Stranger Next Door

CHAPTER 18

Those memories keeps on flashing on my mind while I was walking back into our classroom. Tho I can hear their gossips about me, I don't care anymore.

What's important to me right now is the justice. The justice is on Herlyn's hand.

Talagang hinintay ko na lang na matapos ang klase para magkita na kami ni Herlyn. She told me to meet her at her house after work. Doon lang daw ang pinakasafe na lugar para mag usap.

Of course, I won't left Yani. Kailangang kasama ko siya na malaman ang totoo.

"Pack up, may pupuntahan tayo." seryosong sabi ko pagkatapos ng dismissal.

Yani looked at me with a confused face.

"Where are we going?" she asked.

I smiled before answering her.

"Herlyn talked to me a while ago. She's going to speak. Finally, makukuha na rin natin ang hustisya sa pagkamatay nila." nakita kong nag iba ang reaction ni Yani.

From confused, she is now scared.

"S-sigurado ka ba? Sinabi talaga 'yon ni Herlyn?" nag uutal pa siya sa pagsasalita.

"Bakit parang hindi ka masaya?"

"Of course, I am but the consequences—" she was not able to continue what her saying because the tricycle that we're going to ride, is already here.

Kaagad na rin kaming sumakay ng tricycle. I texted Herlyn at sinabi kong papunta na ako. She replied yes, and told me that she is waiting.

Nang malapit na kami sa kanila, hindi ko alam kung bakit bigla siyang tumawag. I immediately answered her phone and when she sounded scared, I started to get nervous.

"B-bella! He's here! B-bilisan niyo. Nararamdaman kong nandito siya. Hindi ko alam kung paano niya nalaman. Bella, huwag mong ititigil ang tawag, please."

Nilingon ko si Manong.

"Manong, pakibilisan naman po, may naghihintay sakin na kaibigan," ibinalik ko ang phone ko sa tenga. "Herlyn, don't worry. Malapit naman na kami."

She didn't replied. Ang paulit ulit ko na lang na naririnig sa kabilang linya ay ang salitang, "Sorry, kailangan nilang malaman ang totoo."

I heard some loud noise, coming from the other line that makes me more nervous.

"Tama na! Kailangan niyang malaman ang totoo! Kailangan niyang malaman na hindi ka dapat pagkatiwalaan------" parang sinakal si Herlyn, and I can't even speak.

"Tama na!" boses ng sumisigaw na lalaki ang naririnig ko sa kabilang linya.

Iba't ibang ingay ang naririnig ko sa kabilang linya na lalong mas nakapagpakaba sakin.

"Herlyn? Are you still okay?" the moment I speak, the call ended.

Mas lalong lumakas ang kabang nararamdaman ko.

"M-manong. Pakibilisan naman, please." kabado kong sabi.

"Anong nangyari?" Yani asked me, but I just hold her hand.

"Hindi ko alam. Ipinagdarasal ko na lang na sana, walang nangyaring masama kay Herlyn." sagot ko.

When we reached Herlyn's house, may nakita akong kumpol ng mga tao sa harap ng bahay niya. I asked the people what happened but no one answered.

Lahat sila nagtitipon sa gitna at hindi ko makita kung ano yung pinagkakaguluhan nila.

"Excuse me, excuse me." pilit rin akong nakikipagsiksikan.

I almost frost when I saw Herlyn's body. Napatakip ako ng bibig at hindi ko mapigilang maiyak.

I tried to go near to her but the cops stop me. Herlyn is the key, but she died. Hindi niya man lang nasabi sakin kung sino ang nasa likod nito.

Yani also run away after what she saw. I tried to chase her and I saw her crying really hard. Her knees are trembling, she looks frightened.

"Yani." I hugged her but she's not speaking.

Tanging iyak lang ang maririnig sa kanya.

"Let's get out of here." wala sa sarili niyang sabi saka kumalas ng yakap sakin.

No one dares to talk after we reached home. Hindi na rin ako mag atubiling magbukas ng group conversation namin dahil alam kong pag uusapan nila ang tungkol sa pagkamatay ni Herlyn.

