ตอนที่2
1285 Words
ภาคที่มายังบ้านของฟ้าก็พลันเสแสร้งร้องไห้รีบกราบญาติผู้ใหญ่ทุกคนอย่างสำนึกผิด แต่หญิงสาวคู่หมั้นไม่อยากมองในตอนนี้เธอทำใจได้บ้างแล้ว แม้ตอนแรกจะแทบเป็นบ้าแต่พอมาคิดดูดี ๆ รู้ตอนนี้ดีกว่าแต่งงานกันไป
“ผมขอโทษครับ...เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมไปสัมมนากับบริษัทแล้วเมามาก ตอนนั้นผมคิดว่าฝันและอยู่กับฟ้า แต่ใครจะคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะใช้ความเมาของผมแบกพาไปนอนและถ่ายรูปคู่กันอีก ผมขอสาบานว่าตอนถ่ายรูปคู่กันสมองผมเบลอคิดว่าอยู่กับฟ้าจริง ๆ นะครับ”
ทุกคนมองหน้ากัน แม่ของระฟ้าได้แต่ถอนหายใจ
“ภาค...เรื่องมันไปไกลมากแล้วและจากที่น้าดูรูป...” เธอไม่อยากพูดเลยว่ามันไร้ความมึนเมา ยิ้มคู่หวานแบบนั้นจะเรียกว่าละเมออีกเหรอ
ส่วนญาติทางฝั่งภาครู้สึกไม่อยากเอาหน้าไว้ที่เดิมอีกแล้ว คนเป็นพ่อที่โกรธเคืองก็ลุกยืนฉับพลัน
“ทำไมแกถึงทำแบบนี้! เอาสันดานเสีย ๆ นี้มาจากไหน รู้ไหมว่าตระกูลเรากลายเป็นขี้ปากไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!!”
“พ่อครับ..ผมขอโทษ”
เพียะ!
ฝ่ามือของพจน์ตบลงใบหน้าลูกอย่างรุนแรง ดวงตาแดงก่ำ
“ถ้าพี่แกไม่ตาย ฉันจะไม่สนใจแกเลย!”
“คุณคะ!”
ภาคก็กำมือแน่น เขาเกลียดประโยคนี้ของพ่อมากที่สุด หากทำอะไรผิดพลาดก็จะเอาพี่ที่ตายไปแล้วมาข่มเสมอ
พจน์มองนิภาและชาติชายด้วยสีหน้าอับจนและรู้สึกผิดแทน
“ฉันต้องขอโทษพวกนายทั้งสองคนด้วยนะ ลูกของฉันมันไม่รักดี เรื่องค่าใช้จ่ายที่เตรียมงานแต่งทุกอย่างเราจะรับผิดชอบเอง”
ชาติชายก็ลุกยืนตบบ่าเพื่อน เพราะพวกเขาคบหากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม ลูกทั้งสองชอบพอกันสายสัมพันธ์จึงยิ่งแน่นแฟ้นแต่ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้
“ฟะ..ฟ้า..ฟ้าให้อภัยพี่นะ...พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด!”
ระฟ้าที่เงียบมานาน พอเห็นภาคที่ร้องไห้ ใบหน้าบวมช้ำ เธอไม่ได้รู้สึกสงสารหรือสะเทือนใจอะไรนอกจากน่าสมเพช
“กลับไปหาลิลลี่อะไรของพี่เถอะค่ะ”
“ฟ้า!”
“พวกเราขอกลับก่อนนะคะ” ญาดาไม่อาจรับความอับอายได้อีกจึงรีบพยุงลูกชายให้กลับไปด้วยกัน
“มะ..แม่! จะพาผมไปไหน ผมต้องคุยกับฟ้าให้รู้เรื่อง แม่!!”
ญาดาส่ายหน้ามองนิ่งปกติเธอไม่ใช่คนน่ากลัวสำหรับลูก มักให้สามีทำโทษแต่ตอนนี้หากภาคยังดื้อรั้นคนเป็นแม่ก็อยากจะตีลูกที่โตเป็นหนุ่มสักครั้ง
หลังจากคนโวยวายถูกพาไป บ้านก็กลับมาเงียบสงบตามเดิม ผู้เป็นพ่อและแม่ต่างนั่งขนาบข้างบุตรสาวด้วยความห่วงใย
“หนูไม่เป็นไรค่ะ..หนูกำลังทำใจอยู่...”
พอทั้งสองได้ยินก็โอบกอด เรื่องที่เกิดขึ้นนี้ร้ายแรงมากจริง ๆ เด็กทั้งสองคบหากันมานานจนเกือบจะแต่งงานกันไม่ใช่เรื่องทำใจได้เร็วไว
ระฟ้าเช็ดหน้าตา พยายามยิ้ม
“หนูไม่ได้กลับบ้านมานานแล้ว อยากกินกับข้าวฝีมือแม่จังค่ะ”
พอถูกลูกอ้อนแบบนี้คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ยิ้มเอ็นดู จากนั้นก็ช่วยกันเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารกลางวัน
บ้านหลังไม่ใหญ่ไม่เล็กนี้เริ่มมีความอบอุ่นเมื่อบุตรสาวกลับมาบ้านแม้จะด้วยเรื่องปวดใจแต่ยังมีรอยยิ้มทั้งยังอ้อนเหมือนเด็ก ทำให้บรรยากาศไม่ได้อึมครึมเท่าก่อนหน้า
แต่ในใจขอระฟ้ารู้ดีว่ายังไม่อาจตัดขาดได้ทันที
หลังจากเลิกรากับคนรักที่คบหากันมายาวนานแม้จะบอกว่าทำใจได้แต่พอนึกถึงช่วงเวลาต่าง ๆ ที่อยู่ด้วยกันก็อดที่จะเศร้าไม่ได้อยู่ดี แต่พออีกฝ่ายมาคอยง้อแทนที่จะรู้สึกดีแต่ระฟ้ากลับหงุดหงิด
ความทรงจำที่ดีก็คือที่ดี มีให้นึกถึงในอดีตแต่ไม่ใช่สำหรับตอนนี้ที่เป็นปัจจุบัน! เธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวด้วยอีกแล้ว!
