ฉันเดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไร ทำให้แม่ที่นั่งรอกินข้าวอยู่สังเกตได้
“เป็นอะไรหรือเปล่าลูก สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“ปะ เปล่าค่ะ”
“โอเค แม่จะไม่ถาม ถ้าลูกยังไม่พร้อมจะบอกก็ไม่เป็นไร” แม่น่ารักที่สุดในโลกเลย เพราะแม่มักจะเข้าใจฉันในหลายๆ เรื่องแบบนี้มาตลอด
ไม่ได้กินข้าวกับแม่แบบนี้นานเท่าไรแล้วนะ วันนี้ฉันมีความสุขมากๆ อยากกลับมาอยู่ที่บ้านจัง
“ป้า ป้า!!” เสียงผู้ชายที่ฟังดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไรตะโกนเรียกแม่อยู่หน้าบ้าน ท่าทางแม่ดูตกใจมากแล้วหันมามองฉัน
“ใครหรอจ๊ะ”
“มีนกินข้าวไปก่อนนะลูกเดี๋ยวแม่ออกไปคุยกับเขาก่อน”
“เดี๋ยวหนูไปด้วยดีกว่าค่ะ ฟังจากเสียงแล้วไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไร”
“แม่บอกให้รออยู่ตรงนี้!!” จู่ๆ แม่ก็ตวาดบอกทำให้ฉันยิ่งแปลกใจว่าคนพวกนั้นเป็นใครแม่ถึงไม่อยากให้ฉันไปเจอ
ด้วยความสงสัยทำให้ฉันไม่สามารถรออยู่ตรงนี้ตามที่แม่บอกได้ จึงแอบย่องมาฟังว่
