ตอนที่3
1403 Words
“สวยใช้ได้เลยนี่ลูกพี่ เราขายได้ราคาดีแน่นอน”
“ส่งไปให้ใครดี”
“พวกฝรั่งมันต้องให้ราคามากกว่าแน่นอน”
“ฝรั่งมันไม่ชอบแบบนี้หรอก”
ลูกพี่ครุ่นคิดก่อนจะตัดสินใจส่งไปยังประเทศเพื่อนบ้าน
“เดี๋ยวพาอีนี่ไปประเทศข้างเคียงดีกว่า”
“อย่าบอกนะว่าตรงช่องทางธรรมชาติ”
“ก็เออสิวะ มึงคิดจะนั่งรถไปหรือไง ตำรวจชายแดนแม่ง ยิ่งเข้มงวดอยู่ด้วยตั้งแต่โจรบ้านั่นอาละวาด”
“แต่หากเราพานางนี่ออกนอกประเทศทางที่ว่า เราก็เจอโจรกลุ่มนั้นอยู่ดี”
“หึ ๆ อันที่จริงกูมีความคิดมากกว่านั้นว่ะ”
“อะไรเหรอลูกพี่” พวกมันต่างมองหน้ากันไปมาอย่างไม่เข้าใจ
“เอาอีนี่ไปให้พวกโจรดีกว่า เราควรทำธุรกิจร่วมกัน”
“แต่ว่า...หัวหน้าของมันน่ากลัวเราไม่ควรไปยุ่งนะลูกพี่”
“เรามีผู้หญิงสวย ๆ ที่มันขาดแคลน หากมันต้องการผู้หญิงอีกเราก็จะส่งให้อีก เดี๋ยวมันก็วางใจเรา จากนั้นเราก็ขอใช้เส้นทางตรงนั้นข้ามชายแดนไปมาได้”
เมื่อพูดคุยตกลงกันแน่ใจแล้วพวกมันจึงคิดพาระฟ้าไปให้โจรป่าแทนที่จะนำส่งออกนอกประเทศ การเดินทางใช้เวลาหลายชั่วโมงจนหญิงสาวที่ถูกผ้าคลุมเฉพาะส่วนศีรษะ มือเท้าถูกมัดเริ่มรู้สึกตัว
ที่นี่ที่ไหน...เกิดอะไรขึ้นกับฉัน
เธอพยายามร้องพยายามดิ้นแต่ทั้งปากและร่างกายหลายส่วนได้ถูกจับมัดไว้
“อื้อ อื้อ!”
“มันตื่นแล้วลูกพี่”
“ช่างมัน เรากำลังถึงแล้ว”
ระฟ้าหัวใจแทบหยุดเต้น เธอจำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนแรกรถชนกันจากนั้นก็มีคนมาจากด้านหลังจนทำให้เธอสลบและตอนนี้พวกมันก็กำลังจับตัวเธอไว้
“อื้อ! อื้อ!”
รถตู้คันเก่าขับมายังภูเขาแห่งหนึ่งจากนั้นแบกหญิงสาวพาดบ่าต่างเดินเข้าไปในป่าทึบ นอกจากสัตว์ร้ายที่น่ากลัวแล้วสิ่งที่ควรหลีกเลี่ยงมากกว่านั้นก็คือโจรป่า
กลุ่มโจรที่มีชื่อเสียงและควรระวังในแถบนี้คือกลุ่มโจรทมิฬที่มีหัวหน้าอย่าง ‘ปืนผา’ มันเป็นโจรที่ปล้นคนรวยให้คนจน ฟังแล้วดูดีแต่มันก็ไม่ใช่พวกมีคุณธรรมอะไร เพราะจิตใจของหัวหน้าโจรผู้นี้ช่างยากแท้หยั่งถึง แม้แต่โจรด้วยกันยังไม่เข้าใจ บางครั้งทำตามคำสั่งไม่ได้ก็จะถูกซ้อมจนสลบ
“ฮึก..ก..”
