Dream Of Me ฝันหวาน

บทที่ 7 ตอนที่ 1

ตลอดเวลาร่วมเดือน โสรยาขออนุญาตเพนนีสวมมาสคอต ตลอดในช่วงเวลาทำงาน เพราะหล่อนไม่อยากเปิดหน้าให้ลูกค้าเห็นว่าหล่อนเป็นใคร กลัวว่าทางร้านจะเสียชื่อเสียงและเสียลูกค้าไปด้วย

ซึ่งเพนนีก็ไม่ได้ว่าอะไร ดูนางไม่ค่อยสนใจด้วยซ้ำว่าหล่อนทำอะไรบ้างในแต่ละวัน แค่ถ่ายทำและตัดต่อคลิปส่งให้แค่นั้นเป็นพอใจ และไม่ได้นำลงโปรโมตในเว็บไซต์ต่าง ๆ ของหล่อนแล้ว เหตุเพราะชื่อเสียงค่อนข้างเป็นไปในแง่ลบนั่นเอง

แต่ต่อให้พยายามทำงานขนาดไหน ตอนนี้หล่อนก็มีงานเพียงอย่างเดียว ไม่ได้คิวยาวเหมือนเมื่อก่อน ทำให้รายรับไม่เพียงพอต่อรายจ่าย

เมื่อถึงช่วงสิ้นเดือนและแบ่งเงินกันแล้ว โสรยาก็รู้ว่าหล่อนต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปให้ได้

“ฉันคงต้องขายรถ แล้วปล่อยคอนโดให้เช่า” หญิงสาวถอนหายใจ สีหน้าเคร่งเครียด หล่อนยกมือขึ้นเสยผมแล้วกุมขมับเอาไว้ นั่งก้มอยู่บนเตียงนอนขนาดคิงไซซ์ รายล้อมด้วยบรรดาเพื่อนสาวสองที่อยู่กันอย่างพร้อมหน้า

โสรยาในยามทำงาน กับโสรยาในตอนนี้...ช่างแตกต่างกันเหลือเกิน “ใจเย็น ๆ ก่อนสิ เจ้ก็พยายามติดต่อเอเจนซี่ที่เคยทำงานกันหลาย ๆ เจ้านะ แต่ก็ถูกปฏิเสธหมดเลย ช่วงนี้แกก็ไม่ได้มีข่าวอะไรแล้วแท้ ๆ รออีกหน่อยก็คงดีขึ้น” พรชัยว่า

“ก็ยังมีประปรายอยู่นะแม่ อย่างเรื่องหยุมหยิมที่พวกเพจชอบเอามาปั่น มันก็พอสร้างกระแสให้คนด่าพี่คุณโสได้อยู่ตลอด”

“เดี๋ยวนี้เจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปออนไลน์กันแล้วนะเออ” พรชัยถอนหายใจ แล้วลุกจากโซฟาไปนั่งข้าง ๆ เพื่อนสาว ตบไหล่อย่างให้กำลังใจ

“ฉันคิดดีแล้ว ฉันไม่อยากตั้งความหวังไว้กับวันข้างหน้าเหมือนเมื่อก่อนอีก มันก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลย นอกจากรอกับรอ...”

“ถ้าปล่อยคอนโดให้เช่า ขายรถด้วย...แล้วแกจะทำยังไงคุณโส” การะเกดที่นั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟาเอ่ยถามบ้าง ทุกคนดูหดหู่สิ้นหวังกันเมื่อเวลาผ่านไป แต่กลับไม่มีอะไรดีขึ้นอย่างที่คาดหวังกันเอาไว้

“ฉันก็ว่าจะขอไปอยู่กับพวกพี่นี่แหละ” หล่อนไม่เงยหน้าขึ้นสบตาผู้ใด ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงและยังอยู่ในชุดนอนแม้จะเกือบ ๆ บ่ายโมงแล้วก็ตาม

“ไปอยู่กับหวันก็ได้นะคะ ห้องอาจจะแคบหน่อย รถก็คันเล็กแต่หวันเต็มใจให้คุณพี่โสไปอยู่ค่ะ”

“มันจะไกลไปหรือเปล่าดาหวัน ที่พักแกน่ะ” ประภาดาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ การะเกดหันไปถาม

“แต่พี่เกดก็อยู่กับครอบครัว ส่วนพี่พราด้าก็อยู่กับน้อง พี่แพทอยู่กับแม่...มันมีแต่ดาหวันนี่แหละพี่ที่ฉันเห็นว่าคงสะดวกที่สุด”

“ก็จริง...” พรชัยเห็นด้วย

“ว่าแต่จะเอาอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ จะดูลำบากไปไหมหล่อน เล่นขายยันรถที่ขับ”

“ทำไงได้ล่ะพี่เกด อย่างน้อย ๆ มันก็ตัดภาระไม่ต้องส่งรถไปส่วนหนึ่ง ที่เหลือก็มีแค่ส่งคอนโด บ้าน แล้วก็รถพ่อกับแม่ที่ต่างจังหวัด”

“แทนที่จะขายคันนี้แล้วไปเอาที่บ้านมาใช้สักคัน มันจะตายไหมนังคุณโส”

“เอาเหอะน่าอีแพทชี่...กว่าจะไปกว่าจะกลับก็ต้องเสียเวลาอีก เหนื่อยด้วยบ้านพ่อบ้านแม่อีคุณโสมันไกลนะเว้ย”

“พอเถอะพี่เกดพี่แพท ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะเอาตามนี้แหละ ใช้รถหวันไปก่อนก็ไม่เป็นไร แต่เราคงต้องแยกย้ายกันแล้ว จะรวมตัวกันก็คงลำบากกว่าตอนนี้”

“ไม่เป็นไร ค่อยไปเจอกันที่ทำงานก็ได้ เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอก” ประภาดาออกความเห็นบ้าง ซึ่งทุกคนก็ตกลงตามนั้น เพราะไม่มีทางเลือกอื่น

โสรยาไม่คิดว่าวันหนึ่งหล่อนจะต้องมาอยู่ในจุดนี้ แม้จะเคยลำบากตรากตรำมามากในวัยเด็ก ไม่ได้ร่ำรวยมีเงินมีทองมาตั้งแต่แรก แต่หล่อนก็บากบั่นทำงานจนเรียกได้ว่ามีกินมีใช้อย่างไม่ขัดสน

ได้มีคอนโด มีรถหรู ได้ซื้อบ้านและเครื่องอำนวยความสะดวกทุกอย่างให้ครอบครัว ทุกคนได้มีชีวิตสุขสบายโดยไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะต้องหาเช้าตกถึงค่ำจะมีกินไหมเหมือนเมื่อก่อน

แต่ใครจะไปนึกล่ะว่าจู่ ๆ หล่อนจะดิ่งร่วงมาได้ถึงขนาดนี้...

ขนาดที่ว่าไม่เหลือความมั่นใจในตัวเองเลย ว่าอนาคตจะไปต่อได้อย่างไร

หญิงสาวจัดการเก็บของออกจากคอนโดแล้วไปอยู่ที่อะพาร์ตเมนต์กับดาหวัน จากนั้นก็ให้การะเกดช่วยจัดการเรื่องปล่อยเช่า และช่วยหาคนมาซื้อรถต่อจากหล่อนด้วย

เนื่องจากพวกหล่อนอยู่ในวงการบันเทิงออนไลน์มานาน รู้จักผู้คนหลากหลายสาขาอาชีพ จึงไม่ยากที่จะจัดการเรื่องเหล่านั้น แม้โสรยาจะแอบเสียดายรถ เพราะเป็นรถยุโรปที่หล่อนเคยฝันไว้ตั้งแต่เด็ก ๆ และไม่เคยคิดจะได้ครอบครอง จึงรักและผูกพันกับมันมาก

แต่หากหล่อนเลือกรถก็ต้องปล่อยคอนโด ซึ่งเลือกอย่างหลังจะเป็นการคุ้มค่ากว่า เพราะตอนนี้หล่อนคงรับภาระทั้งสองอย่างเอาไว้ไม่ไหว ไหนจะต้องส่งให้ทางบ้านเดือนละหลักแสนอีก ต่อให้ขยันขนาดไหนแต่หากไม่มีงานให้ทำ ก็คงหาทางออกไม่ได้

การตัดสินใจครั้งนี้ ในตอนนี้คงเป็นการดีที่สุดสำหรับหล่อนแล้ว

ใช้เวลากว่าหนึ่งสัปดาห์ทุกอย่างจึงเรียบร้อยตามแผนที่วางเอาไว้

หญิงสาวยังคงไปทำงานตามปกติเกือบทุกวัน โดยต้องใช้เวลาในการเดินทางนานขึ้นเพราะอะพาร์ตเมนต์ของดาหวันอยู่ไกลจากที่ทำงานพอสมควร นั่นทำให้หล่อนและเพื่อนสาวสองต้องออกจากที่พักเร็วขึ้น

