Chapter 2
965 Words
ปึ่ก!!!!!!
ฉันวางเอกสารแฟ้มสุดท้ายที่ฉันเซ็นเสร็จลงบนโต๊ะก่อนจะยกมือขึ้นบิดขี้เกียจเบาๆ เห้อออ เหนื่อยจังวันนี้ต้องมานั่งรองานเอกสารอะไรเยอะแยะอีกวุ่นวายไปหมดเลย ฉันมองไปทางโซฟาอีตาขี้เก๊กกำลังนั่งอ่านหนังสือชิวๆอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีที่สบายสุดๆอย่างกับเป็นเจ้าของห้องยังไงอย่างงั้น เหอะ!!!
"นี่ฉันหิว!!!"
เขาเงยหน้ามองฉันเล็กน้อยก่อนจะวางหนังสือลงบนโต๊ะลุกขึ้นยืนหยิบแว่นดำมาสวมแล้วเดินตรงมาที่ฉัน
"ขอกุญแจรถด้วยครับ"
ฉันหยิบกุญแจรถให้เขาตรงหน้าแล้วก็เก็บกระเป๋าของตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน เขาเดินตามฉันมาเงียบๆด้วยใบหน้าที่เรียบปกติไม่มียิ้มแย้ม หรือแสดงอารมณ์ใดๆบนใบหน้าเลย ตายด้านรึเปล่าเนี้ย
"มองผมแบบนี้ สงสัยอะไรครับ?"
เขาคงจะเห็นว่าตลอดทางฉันเหลือบสายตามองเขาตลอดจนเขาทนไม่ไหวต้องถามกลับมา ฉันยักไหล่เล็กน้อยแล้วหยุดคุยกับเขา
"นี่ถามหน่อยสินายรู้ไหมว่าทำไมพ่อฉันต้องจ้างนายมาเป็นบอดี้การ์ดให้ฉันด้วย เกิดอะไรขึ้นเหรอ?มีใครจะทำอะไรฉันเหรอ?"
ฉันจ้องหน้าเขาอย่างกดดันสุดๆเพื่อให้เขากลัวฉันแล้วยอมคาบความลับออกมา แต่เขาก็ยังไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมา
"ไม่ทราบครับผมแค่ทำตามหน้าที่ให้มาดูแลความปลอดภัยของคุณแค่นั้น"
ฉันจิ๊ปากใส่เขาเล็กน้อยก่อนจะเกินไปยืนตรงประตูรถกอดอกมองมาทางเขา
"เปิดสิฉันร้อน"
เขาทำหน้าเฉยแล้วยื่นมือกดปุ่มกุญแจรถเพื่อให้ประตูเปิดออก เขาเดินมาเปิดประตูด้านหลังให้ฉัน ฉันเดินเข้าไปนั่งในรถเข่ปิดประตูเสร็จก็วิ่งอ้อมมาอีกฝั่งแล้วรีบสตาร์จรถเพราะช้ากว่านี้ฉันได้ร้อนตายอยู่ในรถแน่ๆ
"ทานข้าวร้านไหนครับ?"
เขาเอ่ยถามพร้อมกับออกรถไปด้านหน้า ฉันทำหน้าครุ่นคิดสักพักก็เอ่ยออกไป
"ร้าน G Rose "
เขาพยักหน้าเบาๆก่อนจะหันไปสนใจตรงหน้าต่อ ฉันมองเขาจากทางด้านหลังจริงๆหน้าตาดีมากอ่ะ เป็นฉันนะไม่มาเป็นหรอกบอดี้การ์ดอ่ะ ฉันจะไปเป็นดารา เป็นนายแบบโน่น!!
"นี่อิตาขี้เก๊ก!!"
"ผมชื่อกวินครับ"
น้ำเสียงเรียบเอ่ยขัดขึ้นมองฉันผ่านกระจกเหมือนไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่ฉันเรียกเขาแบบนั้น ก็ขี้เก๊กจริงๆนี่นา
"นี่นายกวินนายอายุเท่าไหร่?"
