Chapter 6

1301 Words
หลังจากกลับมาถึงห้องฉันก็พุ่งตรงเข้าไปในห้องนอน ล็อคประตูแน่นหนาเพื่อกันไม่ให้อิตาขี้เก๊กเข้ามาในห้องของฉัน ฉันรีบวิ่งไปส่งกระจกก่อนจะทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมา ฮือออ สิวววว อร๊ายยยย ไม่นะๆๆๆๆ ฉันรีบวิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ ประโคมโฟมล้างหน้าละเลงลงบนใบหน้าจัดการอาบน้ำเสร็จสรรพ ฉันเดินออกมานั่งตรงเตียงนอนหยิบครับบำรุงหน้าทุกชนิดที่มีมานั่งทาบำรุง ขนมาหมดจ้าตั้งแต่วิตามิน เอ วิตามิน ซี เซรั่ม ครีมบำรุงจัดเต็มไปเลย "หึ่ยยยดูสิว่าจะทนอยู่บนหน้าฉันกี่วัน" ฉันบ่นคนเดียวด้วยท่าทีที่โมโหสุดๆ เพราะอิตาบ้านั้นคนเดียวเชียว ถ้าหมอนั้นปลุกฉันให้ตื่นซะตั้งแต่เมื่อคืน ฉันก็จะได้กลับมาที่ห้อง จะได้อาบน้ำล้างหน้า แล้วก็ทาครีมบำรุงตามที่หมอสั่งให้ครบทุกตัว ชิ "คอยดูเถอะฉันจะเอาคืนนาย อิตาบ้า" หลังจากทาครีมบำรุงครบทุกอย่างฉันก็ใส่ชุดคลุมแล้วเดินออกไปข้างนอกตรงห้องรับแขก เจอนายขี้เก๊กกำลังนั่งดูบอลอยู่ หมอนั้นเหลือบสายตามองฉันเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกวนประสาทมาให้ ฉันหยิบหมอนปาใส่หัวเขาทันทีจนเขาร้องลั่น "โอ๊ยยยย อะไรของคุณเนี้ย" เขาโวยวายพร้อมกับลูบหัวตัวเองป้อยๆ ฉันชี้นิ้วไปที่ห้องน้ำตรงห้องรับแขก "นายไปนอนในห้องน้ำเลยนะฉันจะลงโทษนาย" "อะ....อะไรนะ" "อะ....อะไรนะ" ผมถามเธอมองด้วยสายตาที่อึ้งในตัวของเธอสุดๆ คือแม่คุณอารมณ์แปรปรวนเอาแต่ใจชิบหาย แล้วคือสิวขึ้นที่หน้าแล้วมาโทษผม คือเป็นความผิดของผมอย่างนั้นเหรอ "ไม่ต้องมาทำหน้างง นายทำหน้าฉันพังฉันก็จะลงโทษนายด้วยการให้นายนอนที่ในห้องน้ำ เชิญ" หล่อนเบ้ปากใส่ผมเหมือนสะใจสุดๆ ผมยกยิ้มมุมปากจนเธอทำหน้าไม่พอใจผม "ยิ้มอะไรฉันให้นอนในห้องน้ำนะ นายยิ้มดีใจทำไม" ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอ จนเธอรีบถอยหนีผมไปผมเดินย่างกรายเข้าไปใกล้ๆเธอเรื่อยๆจนเธอถอยหลังไปจนติดกำแพง "ตอนแรกผมว่าจะนอนโซฟา แต่คุณพูดมาแบบนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว" ผมยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์จนเธอทำหน้าระแวงผม มือเล็กดันตัวผมให้ออกห่างจากเธอ "หมายความว่าไง" "ผมจะนอนห้องเดียวกับคุณในห้องนั้น" คนตรงหน้าผมอ้าปากค้างทันทีก่อนจะรีบส่ายหน้ารัวๆ "ไม่มีทางยะ ฉันจะฟ้องคุณพ่อ" "เอาสิ ผมจะบอกว่าคุณได้รับอันตราย รถเกือบชนตอนไปทานข้าวเมื่อวาน แถมมีคนตามตัวคุณเกือบทุกเวลา เท่านี้พ่อคุณก็คงยอมแล้วหละ เพราะท่านเป็นห่วงความปลอดภัยของลูกสาวคนเดียวของท่าน" หล่อนดูอึ้งไปเลยกับคำพูดของผม จริงๆก็มีคนตามเธอจริงนะผมไม่ได้โกหก อีกอย่างรถเกือบชนเมื่อวานผมเห็นว่ามันตั้งใจเร่งเครื่องกะเอาจนตาย ถ้าผมดึงมาไม่ทันไม่รู้จะเป็นยังไง ผมคงต้องเฝ้าเธอไม่ห่างมากกว่านี้จริงๆ "คุณพ่อไม่ยอมหรอก" "ก็ลองไปถามสิ" ผมเอ่ยยิ้มๆก่อนจะคนตรงหน้าผมผลักผมแรงๆแล้วรีบวิ่งหนีเข้าห้องไป ผมรีบตามเธอเข้าไปก่อนที่เธอจะปิดประตู "เดี๋ยวสิ" "อะ...อะไร ยะ...