อย่าทำร้ายตัวเอง..

1436 Words
ตอนที่ 4 “อย่าทำมาสอดรู้สอดเห็นหน่อยเลย ก็แค่คนใช้!! จะไปรู้อะไร” ชญานนท์ที่ได้แต่ยินคำนี้เข้าไปถึงกับตะลึงกับประโยคที่เธอพูดกับเขา ที่ผ่านมาถึงเธอจะไม่ค่อยพูดกับชญานนท์เท่าไหร่แต่เธอก็ไม่เคยเรียกเขาแบบนี้เลย คำว่า ‘คนใช้’ มันเจ็บลึกเข้าไปในหัวใจของเขาอย่างหนักหน่วง ชญานนท์เด็กหนุ่มที่ไม่เคยพบหน้าพ่อแท้ ๆ ของตัวเองสักครั้งในชีวิต และตอนนี้เขานั้นก็แทบไม่เหลือใคร เขาอยากเจอกับพ่อแท้ ๆ สักครั้งหนึ่ง แต่ผู้เป็นมารดาก็มาด่วนจากไปเสียก่อนที่เขาจะได้ถามไถ่ หลังจากที่แม่ของชญานนท์แต่งงานกับคุณจิราวัฒน์ได้ไม่นาน แม่ของชญานนท์ก็ได้เสียไป ในตอนนั้นเขาอายุได้เพียง12ขวบ หลังจากนั้นพ่อเลี้ยงของเขาก็แต่งงานใหม่กับแม่หม้ายลูกติดสามคนที่ทำให้เขาปวดหัวอยู่ทุกวันนี้ พชรมนพูดจบก็ลุกเดินหนีเขาไป หล่อนออกไปยืนคอยรถของมารดาที่หน้าโรงเรียน ไม่นานนักโทรศัพท์ของชญานนท์ก็ดังขึ้น “สวัสดีครับน้าฝ้าย” “เบสกลับถึงบ้านเหรอจ๊ะ” “ผมกำลังจะกลับครับน้าฝ้าย” “เบส..น้าฝากยัยแพทติดรถไปด้วยคนสิ วันนี้น้าติดธุระ พอดีน้ายังเคลียร์งานไม่เสร็จเลย เจ้านายก็เร่ง น้าไม่อยากหอบเอาไปทำที่บ้าน ว่าจะเคลียร์ให้เสร็จวันนี้เลย” จิราภรร่ายซะยืดยาวเพราะรู้ดีว่าชญานนท์ไม่ค่อยคุยกับลูกสาวของเธอโดยเฉพาะพชรมน แต่เธอรู้ว่าเด็กหนุ่มไม่มีทางปฏิเสธแน่ ๆ ถ้าเธอขอร้อง “ได้ครับน้าฝ้าย” ปกติแล้วพลอยชมพูจะขอติดรถชญานนท์กลับบ้านเกือบทุกครั้ง เพราะขึ้เกียจรอคุณแม่ของเธอ และอีกอย่างเธอก็อยากช่วยพี่ชายทำอาหารด้วย ยกเว้นวันไหนที่ชญานนท์กลับช้าเธอก็รอกลับพร้อมคุณแม่ของเธอ “รถเบส..ไปพร้อมกันสามคนเลยได้มั้ย” “ ดะ ได้ ได้ครับน้าฝ้าย” ชญานนท์รักมอเตอร์ไซด์คันนี้มาก เพราะกว่าที่เขาจะได้มันมาต้องเก็บหอมรอบริบมาอย่างยาวนาน หลังจากคุยกับแม่เลี้ยงเสร็จชญานนท์ก็ขับมอเตอร์ไซด์ออกไปหาคนที่กำลังยืนใจลอยรอคุณแม่ที่หน้าโรงเรียนทันที “แพท ขึ้นรถ” เขาจอดรถชิดกับหญิงสาวที่ยืนรออยู่หน้าโรงเรียน “มีอาไรอีก..จะไปไหนก็ไปสิ” เธอรีบไล่เขาทันที “ขึ้นรถ วันนี้แม่เธอจะกลับดึก” ชญานนท์รีบบอกเหตุผลเพราะกลัวสาวน้อยจะรอเขานาน “ไม่ไปจะไปไหนก็ไป” เธอออกปากไล่เขาอีกครั้ง “ถ้าเธอดื้อกับฉัน เรื่องทั้งหมดวันนี้...รู้ไปถึงหูน้าฝ้ายแน่” แพทมองหน้าชญานนท์ด้วยความไม่พอใจทันทีที่ได้ยินเขาบอกแบบนั้น เมื่อเห็นเธอลังเลเขาจึงพูดต่อไปอีก “เร็ว ฉันมีเวลาไม่มาก ต้องไปรับน้องพลอยอีก” ชญานนท์ตวาดเด็กงี่เง่าทันที จากนั้นเธอจึงยอมขึ้นมาซ้อนท้ายมอเตอร์ไชค์ของเขาออกไป พลอยชมพูเธอเรียนอยู่ที่โรงเรียนสตรีประจำจังหวัด ส่วนพชรมนมาเรียนมอปลายที่โรงเรียนชายประจำจังหวัด คงไม่ต้องเดาว่าเพราะอะไร เธอติดแฟนนั่นเอง หลังจากรับพลอยชมพูเสร็จชญานนท์ก็ตรงกลับบ้านทันที พลอยชมพูดีใจที่ได้นั่งด้านหน้าโดยมีชญานนท์โอบกอด เพราะพี่สาวเธอไม่ชอบนั่งเบียด หลังจากลงรถเสร็จพชรมนก็เดินเข้าห้องแบบไม่พูดจากับใครเลย พร้อมกับปิดประตูห้องเสียงดัง พลอยชมพูมองหน้าชญานนท์ เธอแปลกใจมากที่วันนี้พี่สาวของเธอมากับชญานนท์ แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามเรื่องนี้ “พี่แพทโกรธใครมาเหรอคะพี่เบส” “ไม่รู้สิ สงสัยแฟนมั่ง” “ห๊า!.. พี่แพทมีแฟนแล้วเหรอคะ” “อันนี้พี่ก็ไม่แน่ใจหรอก เพราะพี่ก็ไม่ค่อยอยากยุ่งเรื่องของแพทเขาสักเท่าไหร่” ชญานนท์ลืมตัวพูดไปและกลัวพลอยชมพูจะเอาไปฟ้องแม่ เขาจึงรีบแก้ตัวทันที "เอ่อนั่นสินะ นั่งหน้าบึ้งไม่พูดไม่จาตลอดทางเลย" “พี่เบส เย็นนี้เราจะทำอะไรกินดี” “พี่ว่าเราออกไปซื้อของสดที่ตลาดแล้วเอามาทำกับข้าวกันดีกว่ามั้ย” “ได้ค่ะ..แต่เดี๋ยวพลอยขอไปบอกพี่แพทก่อนนะคะ...ว่าเราจะออกไปข้างนอกกัน” ไม่นานนักเด็กหญิงพลอยก็วิ่งหน้าตาตื่นลงบันไดมา “พี่เบส ๆ ช่วยด้วย พี่เบส” “มีอะไรเหรอพลอย" “พี่แพท..กรีดข้อมือตัวเองค่ะ ตอนนี้เลือดไหลไม่หยุดเลย” “เฮ่ย!..จริงดิ” ชญานนท์วิ่งขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว เขาวิ่งตรงไปที่ห้องนอนของเธอ ประตูห้องถูกเปิดออกกว้างจากฝีมือน้องสาวเธอที่เปิดคาไว้ ภาพที่ชญานนท์เห็นตอนนี้ก็คือพชรมนนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงมือขวาถือมีดอยู่และกำลังจะกดมีดลงไปที่ข้อมือซ้ายอีกครั้งขณะที่เลือดกำลังไหลซึมออกมา เธอคิดจะฆ่าตัวตายแน่ๆ แบบนี้ เสียงแหบพร่าของชญานนท์รีบตะโกนสุดเสียงเพื่อห้ามไม่ให้เธอกระทำการดังกล่าว “อย่าแพท หยุดก่อน แพทอย่าทำร้ายตัวเองสิ” "นายมายุ่งอะไรด้วย นี่มันเรื่องของฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!" เธอขึ้นเสียงตวาดใส่ชญานนท์ทันที “หยุดเดี๋ยวนี้ แพท” ชญานนท์รีบเข้าไปแย่งมีดออกจากมือเธอด้วยความยากลำบาก ข้อมือซ้ายของเธอมีเลือดออกและเป็นแผลยาวแต่ไม่ลึกเท่าไหร่ ชญานนท์ใช้กำลังทั้งหมดที่มีเพื่อแย่งมีดออกจากมือของเด็กสาว และไม่นานมันก็สำเร็จ “อื้อ หื้อๆ ฮื้อ ๆ” เธอร้องไห้หนักเมื่อชญานนท์แย่งมีดออกจากมือเรียวบางได้สำเร็จ ‘ให้ตายสิ เธอไม่ห่วงตัวเองเลยสักนิด’ “อยากตายนักรึไง” เขาบ่นด้วยความโมโหทันที “อย่างนายจะไปรู้อะไร...ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย ฮือ...ฮื้อ ๆ เธอพูดขึ้นแล้วก็สะอื้นไห้ต่อไป “การฆ่าตัวตายมันเป็นการกระทำของคนโง่” เขาตะคอกใส่เธอทันทีด้วยความโมโห “ใช่ ฉันมันโง่ ไม่ได้ฉลาดอย่างนายนี่ พอใจหรือยัง” เขาเพิ่งนึกได้ว่าใช้คำรุนแรงกับเธอจึงผ่อนคำพูดลงมา “ฉันไม่มีเจตนาจะว่าเธอ..แพท แต่เธอลองคิดดูให้ดีๆ สิ ว่าเธอทำถูกแล้วเหรอ แค่ผู้ชายคนเดียวทิ้ง แต่เธอเคยคิดถึงความรักที่แม่ของเธอมีให้บ้างรึเปล่าไหนจะความรักของ น้องพลอยและพี่พิมอีกล่ะ เธอเคยคิดบ้างมั๊ย” ชญานนท์เทศน์ให้พชรมนฟังเป็นรถไฟขบวนยาว “พี่แพทค่ะ ชีวิตเป็นสิ่งที่มีค่านะคะ มันเป็นสิ่งที่เงินทองมากเท่าไหร่ก็เทียบไม่ได้ พี่แพทลองคิดดูให้ดีๆ นะคะ” น้องสาวคนเล็กเข้าไปปลอบพี่สาว หลังจากที่ชญานนท์พูดจบ เธอได้แต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร มีแต่เสียงสะอื้น “แพท..ไม่ว่าจะยังไงเธอก็มียังมีครอบครัวนะ” ขญานนท์พูดพร้อมกับเดินไปเอามือจับไหล่ เธอก็ไม่ขัดขืนอะไร “พลอย พาพี่แพทลงไปทำแผลก่อนดีกว่า” ชญานนท์รีบบอกแล้วเดินออกห้องไป เขาเดินลงมารอด้านล่างเพื่อเตรียมอุปกรณ์ทำแผล แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้จึงเอ่ยถามกับพชรมน ที่เดินลงมาด้านล่างพร้อมกับน้องสาว "แพทไปหาหมอมั้ย" "ไม่ไป จะทำแผลก็รีบทำสิ" เขาดูจากสภาพบาดแผลแล้ว แผลไม่ลึกมากนัก น่าจะทำแผลเบื้องต้นได้ จึงค่อย ๆ ทำแผลให้เธอ "โอ๊ย!.. เบา ๆ สิ" "ตอนเอามีดกรีดไปไม่รู้สึกเจ็บบ้างหรือไง" "จะซ้ำเติมให้มันได้อะไรขึ้นมา" ชญานนท์ทำแผลให้เสร็จ ก็รีบเก็บอุปกรณ์ทันที "เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้ออาหารสดกับน้องพลอย เธอจะไปด้วยกันมั้ย" ชญานนท์ไม่อยากจะทิ้งให้เธออยู่ตามลำพัง "ไม่ไป" "แล้วอย่าคิดทำอะไรโง่ ๆ แบบเมื่อกี้อีกนะ" เขารีบกำชับเธอ "อืม จะไปก็รีบไปสิ"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD