Chapter 1
1134 Words
@Ploypailin Jewelry
"แบบที่สั่งให้ทำได้หรือยัง?"
ฉันนั่งไม่สบอารมณ์อยู่ในห้องประชุมเมื่องานที่สั่งให้พวกลูกน้องในบริษัททำไม่ได้ดั่งใจ ทำงานชักช้าเสียงเวลาโคตร!!!! หงุดหงิด!!!!
"ใกล้เสร็จแล้วค่ะ "
"ใกล้เสร็จ ฉันสั่งให้ทำเมื่อ2อาทิตย์ก่อนเนี้ยนะ! จะบ้าหรือไงกัน"
ฉันเงยหน้าขึ้นตอนนี้กำลังระงับอารมณ์ของตัวเองอยู่ ไม่ไหวทำงานไม่ได้เรื่ิอง!!!!
"รายรับรายจ่ายไตรมาส4อยู่ไหน"
"เสร็จแล้วค่ะแต่ว่ายังไม่ได้ปริ้นออกมาค่ะ"
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด หลับตาลงช้าๆพยายามที่จะระงับอารมณ์จองตัวเองไม่ให้ระเบิดลงในที่ประชุมตอนนี้
"ใจเย็นๆก่อนนะหนูพลอยไพลิน คือตอนนี้ที่บริษัทกำลังวุ่นๆกับการจัดงานเลี้ยงพนักงานอยู่ทันก็ต้องมีบ้าง เดี๋ยวอาจะจัดการให้นะ"
ฉันทำหน้าแบบเรื่องนี้มันเหลือเชื่อสุดๆ จะบ้าไง!!มัวแต่ไปวุ่นวายกับงานเลี้ยงจนไม่มีเวลาทำงานที่มันสำคัญๆแม้กระทั่งคำสั่งของฉันมันสำคัญน้อยกว่างานที่พวกเขาไปสนใจกันอีกเหรอ
"คุณอาน่าจะให้พวกเขาเรียงลำดับความสำคัญของงานก่อนนะคะว่าอันไหนควรอยู่ตรงไหน สิ่งไหนควรจะทำเป็นอันดับแรก ไม่ใช่งานในหน้าที่ของตัวเองไม่เสร็จแต่มัวไปทำอะไรก็ไม่รู้ทั้งๆงานเลี้ยงนี้หนูให้คนจัดการเรียบร้อยแล้วแต่บางคนก็ยังไปก้าวก่าย หวังว่าคงไม่มีอีกนะคะ ส่วนงานที่พลอยสั่งถ้าวันนี้ไม่ได้ ก็ไม่ต้องกลับนะคะพลอยจะนั่งรออยู่ในห้องทำงานจนถึงห้าโมงเย็น เลิกประชุมค่ะ!!"
พูดจบฉันก็เก็บสมุดกับของตรงหน้าแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที อารมณ์เสียสุดๆ เดี๋ยวเถอะถ้าทนไม่ไหวฉันจะได้ไล่ออกให้หมดแล้วจ้างใหม่ไปเลย ที่ฉันยังเอาไว้เพราะผู้จัดการพวกนี้เป็นคนเก่าแก่ของคุณพ่อคุณอา ฉันไม่อยากหักหน้าพวกเขามากนัก ทำงานชักช้าไม่ได้เรื่องแบบนี้ฉันก็ไม่เก็บไว้เหมือนกัน!!! ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานก็เจอกับคุณพ่อแล้วก็ผู้ช่วยคุณพ่ออีกสองคน ส่วนอีกคนไม่รู้จักหน้าตาหล่อเหลาเอาการอยู่ มาในชุดสูทดูดี เอารวมๆเพอร์เฟคมาก
"คุณพ่อมาทำอะไรที่ห้องพลอยคะ"
ตอนนี้ฉันรับช่วงธุรกิจต่อจากคุณพ่อ ท่านวางมือให้ฉันเต็มตัวหลังจากที่ฉันเรียนรู้งานที่นี่ได้เกือบ3ปีตั้งแต่เรียบจบมา ตอนนี้ฉันมีตำแหน่งเป็นรองประธานบริษัทผู้มีอำนาจตัดสินใจแทนคุณพ่อทุกอย่าง เห็นท่านบอกว่าจะแต่งตั้งให้ฉันเป็นประธานในเร็ววันนี้แหละ อีกอย่างความปลอดภัยของฉันก็สำคัญคุณพ่อบอกว่าต้องมีบอดี้การ์ดมาดูแล ซึ่งฉันไม่อยากได้ใครมาเป็นบอดี้การ์ดฉันก็ทนไม่ไหวต้องขอลาออกไปเพราะฉันไม่ชอบให้ใครมาตามมันเสียอารมณ์การใช้ชีวิตส่วนตัวหมด
"พ่อพาบอดี้การ์ดคนใหม่มาแนะนำให้หนูรู้จัก นี่กวินบอดี้การ์ดคนใหม่ของลูก กวินนี่ลูกสาวของฉัน คุณพลอยไพลิน"
ผู้ชายคนที่ฉันบอกว่าหน้าตาดีนั้นเขามองสบตากับฉันก่อนจะโค้งคำนับให้ฉันเล็กน้อย
