เงินที่ได้มาฉันแบ่งให้แม่ไปส่วนหนึ่ง โชคดีที่แม่มีแค่บัญชีธนาคารก็เลยไม่รู้ว่าโอนไปเท่าไรไม่อย่างนั้นคงเค้นถามยกใหญ่
“คนบ้าอะไรแค่ดื่มก็ให้เงินมาตั้งเยอะ” ฉันนอนยิ้มอย่างชอบใจกับความรวยอย่างโอ้อวดของเขา แต่แล้วจู่ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปเปลี่ยนเป็นหัวใจที่เต้นแรง
“คนบ้า! ไอ้คนโรคจิตมีสิทธิ์อะไรมาเอาจูบแรกของฉันไป!!”
ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องคิดถึงภาพบ้าๆ นี้ด้วย ฉันไม่สามารถห้ามความคิดของตัวเองได้เลย มันเจ็บใจที่เขาทำแบบนี้โดยที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแถมยัใเพิ่งเคยเจอหน้าด้วยซ้ำ
“คอยดูเถอะ ฉันไม่มีทางรักคนแบบนั้นแน่ ไม่มีวัน!!”
#วันต่อมา
เกือบจะตื่นไปเรียนไม่ทันเพราะนอนดึกห่วงแต่คิดฟุ้งซ่านทั้งคืน
“ตายแน่ยัยมีน!! สายแล้วว” ฉันรีบวิ่งลงมาจากหอพัก แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักกระทันหันเมื่อมองเห็นรถที่จอดเทียบอยู่ด้านหน้า
“มะ ไม่ใช่หรอกมั้ง”
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วไม่สนใจเดินผ่านรถหรูคันต
