“แล้วคุณคิดว่าอย่างไรล่ะ...คุณฮอลล์” น้ำเสียงราบเรียบของเพนนีเอ่ยถาม นางถอนหายใจมองโสรยากับลูกชายสลับกัน หลังจากขึ้นไปตามทั้งคู่ลงมาจากห้องใต้หลังคา
“เรียกฮอลล์เฉย ๆ ก็ได้ค่ะคุณเพนนี ไม่ต้องใช้คำนำหน้าว่าคุณหรอก แค่นี้ฉันก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ส่วนเรื่องงาน...ฉันเคารพการตัดสินใจของคุณเพนนีกับแมกซ์ ไม่ว่าพวกคุณจะมีมติอย่างไร ฉัน...พร้อมที่จะน้อมรับค่ะ” หญิงสาวก้มหน้า
เครียดก็เครียด อายก็อาย เพราะเพนนีเข้าไปเห็นตอนที่หล่อนกำลังคร่อมตัวมาคีส์อยู่บนเตียง และตบตีเขาอย่างบ้าคลั่ง...
รู้ตัวกันอีกทีก็เมื่อเห็นว่านางยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงประตูหน้าห้องพักนั่นแหละ จึงได้สงบศึกกัน
“แม็กซ์ล่ะ...ว่ายังไง”
“ผม...” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองมารดา มือพลางประคบใบหน้าเอาไว้ด้วยเพราะถูกตบจนปากแตก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเล็บข่วนเป็นริ้ว ๆ ยับเยินไปหมด
“โดนตบจนสมองฝ่อไปแล้วเหรอแม็กซ์” เพนนีหัวเราะหึในลำคอ
โสรยา