อย่าทำอะไรฉันเลยนะ " ผมมองคนตรงหน้าที่ตัวสั่นเทาเหมือนจะกลัวผมจริงๆ อะไรเนี้ยผมนี่เป็นคนที่ไว้ใจได้ที่สุดแล้ว ผมมองสบตากับเธอจนเธอเป็นฝ่ายหลบสายตาก่อน "ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ผมคือคนที่คุณไว้ใจได้ที่สุดแล้ว จำไว้นะไม่มีใครหวังดีกับคุณอย่าไว้ใจใคร เข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม" เธอมองหน้าผมตาแป๋ว ก่อนจะพยักหน้าเบาๆอย่างว่าง่าย "อื้ม รู้แล้วฉันจะระวังตัว แต่ เอ่อ.. ฉัน ฉันไว้ใจนายได้ใช่ไหม นายจะไม่ทำอะไรฉันใช่ไหม" ผมพยักหน้ายิ้มๆสบตากับเธอจ้องหน้าเธอให้เธอรู้ว่าผมจริงจังในคำพูด เธอยิ้มให้กับผมก่อนจะเบือนหน้าหนี "ก็ได้ งั้นนายนอนโซฟาแล้วกัน ไม่ต้องนอนห้องน้ำละ โอเคป่ะ " ผมยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะเอามือออกจสกประตูเพื่อให้เธอปิดได้สะดวก "แต่งตัวเถอะสายแล้วคุณต้องไปทำงานนิ" "อื้มมม งั้นรอแปป ไม่เกิน20นาที " พูดจบเธอก็รีบปิดประตูอย่างไว ผมยิ้มอยู่ตรงหน้าประตูก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆแล้วเดินไปนั่งรอเธอที่ตรงโซฟา วันนี้ผมจะถือโอกาสไปดูคนรอบๆตัวของเธอด้วยว่ามีใครน่าสงสัยไหม ผมต้องสืบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุดเพื่อความปลอดภัยของเธอ . . @Ploypailin Jewelry "หล่อจังเลย...." "ใครอ่ะเธอเดินมากับคุณพลอยไพลินด้วยอ่ะ" "หน้าตาอย่างกับพระเอกหนัา อร๊ายยย อยากได้" ฉันหน้าบึ้งทันทีเมื่อได้ยินพวกผู้หญิงในบริษัทซุบซิบนินทาเมื่อเห็นอิตาขี้เก๊กเดินตามฉันเข้ามาในบริษัท ชิ! ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลยก็งั้นๆอ่ะ น่าหมั่นไส้!! "นี่นายเดินให้มันเร็วหน่อยสิ ชอบหรือไงให้คนอื่นมองแล้วเอาไปพูดอ่ะ" เขาทำหน้างงเหมือนไม่เข้าใจที่ฉันพูด กริยาของเขาแบบนั้นมันทำให้ฉันหงุดหงิดกว่าเดิมอีก หึ่ยยย โมโห "จะไปมั้ยรีบขึ้นมาสิ" "ใจเย็นคุณผมไปทำอะไรให้เนี้ย" เขาเอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้าปลงๆ ฉันถอนหายใจใส่เขาอย่างหงุดหงิดก่อนจะเบือนหน้าดี ประตูลิฟต์เปิดออกฉันรีบเดินออกไปทันที เจอกับคุณอาที่เดินสวนกำลังจะลงลิฟท์ไป "อ่าวคุณอา สวัสดีค่ะ จะไปไหนแต่เช้าคะ" ฉันเอ่ยทักยิ้มๆ คุณอารับไหว้ฉันแล้วเหลือบสายตามองคนที่ทำหน้ามึนเดินตามหลังฉันมา "ใครกันเนี้ย หลานสาวอาไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่กันทำไมอาไม่รู้เรื่ิอง แล้วตาพีชลูกชายเพื่อนอาละหนูไใ่ได้คุยกับเขาแล้วเหรอ" ฉันรีบส่ายหน้าปฎิเสธทันทีที่คุณอาบอกว่าอิตาขี้เก๊กเป็นแฟนฉัน ชิ! ใครจะไปเอาหมอนั้นกันกวนประสาทชะมัด "ไม่ใช่ค่ะ นี่กวินบอดี้การ์ดของพลอยค่ะ" "อยากได้บอดี้การ์ดทำไม่ไม่บอกอา คนของอามีตั้งเยอะไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้" คุณอามองหน้ากวินเล็กน้อยแล้วหันมาสบตากับฉัน ก็คุณพ่อจัดหามาให้นี่นาจะให้ฉันปฏิเสธคุณพ่อก็จะแปลกๆ "คือคุณพ่อเป็นคนจัดการให้ค่ะ พลอยไม่ได้หาเอง " "งั้นเหรอ งั้นอาไปก่อนนะ" ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไปนายกวินเดินตามมาแล้วสะกิดเอวฉันเบาๆจนฉันตกใจหมด "ตาบ้าสะกิดเอวฉันทำไมเนี้ย" "อาแท้ๆคุณเหรอ" ฉันพยักหน้าเบาๆแล้วมองหน้าเขาอย่างมีคำถาม เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเดินหนีไปนั่งตรงโซฟา 'อะไรของเขาเนี้ยยย'
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD