ฉันมองหน้าคุณต้าด้วยความรู้สึกที่สับสน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เขาเข้ามาอยู่ในหัวใจ… รู้ตัวอีกทีมันก็หวั่นไหวไปแล้ว
ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามหักห้ามและต่อต้านแต่ความใกล้ชิดของเรามันทำให้ความรู้สึกของฉันถลำลึก… ควรทำยังไงดี… ฉันจะเอาตัวเองออกจากความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง
“ทำไมถึงไม่ตอบ” เสียงทุ้มที่ท้วงขึ้นทำให้ฉันหลุดจากภวัง
“มีนไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอกค่ะ”
“ทำไม?”
“เพราะมีนรู้ฐานะของตัวเองดี… ไม่กล้าคิดอะไรเกินตัวหรอกค่ะ”
“หึ! ก็ดีที่เธอคิดได้แบบนั้น”
“…” ฉันก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาอีกเพราะกลัวว่าจะหวั่นไหวมากกว่าเดิม
“ฉันง่วงแล้ว”
“ค่ะ เดี๋ยวมีนไปปิดไฟให้นะคะ”
“อืม”
ฉันเดินลงจากเตียงมาปิดสวิตช์ไฟในห้อง ก่อนจะกลับขึ้นมานอนบนเตียงโดยมีคุณต้านอนข้าง ๆ
เหมือนว่าคืนนี้จะเป็นค่ำคืนที่แสนยาวนานเพราะฉันไม่สามารถข่มตาหลับได้ อาจเป็นเพราะว่ามันเป็นครั้งแรกที่ได้นอนใกล้กันแบบนี้ ได้ห่มผ้