ระฟ้ารู้ว่าชีวิตนี้ทุกอย่างจบสิ้นแล้ว เธอคงกำลังถูกพวกมันพามาฆ่าหรือนำตัวไปไว้ที่ไหนสักแห่งจากที่ฟังเสียงเหมือนเดินอยู่ในป่า
ทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ทำไมคนพวกนี้ถึงจับตัวเธอมา มีความแค้นหรือแค่สุ่มเลือก
“ร้องไห้ไปก็เปล่าประโยชน์ต้องโทษที่เธอทำให้คนที่จ้างเราโกรธ”
“อื้อ อื้อ” ระฟ้าก็ตกใจที่แท้มีคนแค้นเคืองเธอนี่เอง อยากถามเหลือเกินว่าใครเป็นคนสั่ง
“จะบอกให้ละกัน ไหน ๆ เธอก็ไม่ได้กลับไปอีกแล้ว”
“เราถูกจ้างโดยชายคนหนึ่ง เห็นว่าเธอไปทำร้ายความรู้สึกของน้องสาวเขา”
น้องสาวงั้นเหรอ
“ดูเหมือนน้องสาวที่ว่านั่นกำลังเป็นประเด็นในโซเชียลด้วย”
พอได้ยินเช่นนี้เธอก็เดาได้แล้วว่าเป็นฝีมือใคร
ลิลลี่!
ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงคนนั้นจะมีความน่ากลัวถึงขนาดนี้ พลันไฟแค้นสุมอกจากหญิงสาวที่เอาแต่อ่อนแอก็แปรเปลี่ยนเป็นโกรธแค้นขึ้นมา
ถ้าหนีไปได้...
พวกมันแบกพาเธอเดินไปเรื่อยกระทั่งมาเจอกลุ่มคนที่ยืนคุ้มกันสถานที่บางอย่าง
“มึงเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่!”
พวกมันก็รีบวางระฟ้าลงพื้นแล้วยกมือขึ้นเหนือหัวยอมจำนน
“คือพวกเราอยากนำของมาให้หัวหน้าพวกนาย เพื่อจะได้เป็นพันธมิตรกัน”
“ของอะไรวะ..มันคนไม่ใช่หรือไง”
“ชะ..ใช่...สวยด้วยนะ!” พูดพลางก็เปิดหน้าระฟ้าออก พอพวกมันเห็นใบหน้าของหญิงสาวก็พากันตกตะลึง แม้จะไม่ใช่คนที่งดงามที่สุดแต่อย่างไรในป่าในเขาแบบนี้การจะได้เจอผู้หญิงสวย ๆ สักคนก็ยากยิ่ง
“พวกกูจะแน่ใจได้ยังไงว่าอีนี่ไม่ใช่ไส้ศึกมึง”
“ไม่ใช่แน่นอน ดูท่าทางผู้ดีแบบนี้จะมาเป็นพวกเดียวกับเราได้ยังไง”
พวกโจรมองหน้ากันไปมาจึงเริ่มพูดคุยเจรจาอยู่อีกด้านกระทั่งมีคนไปรายงานให้กับหัวหน้า แต่ระฟ้ายิ่งร้องไห้จนตัวสั่น ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ป่าและผู้ชายที่น่ากลัว
เธอจะไม่ได้กลับบ้านแล้วจริง ๆ เหรอ
เม้มปากจนห้อเลือด วิงวอนทั้งน้ำตาแต่ไม่มีใครสนใจเมตตาแม้แต่น้อย
หลังจากนั้นไม่นานชายที่เดินไปก็กลับมา
“หัวหน้าให้ผู้หญิงเข้าได้แต่พวกมึงต้องไป”
“อะ..อะไรนะ คือฉันก็อยากพูดคุยกับหัวหน้าพวกนายด้วย...เราอยากจะมีการเจรจาต่อรองสร้างพันธมิตรกันสักหน่อย”
“หัวหน้าบอกว่าหากพวกมึงอยากสร้างพันธมิตรเดี๋ยวเขาส่งรองหัวหน้าออกมาเจรจา”