ระฟ้าเลิกกับภาคได้ประมาณหนึ่งเดือนแล้วก็จริงแต่ยังถูกตามง้อตลอดจนน่ารำคาญแต่หญิงโฉดชายชั่วทั้งสองคนนั้นไม่อาจรอดพ้นวิกฤติการถูกด่าถูกล่าแม่มดใครต่างก็รังเกียจ ลิลลี่ถึงกับต้องออกจากงานได้แต่ซุกตัวอยู่ในห้องรอพี่ชายติดต่อกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ กระทั่งอีกฝ่ายได้โทรมา
“พะ..พี่”
“พี่ได้คนแล้ว”
“จริงเหรอ”
“ใช่..แต่มันบอกว่าหากเป็นผู้หญิงหน้าตาดีอาจจะไม่ฆ่า”
“อะไรนะ! ก็ฉันจ้างให้ฆ่าไม่ใช่หรือไง”
“ฟังพี่ก่อน คนพวกนั้นมันก็เอาผู้หญิงไปขายนั่นล่ะ ยิ่งกว่าตายซะอีก มันไม่มีทางได้กลับมาแล้ว เราเองก็ได้เงินด้วย”
ลิลลี่เริ่มตั้งสติได้ คิดดูแล้วมันก็ไม่ต่างจากตายแถมยิ่งกว่าตกนรกเหมือนที่เธอเผชิญอยู่ตอนนี้
“แล้วจะเริ่มงานได้เมื่อไร”
อีกสองวันเพราะพวกมันต้องคอยดูลาดเลาผู้หญิงคนนั้นก่อนว่าจะจับตัวได้ตอนไหน
“ค่ะ...แล้วฉันจะรอฟังข่าวดี”
หลังจากวางสายเธอก็อารมณ์ดีอย่างมากจึงแต่งหน้า ปลอมตัวไม่ให้คนจำได้เพื่อออกไปช็อปปิ้ง
ทางด้านระฟ้าเธอมาร้านอาหารไทยที่เป็นเจ้าของเหมือนทุกวัน แม้ฝีมือการทำอาหารจะไม่เก่งแต่เพราะชอบกินและมีสูตรตั้งแต่รุ่นคุณทวดจึงทำให้สามารถขยายได้ถึงสามสาขาแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณฟ้า”
“สวัสดีจ้ะ”
“วันนี้มีออเดอร์แต่เช้าเลยค่ะ”
ระฟ้าก็หยิบมาดูอย่างปลื้มปริ่มมีทั้งออเดอร์ที่จะมารับเองและให้ไรเดอร์มารับ ตั้งแต่โสดหญิงสาวคล้ายจะสวยขึ้นกว่าเดิมคงเพราะลองเปลี่ยนทรงผมให้ดัดเป็นลอนเล็กน้อยจากผมตรงเชย ๆ และมักจะมัดรวบจึงมีเสน่ห์มากขึ้น
ลูกค้าหลายคนที่รู้ข่าวบ้างก็ให้กำลังใจหากเป็นลูกค้าชายก็เรียบ ๆ เคียง ๆ เพื่อจีบ แต่ตอนนี้ระฟ้ายังไม่ต้องการมีใคร เธอคิดว่าอยู่แบบโสดก็สบายใจดี
ตอนเย็นหลังปิดร้าน ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไป หญิงสาวขับรถเพื่อกลับไปยังคอนโดเหมือนทุกวันทว่าขณะถึงเส้นทางเปลี่ยวก็รู้สึกว่ามีรถตู้แปลก ๆ ขับตามมา แต่พอถูกแซงไปเธอก็เริ่มสบายใจมากขึ้นแต่แล้วรถคันดังกล่าวกลับขับมาตัดหน้ากะทันหันจนหญิงสาวกรีดร้องลั่น เหยียบเบรกทันที
ปึงงงงง
ทว่าไม่ทันการนักเพราะสุดท้ายก็ชนท้ายคันนั้น เธอตกใจจนพูดไม่ออกแต่โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่ก็รู้สึกเดือดดาลจึงรีบออกไปดูพร้อมกับจะเรียกประกันทว่าไม่ทันหยิบโทรศัพท์ออกมาชายหลายคนก็รีบวิ่งมาหาเธอทันที
“กรี๊ดดดด ยะ..อย่านะ จะมาทำอะไรฉัน!” เธอรีบวิ่งหนีและกดเบอร์หาตำรวจแต่โทรศัพท์ถูกตบจนร่วงหล่นพร้อมกับผ้าที่โปะจมูก
ระฟ้าได้กลิ่นฉุนที่ทำให้สติพร่าเลือน ความกลัวมาเยือนจนอยากจะกรีดร้องให้ดังแต่สุดท้ายเธอก็หมดสติลงอย่างไม่ยินยอม
- Writer
