แพรวพรรณนั่งอยู่ที่สนามบอลแบบนิ่งๆ ในหัวความคิดมันตีกันยุ่งเหยิงไปหมดไม่รู้จะหาทางออกให้ตัวเองยังไงดี มันสิ้นเรี่ยวแรง คิดอะไรไม่ออก ผิดหวัง เสียใจซ้ำๆ
"พ่อ แพรวจะทำยังไงดี พ่อช่วยแพรวด้วย" แพรวพรรณคิดถึงพ่อของตัวเอง อยากให้พ่อช่วยเรื่องที่ตนเองกำลังเผชิญกับมันอยู่แต่พลันคำพูดของพ่อที่พูดขึ้นในวันแต่งงานก็ได้ดังขึ้นมาย้ำเตือนแพรวพรรณ "วันข้างหน้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้ลูกทั้งสองคนระลึกนึกถึงวันนี้ วันที่กว่าจะได้แต่งงานกัน แล้วลูกสองคนจะมีพลังลุกขึ้นมาฝ่าฟันกับอุปสรรคทั้งหลาย"
"ยายแพรวหลานย่า ฟังย่านะลูก ผู้หญิงแต่งงานเพราะรัก รักจึงยอมทุ่มเทกายใจ อดทนพยายาม แต่แพรวจงรู้เอาไว้นะลูกความรักอย่างเดียวไม่พอในการที่จะประคับประคองชีวิตคู่หรอกนะ แพรวต้องอดทน มีสติ มีความหนักแน่นและใจกว้างด้วย อย่ายึดถือตัวเองเป็นใหญ่ยอมไม่ได้ แพ้ไม่ได้ เพราะในความรักนั้นไม่มีคำว่าแพ้นะลูกจำไว้ เมื่อถึงคราวม
