EP.5 [ที่พักใจ]
1256 Words
EP.5
"อึก" หลังจากยืมโทรศัพท์มือถือของพลเมืองโทรให้เพื่อนรักอย่างซอนมินมารับ เพราะโทรศัพท์มือถือของเธอถูกคนใจร้ายทำพังจนไม่สามารถใช้งานได้
ผ่านไปประมาณ 15 นาที รถBMWสีนํ้าเงินสุดหรูของซอนมินก็มาหยุดจอดอยู่ตรงหน้าของพิมพ์ลดา
"ดา" ซอนมินรีบก้าวลงจากรถแล้วเดินเข้าไปหาพิมพ์ลดาที่กำลังนั่งก้มหน้าสะอื้นร้องไห้อยู่ เสียงทุ้มตํ่าของคนที่คุ้นเคยทำให้พิมพ์ลดาเงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วกระโดดเข้ามาสวมกอดเขา
"อึก ฮืออออออออ" พิมพ์ลดาปล่อยโฮออกมาอย่างหนักร่างบางสั่นเทาสะอื้นร้องไห้จนดูน่าสงสาร
"ดา นี่มันเกิดอะไรขึ้นว่ะ" ซอนมินเอ่ยถามคนที่โอบกอดเขาแล้วสะอื้นร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เหมือนนกน้อยที่ต้องการที่พักพิง
"อึก ฮือออออ" ใบหน้าสวยที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดนํ้าตาสะบัดไปมาเพื่อตอบคำถามในตอนนี้เธอไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น
"โอเค ถ้าอย่างนั้นไปคอนโดของฉันก่อน" เมื่อไม่ได้รับคำตอบที่อยากรู้ ซอนมินก็ไม่เซ้าซี่หรือเอ่ยถามอะไรพิมพ์ลดาอีก
ซอนมินพาพิมพ์ลดามาที่คอนโดของตัวเอง และคอนโดของซอนมินก็ไกลจากไร่ไอรักพอสมควร เพราะมันอยู่ในตัวเมือง
"ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นว่ะ?" ซอนมินเดินไปนั่งลงที่โซฟาข้างๆพิมพ์ลดาหลังจากเดินไปหยิบกล่องประถมพยาบาลเพื่อมาทำแผลที่มือให้ แล้วเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อพิมพ์ลดาหยุดร้องไห้
พิมพ์ลดาเล่าเรื่องทั้งให้ซอนมินฟังตั้งแต่ต้นจนจบ และในระหว่างที่ฟังซอนมินก็ทำหน้าที่เป็นคุณหมอทำแผลที่มือให้คนป่วยไปด้วยจนเสร็จ ดีที่แผลไม่ลึกมากไม่งั้นต้องได้เย็บแน่
"เดี๋ยวฉันจะเข้าไปอธิบายทุกอย่างให้พ่อเลี้ยงฟังเอง" ซอนมินเอ่ย เพราะความผิดส่วนหนึ่งก็มาจากเขา ถ้าเขาไม่เรียกพิมพ์ลดาว่าที่รักจนทำให้พ่อเลี้ยงเกิดความหึงหวงพิมพ์ลดาคงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้
"ไม่ต้องหรอก มันไม่มีประโยชน์อะไร" อธิบายไปก็เท่านั้นคนไม่มีเหตุผลและไม่ฟังคนอื่นอย่างพ่อเลี้ยง ถึงพูดหรือบอกอะไรไปก็คงจะหาว่าเราแก้ตัว
"แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่ว่าอะไรทั้งนั้นแหละมิน คืนนี้เราขอนอนด้วยนะ"
"อืม ตามใจ"
พิมพ์ลดาเดินเข้ามาในห้องนอนที่เธอมักจะนอนเป็นประจำเมื่อมานอนที่คอนโดของซอนมิน
ซอนมินเดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเองก่อนจะกดโทรศัพท์โทรหาใครบางคน
(ฮัลโหล)
"สวัวดีครับ คุณลุง ผมซอนมินนะครับ"
(อ้าว ตามิน ว่ายังไงล่ะโทรมาดึกๆ ดื่นๆ)
"คือผมอยากได้เบอร์โทรของพ่อเลี้ยงกวินทร์นะครับ"
(เบอร์พ่อเลี้ยง เราจะเอาไปทำไม?)
"ผมมีธุระจะคุยกับพ่อเลี้ยงนิดหน่อยนะครับ"
(อืมได้สิ 093XXXXXXX)
"ขอบคุณนะครับคุณลุง"
พอได้เบอร์โทรของคนที่เขาต้องการ ซอนมินจะกดวางสายจากคุณลุงมานพพ่อของพิมพ์ลดาทันทีฟังจากนํ้าเสียงที่อยู่เรียบและเป็นปกติของคุณลุงมานพแล้ว ซอนมินคิดว่าคุณน่าจะยังไม่รู้เรื่องที่พิมพ์ลดาทะเลาะกับพ่อเลี้ยงจนหนีออกจากไร่มาแน่นอน
จากนั้นซอนมินก็จัดการต่อสายหาพ่อเลี้ยงกวินทร์ทันทีเพื่อจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น ถึงแม้นว่าพิมพ์ลดาจะไม่ให้เขาเข้าไปอธิบายเรื่องราวระหว่างเขากับเธอให้พ่อเลี้ยงเข้าใจและห้ามไม่ให้เขาบอก แต่มีหรือคนอย่างเขาจะฟังยิ่งเห็นนํ้าตาของเพื่อนรักแล้วเขาไม่ยอมให้พ่อเลี้ยงกวินทร์เข้าใจผิดแล้วทำร้ายเพื่อนเขาแน่
(ฮัลโหล!!)เสียงเข้มกรอกลงในสาย
"สวัสดีครับพ่อเลี้ยง ผมซอนมินนะครับ อย่าพึ่งวางนะครับ" ซอนมินรีบเอ่ยกัดและเหมือนรู้ทันว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่อย่างกวินทร์กำลังจะกดวางสายเพราะได้ยินเพียงแค่ชื่อเขาก็ไม่อยากสนทนาต่อแล้ว
(นายมีธุระอะไร)
"เรื่องดากับผม เรื่องที่คุณเข้าใจผิด"
(เข้าใจผิด ฉันเข้าใจผิดยังไง)
"ก็...."
