Chapter 7
1290 Words
"ผมไปซื้อกาแฟข้างล่างนะคุณจะเอาไรมั้ย?"
ฉันเงยหน้ามองเขาที่ตอนนี้อยู่ๆก็มาหิวกาแฟ นี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้วมะ? จะกินทำไมเดี๋ยวก็ต้องทานข้าวแล้ว
"เดี๋ยวเราจะไปทานข้าวกันแล้วนายจะดื่มทำไมกาแฟอ่ะ"
"ผมเบื่อๆว่าจะไปเดินสำรวจรอบๆด้วย"
เขาเอ่ยยิ้มๆ ด้วยใบหน้าที่กวนประสาทสุดๆ บ้าจริงคนอย่างเขานะเหรอ จะไปสำรวจเฉยๆไม่ใช่ว่าจะเอาหน้าหล่อๆไปเดินอวดโฉมให้สาวๆในบริษัทฉันดูใช่ไหม หึ!! ฉันรู้ทันยะ
"งั้นก็เชิญนายไปดื่มกาแฟให้หายเบื่อเพราะฉันจะออกไปทานข้าวข้างนอกไม่ไปก็ตามใจนะ"
ฉันบอกออกไปก่อนจะวางปากกาปิดแฟ้มทุกอย่างแล้วถือกระเป๋ากับกุญแจรถเดินออกไปสวยๆ เขามองตามฉันแล้วส่ายหน้าเบาๆอย่างปลงๆ หึ!! เหนื่อยนักก็ไปเลยจ้าา เชิญลาออกไปเลยน่าหมั่นไส้ ชิ!
"คุณจะไปทานข้าวที่ไหนครับ"
"ถามทำไม"
"จะได้พาไปถูก"
ฉันหันหน้ากลับไปหาเขาพร้อมกับโยนกุญแจรถใส่เขา เขารับไปแล้วกดรีโมตเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งด้านใน หลังจากเราสองคนขับรถออกมาเขาก็เอาแต่เงียบไม่ยอมพูดอะไรจนฉันอึดอัด
"ตกลงไปที่ไหนครับ"
"พูดได้แล้วหรือไง"
ฉันกอดอกถามเขาด้วยท่าทางเอาเรื่องเขาสุดๆ นี่กะจะกวนประสาทฉันใช่ไหม
"ผมไม่อยากคุยกับคนเอาแต่ใจครับ"
ฉันอ้าปากทันทีเมื่อถูกเขาด่าตรงๆ ฉันเอาแต่ใจที่ไหนกันไอ้บ้านี่ ฉันเป็นคนมีเหตุผลที่สุดแล้ว
"ฉันเป็นคนมีเหตุผลสุดๆแล้วยะ ไม่ได้เอาแต่ใจสักหน่อย"
"ถ้างั้นคุณก็คงให้ผมลงไปซื้อกาแฟ ไม่ใช่พอรู้ผมจะลงไปคุณก็จะไปทานข้าวซะอย่างงั้น แบบนี้ไม่เรียกว่าเอาแต่ใจเหรอครับ"
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สายตายังมองไปทางด้านหน้า ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆอย่างหงุดหงิดกับท่าทีของเขาที่ใช้กับฉัน
"แล้วทำไมไม่ลงไปซื้อไม่ทราบ จะตามมาด้วยทำไมหละ"
"คุณรู้อยู่อยู่แล้วว่ายังไงผมก็ต้องตามคุณมา มีเหตุผลอะไรที่คุณต้องทำแบบนั้นครับคุณพลอยไพลิน"
เขาหันมามองหน้าฉันเล็กน้อยพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก กรี๊ดดดด อยากตบคนจริงๆให้ตายสิ อย่ามายิ้มให้ฉันแบบนี้นะ
"อย่ามาหลงตัวเองหน่อยเลยยะฉันไม่ได้หวงนายซะหน่อย อยากจะไปเดินอวดโฉมให้พนักงานในออฟฟิตฉันดูก็เชิญ ฉันไม่สนหรอก"
ฉันกอดอกพูดใส่เขารัวๆจนเขาหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นรถ ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง อิตาบ้าไม่มีมารยาทมาหัวเราะใส่ฉันแบบนี้ได้ยังไง ให้ตายสิ
"ตกลงหวงผมว่างั้นเถอะ"
ฉันเริ่มรู้แล้วหละว่าเขาหัวเราะอะไร ฮ้าา ให้ตายสิฉันหลุดปากไปได้ยังไงกัน ฉันกุมขมับตัวเองจิ๊ปากเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"อายเหรอครับ ไม่ต้องหรอกน่าผมรู้ว่าผมหน้าตาดี ผมเข้าใจ "
ฉันหันไปมองหน้าเขาก่อนจะทำหน้าอย่างเหลือเชื่อสุดๆ ไอ้บ้านี่หลงตัวเองชะมัด
"มั่นหน้ามากเลยนะยะ ชิ จอดร้านเนี้ยแหละฉันหิว "
เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะวนรถเข้าไปจอดที่ร้านอาหารญี่ปุ่น เราสองคนเดินเข้าไปในร้านนั่งลงตรงข้ามกัน ฉันเริ่มสั่งก่อนแล้วเขาก็สั่งตาม เราสองคนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร หึหึ จะเล่นสงครามประสาทกับฉันเหรอ ได้
"อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่ะ"
ฉันกับเขาต่างคนต่างนั่งทานแต่สายตาของเขามองหน้าฉันแล้วยิ้มกวนประสาทใส่ฉัน ตะเกียบก็คีบอาหารเข้าปาก มันจะมากเกินไปแล้วน้าาาา
"หยุดมองฉันเดี๋ยวนี้นะ!"
"ก็คุณสวยนี่นา"
ฉันหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีก่อนจะก้มหน้าลงไม่ยอมสบตากับเขา นี่ฉันกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ใครๆก็ชมว่าฉันสวยแต่ทำไมกับเขา ฉันถึงได้เขินแบบนี้นะ
"บ้าจริง หยุดยิ้มสิ"
ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองเงยหน้าขึึ้นถึงกับตกใจจนสำลักเมื่อเขายื่นมือมาเกลี่ยปอยผมให้ฉัน
"แค่กๆๆๆๆๆๆ"
ฉันตบหน้าอกตัวเองเพราะเริ่มหายใจไม่ออกแล้ว เขารีบส่งน้ำมาให้ฉันดื่มทันที
อึก อึก อึก
ฉันดื่มน้ำในแก้วจนหมดจับหน้าอกตัวเองแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ฮ้าาา ให้ตายสิฉันเกือบสำลักข้าวตายแล้วมั้ยละ ฉันมองสบตาเขาด้วยแววตาที่เอาเรื่องสุดๆ
"เพราะนายคนเดียวเลยนะ ฉันเกือบสำลักข้าวตายแล้ว"
"ผมนั่งอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"
ฉันชี้หน้าเขาอย่างจองเวรก่อนจะก้มหน้าทานต่อจนหมด เขาก็ยิ้มขำๆแล้วก็ทานของเขาต่อเราสองคนนั่งทานไปเกือบสิบนาทีก่อนจะชำระเงินแล้วเดินออกจากร้านไป
"ผมเลี้ยงคุณนะ"
ฉันกำลังจะจ่ายเงินแต่เขาเดินมายื่นบัตรเครดิตของตัวเองมาวางลงตรงหน้าฉัน ฉันมองหน้าเขาเล็กน้อยก่อนจะเก็บเงินของตัวเอง
"ตามใจถือว่านายชดใช้ให้ฉันที่ทำฉันเกือบสำลักข้าวตายแล้วกัน"
ฉันพูดจบก็เดินออกมารอเขาตรงหน้าร้าน สักพักเขาก็เดินตามมานี่ฉันออกมาทานข้าวยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเลยไปไหนต่อดีน้า อื้มมม
"ทำไมคิ้วขมวดแบบนั้นครับ"
พอเขาทักมาแบบนั้นฉันรีบเปิดกระเป๋าของตัวเองหยิบตลับแป้งมาดูหน้าตัวเองทันที ฉันมองซ้ายมองขวาสำรวจใบหน้าว่าคิ้วฉันขมวดกันจริงมั้ย ก็ไม่นี่นา สวยออก
"ไม่เห็นขมวดตรงไหนเลย"
"ผมหมายถึงทำไมคุณทำหน้าเหมือนคิดอะไรหนักๆขนาดนั้นกัน นี่คุณดูห่วงหน้าตัวเองมากเลยนะ"
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบฉันเก็บตลับแป้งไว้ในกระเป๋าแล้วสบตากับเขา
"นายไม่รู้หรอกว่าเมื่อก่อนอ่ะหน้าฉันมีแต่สิวมันขี้เหร่ขนาดไหนเมื่ิอถูกเพื่อนล้อ ฉันเป็นคนแพ้ง่ายมากๆ ตอนเด็กๆใครๆก็ล้อฉันว่ายัยสิวๆ จะว่าฉันมีปมก็ได้แต่ตอนนี้ฉันสวยและฉันจะไม่กลับไปขี้เหร่เหมือนตอนเด็ก เข้าใจ้"
เขาพยักหน้าเบาๆเหมือนจะเข้าใจ ฉันมองสำรวจใบหน้าเขาหน้าใสมากเลยอ่ะ ไม่มีสิวเลยสักเม็ดแต่ไม่ได้ขาวขนาดนั้นหรอกแต่ก็หน้าใสแหละ หรือว่าเขาจะฉีดมา
"นายกวิน"
"ครับ"
"นายทำหน้าที่คลินิกไหนเหรอ หน้าใสดีนะ แนะนำฉันสิฉันจะลองไปดู"
ฉันทำหน้าอยากรู้สุดๆ เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันแล้วยื่นนิ้วมาดีดหน้าผากฉันทีหนึ่ง
"โอ๊ยยย อิตาบ้า เจ็บนะกล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉันยะ"
ฉันร้องโวยวายออกมาเสียงดังลั่น เขาทำหน้าเอือนระอาฉันสุดๆก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ
"คุณนี่มันหาสาระไม่เจอจริงๆ"
- Writer