I'm starting to lose hope. Hindi ko alam kung sino pang pwedeng makatulong sakin dahil si Yani, ayaw ring magsalita.

"Bella." she called my name out of nowhere.

Nilingon ko naman siya na parang nagtataka sa biglaang pagtawag niya sakin.

"Uuwi na ako bukas. Tapos na ang one week ko dito, at hinihintay na rin ako ni Auntie. Kaya mo naman bang mag isa?" tanong niya.

I just nod.

I don't have a choice but to say yes. Hindi ko naman siya mapipilit na magstay pa dito. Alam kong hirap na hirap na rin siya.

She started to cook something for us. While she's cooking, I decided to read Gwen's diary.

Nasa ika 16 na akong entry. Kapag may vacant kasi, lagi kong binabasa ang diary niya.

Dear Diary,

Ika sixteenth entry ko na pala to. Hindi ko man lang napansin kasi nag eenjoy ako dito. Sa loob ng halos dalawang linggo akong nakatira dito sa nilipatan namin, mas naging close kami ni Keifer saka Keith. Medyo ang weird lang ng galaw ni Keith. Kapag nagkakausap kami ni Keifer, biglang sisingit. Ayoko namang isipin na baka may gusto siya sakin kasi ang assuming ko naman non.

By the way, Diary nag enroll na rin pala ako kaso next week pa yata yung school days. Sana, makakilala ako ng mga bagong kaibigan doon. Para naman kahit paano, mawala sa isip ko na mag isa ako.

Love,

Gwynette Salvador :)

Nilampasan ko na yung ibang pages dahil medyo makapal rin talaga tong diary ni Gwen. Sa mga nakalipas na nabasa ko, palagi niyang sinasabi na bored siya pero kahit paano, nag eenjoy siya dahil kay Keith at Keifer.

The one in the middle caught my attention. There has a picture of Gwen and Keifer, I guess? With broken heart sa gilid.

Dear Diary,

Today is my 72nd entry. 72nd days of being inlove with James Keifer Natividad. 72nd days of feeling guilty. Hindi ba, sinabi ko sayo na nung last week lang, umamin sakin si Keith? Hindi lang basta umamin, muntik niya na akong gahasain. Sinabi ko sa kanya ang tungkol sa amin ni Keifer at nakita ko kung paanong nag iba ang mukha niya, diary.

Natatakot ako dahil baka kung ano ang gawin ni Keith sakin, o samin. Dapat ko na bang hiwalayan si Keifer?

Love,

Gwynette Salvador :(

"The dinner is ready." I stopped from reading when Yani called my name.

Walang gana akong kumain, thinking that tomorrow, I would be alone again. I want to ask her if she would want to stay until next week, pero ayokong mamilit.

Siguro, kailangan ko na ring masanay na maging mag isa.

After we eat, Yani go directly to our room. Hindi ako sumunod sa kanya. I'm still thinking about their death.

Bigla kong naalala si Keifer. Maybe he's on the terrace right now!

I hurriedly go upstairs and I saw Yani doing her skin care.

"Bakit ka tumatakbo? May problema ba?" she confusingly asked.

I just gave her a quick smile.

"I just want to watch the moon." ilang kong sagot saka akp dumiretso sa terrace.

Hindi ko nakita si Keifer. I waited for almost for hours there. Yani is already asleep but still, I didn't saw him.

Hindi ko na talaga alam kung paano ko malalaman ang lahat.

"The diary." I almost had goosebumps when I heard something whispered on me.

What? The diary?

"The diary." the voice whispers.

Ilang minuto pa bago nagloading sa isip ko. Tama! A-ang diary! The diary can help.

Sa dami ng iniisip ko hindi man lang pumasok sa idea ko na kahit paano may malalaman ako sa diary.

I can't read it one by one kaya kung ibinuklat ko na sa medyo hulihan na page.

Dear Diary,

Dalawang linggo na akong nakakulong dito. Dito sa underground na to. Wala akong alam sa nangyayari. Basta ang alam ko, nakita ko ang bangkay ni Sophie at may tumakip sakin.

