอนเหรอยังลูก” จิราภรเอ่ยถามลูกสาวคนกลางที่เพิ่งเดินเข้ามาหยิบขวดน้ำในตู้เย็นแล้วยกขึ้นดื่มอย่างไม่สนใจ เธอวางขวดน้ำลง ก่อนที่จะเอ่ยตอบมารดาด้วยเสียงเรียบ
“ยังค่ะ” แพทและพลอยจะนอนในห้องเดียวกัน ส่วนพิมชนกจะนอนคนเดียว
“แล้วข้อมือไปโดนอะไรมา” และแล้วก็ไม่รอดสายตาของผู้เป็นแม่ไปได้ แต่ยังดีที่เธอเอาสายรัดมาสวมทับไว้ พชรมนรีบมองหน้าชญานนท์ทันที แต่เขาก็รีบส่ายหน้าเพื่อจะบอกว่าเขาไม่ได้เล่าให้แม่เธอฟัง พชรมนถอดหายใจออกมาเบา ๆ แล้วบอกกับแม่ของเธอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ” เธอก็ไม่กล้าสบตากับจิราภร
“อุบัติเหตุอะไร” ผู้เป็นแม่เริ่มคาดคั้นด้วยความเป็นห่วง
“แพท...เล่นกีฬากับเพื่อนแล้วก็เกิดสะดุดล้ม”
“วันหลังก็ระวังหน่อยสิ ยิ่งใกล้สอบแล้วด้วย อาทิตย์หน้าก็เตรียมอ่านหนังสือได้แล้ว” จิราภรรีบบอกลูกสาวตามหลังก่อนที่พชรมนจะรีบเดินจากไปเพราะกลัวผู้เป็นแม่จะคาดคั้นมากกว่าเดิม แม่เลี้ยงหันมาส่ายหน้ากับชญานนท์ทันที แล้วก็บ่นว่าลูกสาวคนนี้ดื้อกว่าพี่น้องทั้งหมด
“เบส น้าขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ” จิราภรรีบบอกเด็กหนุ่มแล้วเดินขึ้นห้องของตัวเองไป
“ครับ” หลังจากนั้นชญานนท์ก็เดินเข้าห้องนอนเล็ก ๆ ของเขาที่ชั้นล่างไป ทั้งสามอยู่ชั้นบนกันหมด มีเพียงแค่ชญานนท์เท่านั้นที่อยู่ด้านล่าง แต่เขาก็รู้สึกว่ามันสะดวกดี และไม่ได้น้อยใจอะไร
คืนนี้พชรมนนอนไม่หลับ เพราะเก็บเอาเรื่องว้าวุ่นใจมาคิด หญิงสาวจึงเดินลงมาข้างล่างเพื่อจะเอานมสดไปเวฟดื่มอุ่น ๆ แต่ว่าทำแก้วตกแตกเสียก่อน
เคล้ง!....
ชญานนท์ได้ยินเสียงดังโครมครามในห้องครัวก็เลยรีบออกมาดู เพราะเกรงว่าจะเป็นพวกหัวขโมยและก็ยังไม่ทันที่เขาจะพับฝาโน๊ตบุคที่เปิดคาไว้ พอเดินมาดูก็เห็นกับพชรมนที่กำลังเก็บก้มหยิบเศษแก้วอยู่จึงรีบร้องทัก
“แพท ทำอะไรอะ”
“พอดีฉันกำลังจะเอานมไปเวฟ แล้วบังเอิญแก้วหลุดมือน่ะ”
“มาๆ เดี๋ยวฉันกวาดเอง” เขารีบหยิบไม้กวาดมาทำความสะอาดเศษแก้วทันที
“จะกินนมเหรอ”
“อืม"
“เดี๋ยวฉันทำให้”
“ขอบคุณนะ” นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำอะไรให้แล้วเธอพูดคำว่า 'ขอบคุณ' ชญานนท์ยิ้มอย่างดีใจก่อนจะเอานมใส่แก้วใบใหม่เพื่อเอาไปเวฟให้เธอ
“ยังไม่นอนเหรอ” พชรมนเอ่ยถาม ระหว่างที่รอนม
“ก็ยัง..พอดีนั่งทำงานที่อาจารย์สั่งอยู่น่ะ”
“วิชาอะไรเหรอ”
"เคมี"
"ของแพทก็มี ตอนนี้ยังทำไม่ได้เลย"
“อยากให้ช่วยสอนก็บอกนะ ยังไงฉันก็เรียนมาก่อนเธอ” ชญานนท์รีบบอก เพราะอย่างน้อยเขาก็เรียนสูงกว่าเธอตั้งหนึ่งปี
“จะให้เรียกพี่เลยมั้ย” พชรมนรีบประชด แล้วก็ค้อนชายหนุ่มทันที
“อืม..อย่าฝืนเรียกเลย ถ้าใจเธอไม่ได้ต้องการแบบนั้น”
“ฉันจะลองเรียกดูละกัน อะ พี่เบส! โอเคมั้ย”
"จะเรียกได้จริง ๆ เหรอ"
"ได้สิ"
"ไม่ฝืนใจแน่นะ"
"อืม! แล้วก็ขอบคุณนะที่วันนี้พี่เบสช่วยเตือนสติแพท" แล้วคำพูดของเธอก็ทำให้ชญานนท์ถึงกับอื้ง ไม่คิดเลยว่าพชรมนผู้เหย่อหยิ่งจะลดตัวมาพูดกับเขาด้วยความเคารพเช่นนี้ ชญานนท์ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา หญิงสาวจึงยิ้มให้อย่างจริงใจก่อนจะเอ่ยต่อไปอีกว่า
“พี่เบสแพทมีเรื่องขอให้ช่วย”
“เรื่องอะไรเหรอ..น้องแพท” เขาเรียกเธอว่า 'น้องแพท' ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“ช่วยกันพี่อั้มออกไปจากชีวิตแพทหน่อยสิ”
“แพทก็ไม่ต้องไปยุ่งกับมันสิ”
“ก็ไม่อยากยุ่งอยู่แล้ว แต่ถ้าเกิดเขามาง้อ แพทจะทำไงล่ะ”
“เดี๋ยวพี่ช่วยเอง โอเคมั้ย ถ้ากินนมเสร็จก็ไปนอนได้ละ เดี๋ยวพี่ไปทำงานต่อแล้ว"
"พี่เบส แพทขอเข้าไปนั่งกินนมในห้องพี่ได้มั้ย" ก่อนที่ชญานนท์จะหันหลังเดินกลับไปยังห้อง พชรมนก็รวบรวมความกล้าเอ่ยขึ้น
"อืม...ดะ ได้สิ" เสียงของเขาตะกุกตะกักทันที จากนั้นพชรมนจึงลุกตามไปพร้อมกับแก้วนมของเธอ
- Writer