ซอนมินพยายามอธิบายเรื่องระหว่างเขากับพิมพ์ลดาให้พ่อเลี้ยงกวินทร์ ในตอนแรกเขาไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อแถมยังบอกว่าเขาพยายามแก้ตัว แต่แล้วสุดท้ายเขาก็ยอมเชื่อเพราะจริงที่เขาบอกและพูดออกไปมันคือความจริง และซอนมินก็ไม่ลืมที่จะบอกว่าพิมพ์ลดาบาดเจ็บจากการกระทำของเขา
(ฉันจะไปรับน้องดากลับเดี๋ยวนี้ คอนโดนายอยู่ที่ไหน?)
"ผมว่านี้ก็ดึกมากแล้ว พ่อเลี้ยงค่อยมารับดาพรุ่งนี้ดีกว่านะครับ"
(ไม่ บอกมาว่าคอนโดนายอยู่ที่ไหน)
"เฮ้ยย คอนโดDKครับ"
(โอเค ครึ่งชั่วโมงเจอกัน)
คอนโดซอนมิน
"เมียฉันอยู่ไหน" ร่างสูงสง่าของพ่อเลี้ยงกวินทร์เอ่ยถามขึ้นเมื่อก้าวเท้าเข้ามาเหยียบพื้นห้องคอนโดสุดเรียบหรูของซอนมิน ร่างสูงเดินตรงไปหยุดอยู่บริเวณกลางห้อง พร้อมหมุนตัวกลับมาสบตาเพื่อเอาคำตอบจากเด็กหนุ่มตรงหน้า
"ห้องนี้ครับ" ซอนมินชี้ไปที่ห้องนอนเล็กที่อยู่ทางปลีกซ้ายของคอนโด พอได้รับคำตอบกวินทร์ก็สาวเท้าตรงไปที่ห้องนั้นทันที มือหนาค่อยๆบิดลูกบิดและผลักประตูเปิดเข้าไป ไฟกลางห้องดับสนิทเหลือเพียงโคมไฟด้านขวามือที่เปิดติดไว้ให้ส่องเห็นใบหน้าหวานของสาวน้อยที่กำลังนอนหลับใหล
พ่อเลี้ยงหนุ่มใหญ่ค่อยๆ สอดลำแขนแกร่งเข้าไปช้อนอุ้มร่างบอบบางของเด็กสาวขึ้นมาไหวแนบแผงอกอุ่น
"อื้มมมม!!" เด็กสาวครางตํ่าออกมาเบาๆ เมื่อถูกรบกวนการนอน มือใหม่ลูบไล้ศีรษะเล็กเบาๆ เพื่อเป็นการกล่อม
ฟุบ~
กวินทร์พาพิมพ์ลดากลับจากคอนโดซอนมินแล้วกลับมาถึงไร่ก็เกือบตี1 เด็กสาวของเขาหลับมาตลอดทางไม่มีท่าว่าจะตื่นแม้กระทั่งตอนที่เขาวางเธอลงบนเตียงกว้าง ร่างใหญ่หย่อนสะโพกนั่งลงข้างๆร่างเล็กมือใหญ่จับกุ้มมือเล็กที่มีผ้าพันแผลขึ้นมาแล้วประทับจูบลงเบาๆ อย่างรู้สึกผิด
"ขอโทษ~" เขาเอ่ยออกมาด้วยนํ้าเสียงแผ่วเบา ยิ่งมองขอบดวงตาคู่สวยที่มันบวมเป่งเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด
พิมพ์ลดาตื่นขึ้นมาอีกครั้งในเช้าของวันใหม่ ร่างเล็กขยับตัวลุกขึ้นมาพร้อมบิดขี้เกียจทิ้งความเหนื่อยล้า ทั้งที่เปลือกตาสวยยังคงหลับพริมอยู่ ก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นในเวลาต่อมา
"อ๊ะ...(?)" ร่างเล็กหยุดชะงักทันทีที่เปิดเปลือกตาขึ้นมาแล้วเจอกับภาพตรงหน้า
ห้องนอนของพ่อเลี้ยงอย่างงั้นเหรอ?
เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน เมื่อคืนเธอไปขอนอนค้างที่คอนโดของซอนมินนิ
หรือว่าเธอจะฝันไป
พอคิดว่าตัวเองหน้าจะฝันไปมือเล็กอย่างที่ไม่เป็นแผลก็ยกขึ้นมาหยิกขาตัวเองทันที
"โอ๊ยย เจ็บ!" ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเราไม่ได้ฝันไป
"แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง(?)แล้วกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่(?)" พิมพ์ลดาพึมพำกับตัวเอง
"ตื่นแล้วเหรอครับ ตัวเล็ก"
- Writer
