Chapter 6
1301 Words
หลังจากกลับมาถึงห้องฉันก็พุ่งตรงเข้าไปในห้องนอน ล็อคประตูแน่นหนาเพื่อกันไม่ให้อิตาขี้เก๊กเข้ามาในห้องของฉัน ฉันรีบวิ่งไปส่งกระจกก่อนจะทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา ฮือออ สิวววว อร๊ายยยย ไม่นะๆๆๆๆ ฉันรีบวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ ประโคมโฟมล้างหน้าละเลงลงบนใบหน้าจัดการอาบน้ำเสร็จสรรพ ฉันเดินออกมานั่งตรงเตียงนอนหยิบครับบำรุงหน้าทุกชนิดที่มีมานั่งทาบำรุง ขนมาหมดจ้าตั้งแต่วิตามิน เอ วิตามิน ซี เซรั่ม ครีมบำรุงจัดเต็มไปเลย
"หึ่ยยยดูสิว่าจะทนอยู่บนหน้าฉันกี่วัน"
ฉันบ่นคนเดียวด้วยท่าทีที่โมโหสุดๆ เพราะอิตาบ้านั้นคนเดียวเชียว ถ้าหมอนั้นปลุกฉันให้ตื่นซะตั้งแต่เมื่อคืน ฉันก็จะได้กลับมาที่ห้อง จะได้อาบน้ำล้างหน้า แล้วก็ทาครีมบำรุงตามที่หมอสั่งให้ครบทุกตัว ชิ
"คอยดูเถอะฉันจะเอาคืนนาย อิตาบ้า"
หลังจากทาครีมบำรุงครบทุกอย่างฉันก็ใส่ชุดคลุมแล้วเดินออกไปข้างนอกตรงห้องรับแขก เจอนายขี้เก๊กกำลังนั่งดูบอลอยู่ หมอนั้นเหลือบสายตามองฉันเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกวนประสาทมาให้ ฉันหยิบหมอนปาใส่หัวเขาทันทีจนเขาร้องลั่น
"โอ๊ยยยย อะไรของคุณเนี้ย"
เขาโวยวายพร้อมกับลูบหัวตัวเองป้อยๆ ฉันชี้นิ้วไปที่ห้องน้ำตรงห้องรับแขก
"นายไปนอนในห้องน้ำเลยนะฉันจะลงโทษนาย"
"อะ....อะไรนะ"
"อะ....อะไรนะ"
ผมถามเธอมองด้วยสายตาที่อึ้งในตัวของเธอสุดๆ คือแม่คุณอารมณ์แปรปรวนเอาแต่ใจชิบหาย แล้วคือสิวขึ้นที่หน้าแล้วมาโทษผม คือเป็นความผิดของผมอย่างนั้นเหรอ
"ไม่ต้องมาทำหน้างง นายทำหน้าฉันพังฉันก็จะลงโทษนายด้วยการให้นายนอนที่ในห้องน้ำ เชิญ"
หล่อนเบ้ปากใส่ผมเหมือนสะใจสุดๆ ผมยกยิ้มมุมปากจนเธอทำหน้าไม่พอใจผม
"ยิ้มอะไรฉันให้นอนในห้องน้ำนะ นายยิ้มดีใจทำไม"
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ จนเธอรีบถอยหนีผมไปผมเดินย่างกรายเข้าไปใกล้ๆเธอเรื่อยๆจนเธอถอยหลังไปจนติดกำแพง
"ตอนแรกผมว่าจะนอนโซฟา แต่คุณพูดมาแบบนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว"
ผมยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์จนเธอทำหน้าระแวงผม มือเล็กดันตัวผมให้ออกห่างจากเธอ
"หมายความว่าไง"
"ผมจะนอนห้องเดียวกับคุณในห้องนั้น"
คนตรงหน้าผมอ้าปากค้างทันทีก่อนจะรีบส่ายหน้ารัวๆ
"ไม่มีทางยะ ฉันจะฟ้องคุณพ่อ"
"เอาสิ ผมจะบอกว่าคุณได้รับอันตราย รถเกือบชนตอนไปทานข้าวเมื่อวาน แถมมีคนตามตัวคุณเกือบทุกเวลา เท่านี้พ่อคุณก็คงยอมแล้วหละ เพราะท่านเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกสาวคนเดียวของท่าน"
หล่อนดูอึ้งไปเลยกับคำพูดของผม จริงๆก็มีคนตามเธอจริงนะผมไม่ได้โกหก อีกอย่างรถเกือบชนเมื่อวานผมเห็นว่ามันตั้งใจเร่งเครื่องกะเอาจนตาย ถ้าผมดึงมาไม่ทันไม่รู้จะเป็นยังไง ผมคงต้องเฝ้าเธอไม่ห่างมากกว่านี้จริงๆ
"คุณพ่อไม่ยอมหรอก"
"ก็ลองไปถามสิ"
ผมเอ่ยยิ้มๆก่อนจะคนตรงหน้าผมผลักผมแรงๆแล้วรีบวิ่งหนีเข้าห้องไป ผมรีบตามเธอเข้าไปก่อนที่เธอจะปิดประตู
"เดี๋ยวสิ"
"อะ...อะไร ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ "
ผมมองคนตรงหน้าที่ตัวสั่นเทาเหมือนจะกลัวผมจริงๆ อะไรเนี้ยผมนี่เป็นคนที่ไว้ใจได้ที่สุดแล้ว ผมมองสบตากับเธอจนเธอเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน
"ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมคือคนที่คุณไว้ใจได้ที่สุดแล้ว จำไว้นะไม่มีใครหวังดีกับคุณอย่าไว้ใจใคร เข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม"
เธอมองหน้าผมตาแป๋ว ก่อนจะพยักหน้าเบาๆอย่างว่าง่าย
"อื้ม รู้แล้วฉันจะระวังตัว แต่ เอ่อ.. ฉัน ฉันไว้ใจนายได้ใช่ไหม นายจะไม่ทำอะไรฉันใช่ไหม"
ผมพยักหน้ายิ้มๆสบตากับเธอจ้องหน้าเธอให้เธอรู้ว่าผมจริงจังในคำพูด เธอยิ้มให้กับผมก่อนจะเบือนหน้าหนี
"ก็ได้ งั้นนายนอนโซฟาแล้วกัน ไม่ต้องนอนห้องน้ำละ โอเคป่ะ "
ผมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอามือออกจสกประตูเพื่อให้เธอปิดได้สะดวก
"แต่งตัวเถอะสายแล้วคุณต้องไปทำงานนิ"
"อื้มมม งั้นรอแปป ไม่เกิน20นาที "
พูดจบเธอก็รีบปิดประตูอย่างไว ผมยิ้มอยู่ตรงหน้าประตูก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆแล้วเดินไปนั่งรอเธอที่ตรงโซฟา วันนี้ผมจะถือโอกาสไปดูคนรอบๆตัวของเธอด้วยว่ามีใครน่าสงสัยไหม ผมต้องสืบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเพื่อความปลอดภัยของเธอ
.
.
@Ploypailin Jewelry
"หล่อจังเลย...."
"ใครอ่ะเธอเดินมากับคุณพลอยไพลินด้วยอ่ะ"
"หน้าตาอย่างกับพระเอกหนัา อร๊ายยย อยากได้"
ฉันหน้าบึ้งทันทีเมื่อได้ยินพวกผู้หญิงในบริษัทซุบซิบนินทาเมื่อเห็นอิตาขี้เก๊กเดินตามฉันเข้ามาในบริษัท ชิ!
ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลยก็งั้นๆอ่ะ น่าหมั่นไส้!!
"นี่นายเดินให้มันเร็วหน่อยสิ ชอบหรือไงให้คนอื่นมองแล้วเอาไปพูดอ่ะ"
เขาทำหน้างงเหมือนไม่เข้าใจที่ฉันพูด กริยาของเขาแบบนั้นมันทำให้ฉันหงุดหงิดกว่าเดิมอีก หึ่ยยย โมโห
"จะไปมั้ยรีบขึ้นมาสิ"
"ใจเย็นคุณผมไปทำอะไรให้เนี้ย"
เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้าปลงๆ ฉันถอนหายใจใส่เขาอย่างหงุดหงิดก่อนจะเบือนหน้าดี ประตูลิฟต์เปิดออกฉันรีบเดินออกไปทันที เจอกับคุณอาที่เดินสวนกำลังจะลงลิฟท์ไป
"อ่าวคุณอา สวัสดีค่ะ จะไปไหนแต่เช้าคะ"
ฉันเอ่ยทักยิ้มๆ คุณอารับไหว้ฉันแล้วเหลือบสายตามองคนที่ทำหน้ามึนเดินตามหลังฉันมา
"ใครกันเนี้ย หลานสาวอาไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่กันทำไมอาไม่รู้เรื่ิอง แล้วตาพีชลูกชายเพื่อนอาละหนูไใ่ได้คุยกับเขาแล้วเหรอ"
ฉันรีบส่ายหน้าปฎิเสธทันทีที่คุณอาบอกว่าอิตาขี้เก๊กเป็นแฟนฉัน ชิ! ใครจะไปเอาหมอนั้นกันกวนประสาทชะมัด
"ไม่ใช่ค่ะ นี่กวินบอดี้การ์ดของพลอยค่ะ"
"อยากได้บอดี้การ์ดทำไม่ไม่บอกอา คนของอามีตั้งเยอะไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้"
คุณอามองหน้ากวินเล็กน้อยแล้วหันมาสบตากับฉัน ก็คุณพ่อจัดหามาให้นี่นาจะให้ฉันปฏิเสธคุณพ่อก็จะแปลกๆ
"คือคุณพ่อเป็นคนจัดการให้ค่ะ พลอยไม่ได้หาเอง "
"งั้นเหรอ งั้นอาไปก่อนนะ"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไปนายกวินเดินตามมาแล้วสะกิดเอวฉันเบาๆจนฉันตกใจหมด
"ตาบ้าสะกิดเอวฉันทำไมเนี้ย"
"อาแท้ๆคุณเหรอ"
ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วมองหน้าเขาอย่างมีคำถาม เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเดินหนีไปนั่งตรงโซฟา
'อะไรของเขาเนี้ยยย'
- Writer