"30ครับแก่กว่าคุณ3ปี ถ้าเป็นไปได้เรียกผมว่าพี่กวินดีกว่าครับ "
ฉันสะบัดหนาใส่เบ้ปากใส่เขาจากทางด้านหลังเขามองผ่านกระจกจ๊ะเอ๋กับฉันที่เบ้ปากทำหน้าใส่เขาจนฉันรีบเปลี่ยนสีหน้าแทบไม่ทัน
"คุณนี่ไว้ใจไม่ได้นะครับ"
ฉันมองเขาอย่างงงๆอะไรเนี้ยแค่ฉันล้อเลียนเขาลับหลังนี่ถึงกับไว้ใจไม่ได้เลยเหรอ
"มากไปยะฉันแค่หมั่นไส้เฉยๆ จิ๊!!"
สักพักเขาก็วนรถเข้าไปที่ร้านอาหารจอดรถเสร็จเขาก็เปิดประตูให้ฉันลงจากรถ ฉันเดินดุ่มๆไปไม่รอเขาจนเขาต้องตะโกนเรียกให้ฉันรอเขา
"คุณหนูรอผมด้วยครับ"
เขาปิดประตูแล้วรีบวิ่งตามฉันมาแต่ฉันไม่สนใจที่จะหยุดรอเขาหรอกหมั่นไส้ ตกลงใครเจ้านายใครลูกน้องกันแน่!!! ฉันเดินข้ามอีกฝั่งเพราะร้านอาหารที่นี่ลานจอดรถอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตัวร้าน ฉันเดินข้ามไปได้ครึ่งเดียวก็ได้ยินเสียงเหมือนคนตะโกนเรียกก่อนจะกระชากฉันไปด้านหลัง
บรื้นนนนนน!!!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดด"
ฉันล้มตึงลงไปอย่างแรงหลับตาปี๋ด้วยความกลัวตายๆฉันจะตายไหมเนี้ย ฮืออออออ ฉันยังไม่อยากตายนะฉันยังอยากรับตำแหน่งท่านประธานอยู่
"หนัก"
เสียงใครอ่ะ? ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก็เจอกับใบหน้าของอิตาขี้เก๊กที่ทำหน้าเหยเกบอกบุญไม่รับสุดๆ จมูกเราสองคนแบบจะชนกันอยู่แล้วฉันกระพริบตาปริบๆหน้าร้อนไปหมดแล้ว
"คุณจะทับตัวผมอีกนานมั้ยผมหนักมากครับตอนนี้"
จากที่กำลังดีๆเหมือนซีรี่ส์เกาหลีที่นางเอกล้มทับลงไปบนตัวพระเอกก็ต้องพังลงเพราะอิตาขี้เก๊กหน้าเดียวคนนี้เนี้ยแหละที่มันมาว่าให้ฉันว่าฉันหนัก!
"กล้ามากนะที่ว่าฉันหนัก!!! อิตาขี้เก๊ก!!!"
ฉันทำหน้าเซงสุดๆก่อนจะลุกออกจากตัวเขาลุกออกไปถึงจะรู้ว่าฉันทับตัวเขาคือถ้าเขาไม่เอาตัวมารับฉันไว้คือฉันต้องเจ็บตัวแน่นอนอ่ะ รู้สึกผิดจังแหะ ฉันมองเขาที่ค่อยๆลุกขึ้นแล้วทำหน้านิ่วเหมือนเจ็บอะไรสักอย่าง
"เป็นอะไรอ่ะ"
เขาส่ายหน้าเบาๆก่อนจะทำมือเป็นเชิงให้ฉันเข้าไปข้างในร้าน
"ไปกินข้าวเถอะหิวไม่ใช่เหรอครับ"
ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วเดินนำหน้าเขาเข้าไป เขาค่อยๆเดินตามฉันมาช้าๆฉันว่ามันผิดสังเกตหรือว่าเขาจะเจ็บตัว
"นายไหวมั้ย??"
"อื้ม ไปทานข้าวเถอะครับผมโอเค"
"ขอบคุณนะนายที่ช่วย"
ฉันพูดจบก็รีบหันหน้าหนีไปทันทีไม่มองหรอกว่าเขาจะทำหน้ายังไงจะรับคำขอบคุณของฉันไหม ถือว่าฉันขอบคุณแล้วเอาเป็นว่าหายกันนะ
- Writer