Paggising ko, nandito ako sa underground. Nakalock ang pinto. Magbubukas lang kapag may magbibigay sakin ng pagkain. Malakas ang hinala ko na si Keith ang may kagagawan nindo. Nakasuot pa siya ng mask pero alam kong siya ang may gawa ng lahat ng to.

Diary, he's too obsessed with me! Gabi gabi, nararamdaman kong may humihipo sakin. I thought I'm just dreaming pero magigising na lang ako na nandiyan siya.

I want to go out in here.

Alone,

Gwynette Salvador :(

Natigilan ako. Keifer suddenly popped out in my mind.

He told me, he doesn't want history to repeat itself, so meaning...

Keith is the murderer.

I grab my phone. Nagdadalawang isip pa ako kung tatawagin ko ang pulis. If I'm going to call thr cops, I have evidence. I have Gwen's diary.

I tried to look for some pero wala na siyang sulat. Yun na ang huling entry niya.

Sa mga sumunod na entry niya, puro na lang sad faces na nakadrawing. Walang description.

So meaning, Gwen has been locked up on that room in the attic.

What am I going to do?

"Sht!" I cursed when I hear my phone rang.

Nanginginig ang kamay ko ng makita ko kung sino ang caller. Keith.

Tho Gwen is not sure if Keith is the killer, I am still afraid. Bakit hindi man lang nasagi sa isip ko na baka si Keith nga ang nasa likod nito?

I took a deep breath before answering the call. I tried to act normal.

"Are you still awake?" he asked.

"Why?" sunod sunod ang pagbuntong hininga na ginawa ko, natatakot ako.

If only Harris is here, for sure I know what I'm going to do.

"Nothing. I missed you." I stunned after I heard what he said.

Para akong napipi. Hindi ako nakakapagsalita. Kada boses na naririnig ko sa kanya, kinikilabutan ako.

"Are you still there, baby?"

"Y-yes." I'm trying not to be nervous but dmn, I can't help it.

"Goodnight. Sleep well. See you in my dreams, Bella." he hang up the call.

Nakaupo lang ako. Nakatulala. Iniisip ko pa rin ang mga sinabing yun ni Keith.

He's really acting creepy right now.

"Gwen, if you can hear me right now, I need your help. Please." I said, but there's no response.

Ngayong gusto kong magparamdam siya sakin, hindi siya nagpaparamdam.

Gosh, can someone tell me what should I do?

Pinilit ko na lang na matulog. Bala sakaling mawala ang takot na nararamdaman ko.

There, I saw myself in the mirror. Sinusuklay ko ang buhok kong kulot na mahaba. This is not me. This is Gwen.

The door suddenly open. Iniluwa nito ang lalaking nakamask. May dalang tray ng pagkain.

"How are you, my lady?" I can't see his face. Balot na balot ang mukha niya ng maskara.

"Stop wearing that fcking mask. I know who you are. Youre the one who killed my friend. You're crazy!" I shouted but he grab my hands.

"Nilagay kita dito dahil gusto kong maging ligtas ka. Stop making any noise, okay? Now, eat. Ayokong nagugutom ang reyna ko." he said.

He was able to walk away but I shouted again.

"I am not your Queen, idiot! I will never be!" padabog niyang sinara ang pinto saka ko narinig ang lock.

Napatingin ako sa salamin.

May nakita akong mahigit 20 tao. Isang dosenang hindi ko kilala. At walo na kilala ko.

Si Dale, si Yvonne, si Ate Khaytelyn, si Andrei, si Harris, si Herlyn, si Yani, at ako?

"Pigilan mong huwag mamatay, Bella. Ikaw at si Yani na lang ang natitira. Iligtas mo ang sarili mo. Gawin mo ang lahat para makaligtas kayo. Naiintindihan mo ba ako?" sabi ng sarili ko sakin.

Wala sa sarili akong tumango.

Sabay sabay silang may itinuro sa mula sa likod ko. When I turn around, I saw Keith.

"No!" kasabay non ang paggising ko.

"Anong nangyari? Okay ka lang?" nag aalalang tanong ni Yani. "Sabihin mo sakin, anong nangyari?"

"Yani, aminin mo na sakin ang totoo. Si Keith ba ang pumatay kay Andrei?" tanong ko.