"สวัสดีครับ ผมกวินยินดีที่ได้รู้จักครับ ต่อไปนี้ผมจะมาดูแลคุณพลอยตลอด24ชั่วโมงเพื่อความปลอดภัยของคุณหนู"
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ หันไปสบตากับคุณพ่อ
"ทำไมจะต้องมีด้วยคะหนูไม่เข้าใจ ชีวิตหนูตอนนี้ก็ไม่ได้มีศัตรูที่ไหน หนูไม่เข้าใจทำไมจะต้องมีคนมาตามหนูด้วยไม่ชอบเลย"
ฉันบ่นออกไปตามความรู้สึก มันหลายคนแล้วนะแต่ฉันก็เหวี่ยงๆวีนๆไปเดี๋ยวก็ลาออกไปเองแหละ
"เพื่อความปลอดภัยของลูก เชื่อพ่อนะ"
"ก็ตามใจสิคะ แต่ว่าทนหนูให้ได้แล้วกันไม่ใช่ว่าลาออกไปเหมือนคนก่อนๆ"
ฉันเอ่ยออกไปยิ้มๆเหลือบสายตามองไปยังนายกวินที่มองมาทางฉันด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก อิตาบ้าเอ้ยหน้านิ่งโคตรๆ แล้วฉันจะรู้ไหมว่าหมอนี่มันอารมณ์ไหนเนี้ย
"กวินจะดูแลลูกได้ดีที่สุดเชื่อพ่อนะ ฝากลูกสาวผมด้วยนะคุณกวิน"
"ครับ ผมจะดูแลคุณหนูให้ดีที่สุด"
จากนั้นพ่อฉันกับผู้ช่วยของเขาก็กลับไปฉันเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ทำงาน ส่วนนายกวินก็นั่งลงตรงโซฟาตามเดิม ชิ! ขี้เก๊กจังหมั่นไส้อ่ะ
"นี่นายขี้เก๊ก"
"ผมชื่อกวิน"
ตอบฉันด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยไร้ความรู้สึก นี่มันคนหรือหุ่นยนต์เนี้ย
"เออ นายกวินไหนๆก็ไหนๆแล้วมาช่วยฉันจัดเอกสารหน่อย แฟ้มตรงตู้นั้นอ่ะ"
ฉันชี้ไปทางตู้เอกสารที่มันถูกเรียงรายไว้ฉันเพิ่งรื้อออกมาหาของจริงๆหน้าที่พวกนี้เป็นของเลขาฉัน แต่ฉันจะใช้เขาอ่ะมีอะไรมะ ไหนดูสิว่าจะทนเป็นบอดี้การ์ดฉันไปได้กี่วันเชียว
"โทรศัพท์เรียกเลขาคุณมาทำเลยครับ เพราะผมเป็นบอดี้การ์ดไม่ใช่เลขา ไม่ใช่หน้าที่ผม "
ฉันอ้าปากเหวอเลยเมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้นออกจากปากเขา หมอนั้นตีหน้ามึนแล้วนั่งลงตามเดิมหยิบวารสารที่โต๊ะข้างโซฟามานั่งอ่านโดนไม่สนใจฉันอีก กริ๊ดดดด ไอ้บ้า จะลองดีกับฉันใช่ไหม ได้!
"ฉันจะฟ้องคุณพ่อว่านายขัดคำสั่งฉัน!"
ฉันตะโกนออกไปเขาเหลือบสายมองฉันเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
"งั้นก็เชิญครับ ฟ้องได้เลยเพราะในสัญญาจ้าง ผมมีหน้าที่แค่ดูแลความปลอดภัยของคุณเท่านั้น ส่วนงานอย่างอื่น ผมจะไม่ยุ่ง"
พูดจบก็ก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อฉันทำได้แค่กัดฟันกร่อนโมโหที่ทำอะไรเขาไม่ได้ สักพักเขาเงยหน้ามาสบตากับฉันเหมือนจะเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้
"ลืมบอกครับ คุณพ่อคุณบอกว่าถ้าผมห้ามคุณทำอะไรแล้วคุณไม่ฟังให้บอกท่านได้เลย ถ้าคุณดื้อกับผมมากๆผมอาจจะบอกพ่อคุณ แล้วคุณก็จะพลาดการรับตำแหน่งประธานที่คุณควรจะได้"
ฉันกำหมัดแน่นอย่างหงุดหงิด บ้าจริง นอกจากฉันขู่เขาไม่ได้แล้วยังถูกเขาขู่กลับอีก
"คอยดูเถอะฉันจะเอาคืนนาย อิตาขี้เก๊ก!"
- Writer