“พี่ขอโทษนะหวัน...พลอยทำให้หวันลำบากไปด้วย จะไปไหนทำอะไรก็ไม่สะดวกเพราะต้องมาคอยห่วงพี่”

“ลำบากที่ไหนล่ะพี่คุณโส...ปกติหวันก็อยู่กับพี่ตลอดอยู่แล้วนี่” ดาหวันใช้มือหนึ่งแตะแขนของโสรยา ในขณะที่อีกมือกำลังบังคับพวงมาลัย

“พี่รู้นะว่าหวันต้องไปเยี่ยมแม่เยี่ยมยายที่เพชรบุรีบ่อย ๆ แต่พอพี่มาอยู่ด้วยกลายเป็นว่าหวันหาเวลาปลีกตัวไปไม่ได้เลย” หล่อนหันไปมองรุ่นน้องอย่างนึกเอ็นดูในความรักความผูกพันที่มอบให้กัน

“อย่าคิดมากเลยค่ะ ที่หวันมีเงินส่งให้แม่ให้ยายทุกวันนี้ก็เพราะพี่นะคะ ให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนอะไร ๆ คงดีขึ้น ไม่ว่าเรื่องดี ๆ หรือเรื่องเลวร้าย มันจะอยู่กับเราไม่นานนักหรอกค่ะ”

“ขอบใจมากนะหวัน...”

“ใกล้ถึงแล้ว...เราไปทำงานกันดีกว่าค่ะ พวกพี่แพทพี่เกดกับพี่พราด้าคงรอกันอยู่แล้ว อย่าคิดมากนะคะ” ดาหวันหันมายิ้มให้โสรยาแล้วเลี้ยวรถเข้าไปที่ลานจอดรถ จากนั้นทั้งคู่ก็จัดการหยิบเอาอุปกรณ์ต่าง ๆ ลงจากรถเดินตรงไปยังห้องรับแขก ซึ่งตอนนี้คนอื่น ๆ ในทีมได้มารออยู่ก่อนแล้ว

“โอ๊ยคุณโสคะ...กว่าจะเสด็จสะดิ้งมาได้นะลูก” ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป พรชัยก็บ่นเป็นหมีกินผึ้ง พร้อมกับเดินเท้าสะเอวเข้ามาหาทั้งคู่

“บ้านหวันอยู่ไกลนี่คะคุณแม่ อยากให้มาเร็วกว่านี้ก็ขอย้ายไปอยู่ด้วยสิ” ดาหวันตอบพลางวางของในมือลงบนโต๊ะ

“กว่าจะฝ่าด่านรถติดมาได้ไม่ตายก็บุญแล้วค่ะคุณแม่...ใกล้เวลาแล้วด้วย รีบเตรียมของเถอะ” โสรยากล่าวแล้วเดินฉับ ๆ หยิบชุดมาสคอตของวันนี้เดินเข้าห้องน้ำไป

“ฉันว่าแกพักบ้างดีไหมโส เดินทางก็ไกล ยังต้องมาทำงานทุกวันอีก” ประภาดากล่าวตามหลังด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ทุกคนจะหันมามองหน้ากัน

ดาหวันยักไหล่เพราะไม่อยากออกความเห็นแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาใกล้ ๆ กับการะเกด ไม่นานร่างในชุดมาสตอตตุ้ยนุ้ยก็เดินกลับมา วันนี้หล่อนเป็นปลานีโม่ตัวอ้วน มือเป็นครีบทั้งสองข้างลำตัว ด้านบนและปลายหางดุ๊กดิ๊ก ขาสีส้มมีเท้าป้อม ๆ ปากยิ้มและตาโต...

“รีบไปกันเถอะ...วันนี้เราสายมากแล้ว ไหนบอกตอนเสร็จงานจะนั่งกินต่อกันไม่ใช่เหรอ” หล่อนวิ่งผ่านหน้าทุกคนไปเปิดประตู โดยไม่สนใจว่าที่เหลือจะมองตามกันตาค้าง

“รอด้วยอีคุณโส โอ๊ยจะรีบอะไรขนาดนั้นแม่คุณ” ประภาดารีบคว้ากล้องแล้ววิ่งตามออกไปพร้อมกับดาหวัน พรชัยก็หันมาเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อเชื่อมต่อกับกล้องตัวนั้น โดยมีการะเกดอยู่เป็นผู้ช่วย

ต่างคน...ต่างก็แยกย้ายกันทำหน้าที่