Bad Love หัวใจคนเลว

ท่ามกลางสายฝนหลงฤดูในหน้าร้อนที่ตกลงมาอย่างหนักจนทุกอย่างพร่ามัวไปหมด หญิงสาววัย 24 ปี นั่งคุกเข่าอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ด้วยหวังจะขอความเห็นใจจากเจ้าของบ้าน เนื้อตัวของหญิงสาวเปียกโชก ไหล่เล็กสั่นเทา ริมฝีปากซีดสั่นด้วยความเหน็บหนาว หากแต่ก็ไม่ยอมแพ้ยังคงนั่งคุกเข่าเพื่อแสดงความตั้งใจอันแน่วแน่ของตนต่อไป “คุณภณครับ คุณจ๋ายังไม่ยอมลุกไปไหนนี่ก็ชั่วโมงกว่าแล้วนะครับ” พ่อบ้านวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลใจ “ลุงสงค์อย่าได้กังวลไปเลย เธอบอกเองว่าจะคุกเข่าทั้งวันทั้งคืนอยู่อย่างนั้นไม่ยอมไปไหน ผมไม่ได้บอกให้เธอทำเสียหน่อย นี่เพิ่งผ่านไปชั่วโมงเดียวเอง” น้ำเสียงนั้นยังไม่ลดทิฐิที่มีต่อหญิงสาว มือของเขาหมุนควงแก้วไวน์ในมือก่อนที่จะยกขึ้นจิบสัมผัสรสชาติอันหอมหวานของมันด้วยความหลงใหล “แต่…” ประสงค์อยากจะช่วยหญิงสาวพูด แต่เห็นท่าทางที่เย็นชาและไร้ความเมตตาของลูกชายคนเล็กของเจ้าของบ้านทำให้ต้องถอดใจไป ปกติแล้วภณเป็นคนที่เอาแต่ใจตัวเองและมักต่อต้านบิดาแต่ไม่คิดว่าจะไร้ความเมตตาถึงขั้นนี้ จริญญามองประตูบานใหญ่ของบ้านตรงหน้า สาวใช้ที่ยืนมองเธออยู่ด้วยสายตาที่เห็นอกเห็นใจไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามาช่วยเหลือเธอเลยสักคน แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่หญิงสาวปรารถนา เธอยินยอมคุกเข่าอยู่แบบนี้อยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะไม่ให้อภัยเธอจริงหรือ ทันใดนั้นเองรถตู้คันสีดำก็วิ่งเข้ามาจอด ทันทีที่เห็นรถของเจ้านายหนึ่งในสาวใช้ก็รีบเดินเข้าไปรายงานพ่อบ้านโดยทันที “คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายกลับมาแล้วค่ะ” สิ้นประโยคนั้นภณก็วางแก้วไวน์ในมือลง คุณพ่อคุณแม่ของเขาจะกลับมาพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือทำไมถึงได้กลับมาเร็วกว่ากำหนด “ลุงส่งรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วใช่ไหม” เขาหันไปถามพ่อบ้านด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง “ผมไม่ทราบครับ ตามกำหนดการคุณท่านกับคุณผู้หญิงจะกลับมาพรุ่งนี้” ประสงค์ตอบตามความจริง เขาไม่รู้เลยว่าเจ้านายจะกลับมาก่อนกำหนด วิภาลงมาจากรถตู้ของบริษัทที่สามีโทรให้เลขานุการส่งคนไปรับ เธอมองเห็นเงาที่นั่งคุกเข่าอยู่ในบริเวณทางเข้าบ้านก็รีบเอามือทาบอกด้วยความตกใจ “นั่นมันหนูจ๋าไม่ใช่เหรอ” เธอพูดด้วยความตกใจกำมือแน่นเมื่อรู้ว่าพอเธอไม่อยู่ลูกชายคนเล็กก็เล่นงานจริญญาเข้าให้แล้ว ประวิตรเดินลงจากรถจากนั้นก็มองหน้าสาวใช้ด้วยสายตาที่แข็งกร้าว ทำให้เธอต้องรีบวิ่งเอาร่มไปกางให้แก่จริญญาเพื่อที่จะพาหญิงสาวเข้าไปในตัวบ้าน จริญญาอยากจะขัดขืน แต่เมื่อเห็นว่าผู้มีพระคุณทั้งสองได้มาถึงเธอก็ไม่อยากให้ภณต้องถูกตำหนิจึงยินยอมที่จะลุกขึ้น แต่เพราะคุกเข่าเป็นเวลานาน เธอจึงปวดร้าวไปทั้งขาและทรงตัวไม่อยู่จนสาวใช้ต้องรีบประคองเอาไว้ หญิงสาวเดินเข้าไปหาผู้มีพระคุณของเธอ จากนั้นก็ยกมือไหว้ทั้งสองพร้อมกับก้มหน้านิ่งไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมาสักคำ “มันเกิดอะไรขึ้น บอกป้ามาเดี๋ยวนี้” “จ๋าทำของหล่นค่ะก็เลยออกไปหา” “อย่ามาโกหกป้า” วิภาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นเชิงดุ รู้ว่าอีกฝ่ายต้องโดนกลั่นแกล้งแล้วกำลังปกป้องไอ้ลูกชายตัวดีของตนอยู่แน่ “เข้าบ้านไปถามมันเดี๋ยวก็รู้เรื่องเอง” ประวิตรพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ภณมักจะก่อเรื่องให้ตนต้องรู้สึกแย่อยู่เสมอต่างกับ ลูกชายคนโตที่ตอนนี้กำลังเรียนต่อปริญญาเอกอยู่ที่ต่างประเทศ ประสงค์เดินถือผ้าขนหนูออกมายื่นให้แก่สาวใช้เพื่อให้คลุมไหล่ของจริญญาเอาไว้ให้เธอรู้สึกอบอุ่น เขาก้มหน้าหลบสายตาตำหนิของประวิตรและวิภาแต่ถึงกระนั้นทั้งสองก็รู้ดีว่าประสงค์ไม่สามารถต่อต้านอำนาจของลูกชายของตนเองได้ “ตาภณอยู่ไหน” ประวิตรถามออกมาด้วยน้ำเสียงเข้ม แววตานั้นดูจริงจังและดุดัน “ผมอยู่นี่ครับ” ภณเดินมาหาบุพการีทั้งสองแล้วยกมือไหว้ หางตาของเขาไม่แม้แต่จะชำเลืองมองหญิงสาวที่กำลังตัวสั่นเทาภายใต้ผ้าขนหนูสีขาวที่คลุมไหล่ของเธออยู่เลยแม้แต่น้อย “มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหนูจ๋าได้ไปนั่งคุกเข่าตากฝนแบบนั้น” จริญญาก้มหน้านิ่งไม่แม้แต่จะกล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับลูกชายคนเล็กของเจ้าของบ้าน ในขณะที่เขามองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ฟ้องพ่อฟ้องแม่ฉันไปว่ายังไงล่ะ” เขาตะคอกเสียงถามเธอทั้งๆ ที่อยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของตนก็ไม่ละเว้น “ฉันไม่รู้ว่าฉันเลี้ยงคนเลวๆ อย่างแกมายังไง ทำไมแกถึงเป็นคนที่จิตใจหยาบกร้านเย็นชาได้ขนาดนี้ รังแกแม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ไม่มีทางสู้” ประวิตรพูดเสียงแข็งมองหน้าลูกชายคนเล็กด้วยความผิดหวัง “ก็แค่ลูกคนอื่นจะอะไรกันนักหนา ผมเป็นลูกพ่อกับแม่นะ หมดพี่ภัทรก็ยังมียัยเด็กจ๋านี่ ถามจริงๆ เถอะเคยเห็นผมเป็นลูกบ้างหรือเปล่า” ไม่รู้เป็นเพราะความรู้สึกที่เก็บกดมานานหรือเป็นเพราะเครื่องดื่มมึนเมาที่ดื่มไปก่อนหน้านี้ทำให้ภณกล้าที่จะต่อปากต่อคำกับบิดาของตน “ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น” เมื่อไม่ได้คำตอบจากลูกชายวิภาก็หันไปถามพ่อบ้านแทน นี่เป็นครั้งที่สามกับคำถามนี้ หากไม่ได้รับคำตอบเธอไม่ยอมแน่ “คุณจ๋าทำถ้วยกาแฟของคุณภณตกแตกครับ” “ก็แค่ถ้วยกาแฟใบเดียวถึงขั้นต้องลงโทษกันให้ไปนั่งคุกเข่าสำนึกผิดตากฝนเลยเหรอ” ประวิตรตวาดออกมาเสียงดังลั่น ทุกคนในห้องยืนก้มหน้านิ่งยกเว้นแต่ภณที่จ้องหน้าบิดาไม่แม้แต่จะหลบตาหรือรู้สึกเกรงใจใดๆ ทั้งสิ้น “ถ้วยกาแฟใบนี้เป็นใบที่ผมกับคุณปู่ช่วยกันปั้นขึ้นมาอย่างยากลำบาก เป็นของที่ระลึกชิ้นเดียวจากปู่ที่เหลืออยู่ พ่อคิดว่ามันสำคัญหรือเปล่าล่ะ” เขาถามกลับไป แววตานั้นยังคงดูโกรธแค้นจริญญาอยู่มากเมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ประวิตรรู้ดีว่าเขาเข้มงวดกับลูกทั้งสองคนมาก แต่ภณมีปู่ที่คอยหนุนหลังทำให้กล้าที่จะต่อต้านตน ตอนที่บิดาของเขาซึ่งนั่นก็คือปู่ของภณได้เสียชีวิตไปตอนที่เขาย่างเข้าสู่วัยรุ่น ตนให้ถอดเครื่องช่วยหายใจตามคำสั่งเสียที่บิดาไม่อยากให้ยื้อชีวิตเอาไว้ แต่เมื่อภณรู้ว่าปู่จากไป โดยไม่มีการพยายามยื้อชีวิตเอาไว้ก็ทำให้เขาโกรธเป็นอย่างมาก และไม่เชื่อว่าปู่ได้สั่งเสียเอาไว้อย่างนั้น ทำให้กลายเป็นเด็กที่ดื้อรั้นเอาแต่ใจและไม่เชื่อฟังตนตั้งแต่นั้นมา “คุณลุงขา จ๋าผิดเองค่ะ คุณภณเธอรักถ้วยกาแฟใบนั้นมาก จ๋าคิดว่าจะเอาออกมาทำความสะอาดให้ แต่ไม่คิดว่าจะทำหลุดมือจนทำให้มันตกแตก เป็นจ๋าที่ผิดเองค่ะ จ๋าน่าจะรู้ว่าคุณภณเธอรักและหวงแหนมากแค่ไหน จ๋าไม่ควรแตะต้องมันด้วยซ้ำ” จริญญาพยายามจะรับผิดชอบในสิ่งที่ตนทำ แต่น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นดูสั่นที่ปลายเสียง บ่งบอกถึงความหนาวสั่นที่เกิดจากการเปียกฝน “เอาเถอะตอนนี้ขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนเถอะ ดูสิดูเปียกโชกไปหมดแล้ว” วิภาบอกแก่หญิงสาวที่ตนเองรับมาดูแลในฐานะญาติห่างๆ จริญญาเป็นคนที่จิตใจดีและเชื่อฟังทำให้เธอและสามีเอ็นดูได้ไม่ยาก ในขณะที่มีคนคนเดียวที่ไม่ต้อนรับเธอก็คือภณคนเดียวเท่านั้น ************************