ความหนักใจที่เกิดจากความคิดชั่วช้าของลูกชาย ทำให้ประวิตรและวิภารู้สึกผิดต่อจริญญาและสงสารหญิงสาวมาก
จริญญาที่นั่งเงียบอยู่สักพัก หลังจากเริ่มลงมือรับประทานอาหารได้ไม่นาน เธอก็ตัดสินใจที่จะทำอะไรบางอย่างเพื่อตัวเองสักครั้ง
“คุณลุงคุณป้าคะ จ๋ามีเรื่องที่จะขอร้องค่ะ” เป็นครั้งแรกที่เธอกำลังจะร้องขอเรื่องใหญ่จากทั้งคู่
ประวิตรและวิภาจ้องมองหญิงสาวที่ดวงตาบอบช้ำ ทั้งสองวางช้อนที่กำลังคนข้าวต้มในถ้วยของตนลง รอฟังว่าเธอต้องการจะพูดอะไร
“ว่ามาสิลูก”
“จ๋าอยากย้ายออกไปอยู่ที่อื่นค่ะ จ๋าพูดตามตรงว่าจ๋าไม่สะดวกใจที่จะเจอหน้าพี่ภณ” หญิงสาวพูดตามความจริง แววตาของเธอดูเศร้าจนทั้งสองปฏิเสธไม่ออก
เธอกับสามีรักและเป็นห่วงจริญญาเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง หากจะต้องให้ออกไปอยู่ข้างนอก หัวอกของคนที่ดูแลเลี้ยงดูมาก็คงอดเป็นห่วงไม่ได้
“ลุงสงค์ ติ๋ม เก๋ ออกไปก่อนไป” วิภาหันไปบอกทั้งสามคนที่ยืนรอรับใช้อยู่ในห้องร
