แล้วความอลเวงเล็ก ๆ ก็จบลงเมื่อมาคีส์มาถึง...เขาเข้ามาในห้องแล้วจับพิชญ์นาฏกลับไปไว้ในที่ของมัน ทุกอย่างกลับมาสู่ภาวะปกติอีกครั้ง
โสรยานั่งคุดคู้ใช้มือปิดหน้าปิดตาอยู่บนโซฟาตัวเดิม หล่อนโทร. ไปบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วก็อยู่ในสภาพแบบนี้ตั้งแต่ตอนนั้น
“โอ๋ ๆ ไม่เป็นไรแล้ว คุณก็รู้ว่าลูกสาวผมมันไม่ทำร้ายใคร ใช่ไหม?” ชายหนุ่มกล่าวพลางใช้สองมือโอบร่างที่ขดตัวอยู่เอาไว้ทั้งร่าง แล้วลูบแผ่นหลังปลอบโยน
“ไป...ไปแล้วใช่ไหม...” หล่อนถามเสียงสั่น ยังจดจำวินาทีที่ต้องจ้องประสานสายตากับพิชญ์นาฏได้ไม่ลืม ขนลุกซู่ด้วยความสยอง
“มันโผล่มาอีกแล้วละ...จากฝ้าน่ะ”
“ฮือ...มันจะมาทางนี้อีกไหมแม็กซ์ นายต้องช่วยฉันนะ” หญิงสาวขดตัวเข้าหาเขาโดยอัตโนมัติ รับรู้ได้ถึงแรงกอดแน่นขึ้นให้หล่อนซบที่อกเขา
“ไม่แน่ใจ อยู่นิ่ง ๆ ก่อนนะ อย่าเพิ่งขยับ”
“อื้อ ๆ” แน่นอนว่าหล่อนยอมทำตามแต่โดยดี และรู้สึกปลอดภัยเมื่อได
