รุ่งเช้าพวงชมพูแกล้งไม่สบายและไม่ยอมลงมาทานข้าวเช้า เมธาพัฒน์รู้เข้าก็รีบขึ้นมาหาทันที มือใหญ่เปิดประตูออกแผ่วเบา แทรกตัวผ่านเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะเดินมาหยุดที่หน้าเตียงนอนของสาวน้อย ใบหน้างามหลับตาพริ้มนอนนิ่งอยู่บนเตียงนั้นช่างน่าเอ็นดูนัก
“ชมพู... ไม่สบายเป็นอะไรมากหรือเปล่า บอกอานะครับ” กายกำยำทรุดนั่งลงบนขอบเตียง มือของเขายื่นไปอังที่หน้าผากมนของพวงชมพูแผ่วเบา กระแสความห่วงใยอัดแน่นอยู่เต็มกระแสเสียง
“แต่ตัวก็ไม่ร้อนนี่...” เมธาพัฒน์ชักมือกลับ พร้อมกับจ้องมองใบหน้างามที่หลับตานิ่งตรงหน้าอย่างประหลาดใจ พวงชมพูค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาแสดงท่าทางอ่อนระโหยโรยแรงอย่างสุดความสามารถ
“อาต้น... ชมพูหนาวจังเลย อาต้น... ชมพูกำลังจะตาย”
“ชมพูไม่ตายหรอก อาจะพาไปหาหมอเดี๋ยวนี้แหละ” เมธาพัฒน์ลุกขึ้นยืนใบหน้าหล่อเหลาอัดแน่นไปด้วยความกังวล เขาลุกขึ้นยืน กำลังจะก้มลงช้อนร่างบอบบางของสาวน้อยในปกครองข