ระฟ้าก็ส่ายหน้าเมื่อพวกโจรมันจับเธอเข้าไปด้านใน ในตอนนี้หญิงสาวทำเพียงร้องไห้ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็ไม่มีที่พึ่งพาแม้แต่น้อย
“ผิวโคตรขาวเลย อีดาวเรืองยังไม่ขาวขนาดนี้”
“แต่หุ่นสู้มันไม่ได้หรอก นี่ออกจะผอมไปหน่อย”
“ใครจะรู้ว่าพอถอดเสื้อผ้าออกมาจะเป็นยังไง”
ระฟ้าที่เห็นสายตาหื่นลามกก็อยากจะกรีดร้องและอยากเจรจา หากอยากได้เงินเธอจะนำมาให้ ขอแค่ปล่อยตัวกลับไป
ระฟ้าถูกนำมายังหมู่บ้านทมิฬ ซึ่งภายในมีบ้านที่สร้างด้วยไม้หลายหลัง คล้ายหมู่บ้านตามชนบททั่วไปแต่เพราะอยู่ในป่าจึงดูอึมครึม เหล่าชายหนุ่มที่เห็นเธอต่างมองจนตาแทบไม่กะพริบส่วนหญิงสาวมีแต่ความริษยาไม่พอใจ
ฉันกำลังจะถูกพาไปที่ไหน
ระฟ้าถูกจับพาเดินไปเรื่อยกระทั่งถึงบ้านหลังหนึ่งที่สร้างใหญ่กว่าหลังอื่นและตั้งอยู่ส่วนลึกสุดของหมู่บ้าน
“หัวหน้าอยู่บ้านใช่ไหมวะ”
“เออ อยู่ดิ ก็กูเพิ่งมารายงาน” พูดจบมันก็เคาะเบา ๆ
“หัวหน้าครับผมพาผู้หญิงมาแล้ว”
“ผลักเข้ามา” น้ำเสียงเข้มทำให้ระฟ้าส่ายหน้าแต่ไม่อาจขัดขืนก็ถูกผลักเข้าไปทันทีที่เปิดประตู
ตุบ!
หญิงสาวล้มลงพื้น ทั่วร่างสั่นสะท้าน น้ำตาไหลทะลัก สะอื้นจนแทบหายใจไม่ออก
ภายในบ้านนั้นสลัวเพราะไร้ไฟฟ้าและเปิดหน้าต่างไม่กี่บาน แต่ยังไม่เห็นเจ้าของบ้าน
“อื้อ! อื้อ!”
“น่าหนวกหู”
แม้จะไม่ใช่น้ำเสียงตวาดแต่ก็ทำให้เธอหวาดกลัว จากนั้นชายรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้ามีแต่หนวดเคราก็เดินมาหาพลางย่อตัวลง มือหน้าจับคางของเธอพลิกไปมาเพื่อพิจารณา
“หน้าตาดีไม่เบานี่”
“ฮึก..ก..”
“ร้องไห้งั้นเหรอ”
เขานำผ้าออกจากปากเธอในที่สุด จึงทำให้ระฟ้ามีโอกาสเจรจา
“คะ..คุณ..ช่วยฉันด้วย..ฉันถูกจับตัวมา..ถ้าคุณส่งฉันกลับฉันจะให้เงินคุณ..คุณอยากได้เท่าไรก็บอกมาเลยฉันจะพยายามหามาให้..ฮึก..ก..”
พอพูดถึงเรื่องเงินแววตาของอีกฝ่ายก็เปลี่ยนเป็นดุดันจนระฟ้าตัวสั่นกว่าเดิม
“ฉันเกลียดพวกคนรวยอย่างเธอ! คิดจะเอาเงินฟาดหัวฉันเหรอฮะ!”
“มะ..ไม่ใช่นะ..คุณอย่าเข้าใจผิด”
แต่อีกคนไม่ฟังเขาจับมือเธอแล้วกระชากให้เข้าไปในห้องนอนแล้วผลักจนกระแทกพื้น
“ในเมื่อเธอถูกส่งมาเป็นผู้หญิงบำเรอ ก็ต้องทำหน้าที่!เงินซื้อฉันไม่ได้!”
พอเธอระฟ้าได้ยินก็กรีดร้องพยายามจะขยับหนีแต่จะทำได้อย่างไรในเมื่อไม่อาจออกจากพันธนาการนี้ได้อีกแล้ว
- Writer