"Maniwala ka sakin, Bella. Hindi ko talaga alam." umiwas siya ng tingin.

"Yani." I hold her hand. "Tayong dalawa na lang ang natitirang target niya. Kailangan nating magtulungan. Napanaginipan kong tayo na ang susunod. Kailangan nating makaligtas. Isipin mo, kapag hindi ka nagsalita maaring may sumunod na namang iba satin. Gusto mo bang mangyari yon? Gusto mo bang mamatay?"

Still, she didn't speak.

"Yani, please." pagmamakaawa ko.

"Bella." narinig ko ang sunod sunod niyang pagbuntong hininga bago nagpatuloy sa pagsasalita. "Hindi ako sigurado kung siya nga ang pumapatay. Basta nakita ko na lang na nakahandusay si Andrei. Wala ng malay. Tumakbo ako para sana humingi ng tulong pero nabangga ko si Keith. Yung mukha niya, seryoso. Yung kamay niya, puno ng dugo. Nginitian niya ako at talagang nanindig ang balahibo ko sa ngiti niya. Para siyang ibang tao, Bella."

Hindi ako nagsasalita. Pinapakinggan ko lang si Yani habang nagsasalita.

"Tumakbo ako palayo sa kanya pero nagawa niya akong abutan. Sabi niya, huwag na huwag ko daw sasabihin sakin kung anong nakita ko. P-pagkatapos non, kapag nakikita ko siya bigla bigla niya akong ngingitian ng nakakatakot." pagpapaliwanag niya. "Ayokong magsalita dahil hindi ko alam kung anong kaya niyang gawin. Para siyang baliw, Bella. Para bang nasapian siya ng masamang espiritu. Yung way ng pagngiti niya sakin kapag nagkakasalubong kami, tagos."

"Alam ko. The day that I met him, he's really acting weird and it gave me creeps. Pinilit ko lang na umaktong normal. I know Yani, you won't believe me but, I can talk to his dead twin. He told me that he doesn't want the history to repeat itself. At nabasa ko ang diary ni Gwen. Someone locked her up on that room. Sinubukan kong basahin ang sumunod na entry niya sa diary pero wala na akong nakita. Puro sad faces na lang." nagkatinginan kami ni Yani na parang nag iisip kung ano bang dapat gawin.

Biglang humangin ng malakas. Hinahangin ang curtain sa terrace. Gosh, it gaves me more goosebumps.

"Kinikilabutan ako ngayon, Bella." niyakap ko si Yani, halos hindi na kami makatayo sa higaan namin pagkatapos ng pinag usapan namin.

Kung nung una, 30% pa lang ang percent kunh si Keith nga ang pumatay, ngayon 70% na.

Gusto kong mas maging malinaw pa ang mga malalaman ko.

Paunti unti, napalapit na kami sa hustisya. Ang hindi ko lang lubos maisip, bakit hindi man lang nalaman ng mga pulis ang tungkol sa diary ni Gwen.

"Bella. Paano kapag namatay ako?" kinakabahang tanong ni Yani.

Tiningnan ko siya ng masama.

"No, you won't. Walang mamamatay satin. Ang sabi sakin, wala ng dapat sumunod. Naiintindihan mo? Hindi tayo maghihiwalay. Wala kang dapat ikatakot, nandito lang ako. Hindi ko hahayaan na may mamatay. Tayong dalawa na lang ang nandito. Tayo na lang ang magkakampi." niyayakap ko siya ng mahigpit ngayon.

The truth is, I am afraid. Naiihi na nga ako sa sobrang takot pero hindi ko magawang makatayo man lang.

Nanatili lang kaming magkayakap ni Yani. Umaasa na maiibsan ang takot na nararamdaman namin.

I'm still thinking what would happen next?

Will someone help us?

Can we do this until the end?

There are lots of questions running in my mind. My heart is pounding. Danger is everywhere. In any minute, the killer will come here and kill us.

How can we survive?

We heard someone opening the doorknob. Mas napahigpit ang yakap ko kay Yani ng makita ko kung sino ang nagbukas ng pinto.

"Keith."