#6
1515 Words
“คุณ!”
“อย่าพึ่งเกลียดฉันเท่านี้ เธอต้องรู้บางอย่างเพื่อเกลียดฉันได้มากกว่านี้อีก...”
“อะไรอีกล่ะ” ความอดทนของเธอเริ่มจะไม่เหลือแล้ว เธอเจอเขาไม่กี่ชั่วโมงเองนะ เขาคือคนที่เธอเกลียดอย่างไม่ต้องสงสัย “หนึ่งสัปดาห์นับจากนี้ เธอเลือกเอาว่าจะไปที่ไหน ระหว่างโรงพยาบาลหรือที่บ้านกับพ่อผู้เป็นที่รัก...ก่อนตาย”
!!!
“พ่อ พ่อค่ะ...” เพล้ง! พู่กันในมือล่วงหล่นลงพื้น ณรงค์ผลุบลุกขึ้น เสียงครั้งแรกเขาอาจหูแว่ว แต่นี่หลายครั้งหลายคราว
“ณิชา ลูกพ่อ”
“พ่อ!” สองพ่อลูกโผเข้ากอดกัน “ณิชา พ่อขอโทษ” ณรงค์กอดบุตรสาวไว้แน่น ในที่สุดเขาก็ได้ลูกเขาคืนมาอย่างปลอดภัย
“พ่อค่ะ หนูคิดถึงพ่อค่ะ”
“ณิชาจริงๆด้วย ลูกผอมไปนะ ลูกพ่อปลอดภัย” ฮือ ฮือ ฮือออออ แม้ไม่เคยคิดว่าจะไม่ได้เจอ แต่ช่วงเวลาปีกว่าที่จากกันในทุกๆวันมันช่างทรมาน
“ณิชาพ่อขอโทษ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะพ่อ”
“มันเรื่องอะไรกันแน่คะ พินัยกรรมพวกนั้น มันจริงเหรอคะ” ณรงค์พยักหน้า แต่มีบางเรื่องที่ณิชายังไม่รู้
“พ่อ หนูไม่แต่งงานกับเขา เรามีทางยกเลิกมันได้มั้ยคะ เราไม่เอาสมบัติของเขา” เธอไม่อยากตายเสียหน่อย สมบัติอะไรก็ไม่มีคุณค่ามากไปกว่าชีวิตแน่นอน
“พวกเขามีเงินและอำนาจมากกว่าเรา เราไม่ใช่ผู้กำหนด” เธอไม่เข้าสักนิดถ้าเธอตายไป เขาก็ต้องเสียทรัพย์ยี่สิบเปอร์เซ็นต์อยู่ดี “ณิชา พ่อจะช่วยให้ลูกหนี ไปจากประเทศนี้” !! เมื่อเธอเลือกที่จะกลับบ้าน ก็เชื่อฟังพ่อของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเขารู้ล่วงหน้า
“คุณณิชากลับถึงบ้านแล้วครับ” อืม ภีมะขานรับสั้นๆ รัสยังยืนรอ ก็ต้องมีคำสั่งต่อสิ...
“พี่มีอะไรอีกอย่างงั้นเหรอครับ”
เอ่อ “แค่นี้เหรอครับ คุณภีม”
“ผมรู้ว่าพี่คิดอะไรอยู่ ณิชาไม่หนีไปไหนหรอกครับ”
“อะไรทำให้คุณภีมมั่นใจครับ”
“ผมไม่ได้มั่นใจอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะอยู่หรือจะไป ก็ไม่มีผลอะไรกับผมทั้งนั้น”
“ผมไม่เข้าใจจนถึงวันนี้ คุณภีมไม่ใช่.../...หยุด” รัสไม่สามารถพูดตามที่คิดออกมาได้
“ผมอยากอยู่คนเดียว” ภายในห้องเงียบตามใจปราถนาของภีมะ “พ่อคงดีใจใช่มั้ยครับ ตอนนี้ลูกรักของพ่อได้กลับมาแล้ว” ภีมะเอ่ยกับรูปภาพของคนที่ได้ชื่อว่าพ่อคนหนึ่งของเขา
‘พี่ชายลูกเขามองไม่เห็น พ่อต้องดูแลพี่เขา’ ก็แค่คำพูดหนึ่งประโยคในหลายๆประโยคตลอดช่วงหนึ่งของชีวิตเขา เวลาหลังจากการทำงาน พ่อจะให้กับเหนือสมุทรคนเดียว ส่วนเขานอกจากตำราและโรงเรียนแล้ว เขาก็เจอแต่บ้านกับพี่เลี้ยง และคนใจร้ายคนนั้น... “ณิชา เธอเลือกเกิดไม่ได้ ฉันเข้าใจ แต่เธอสามารถรับกรรมแทนกันได้...ฉันหวังว่าเธอจะเป็นที่รักของพี่ชายฉันอีกคนด้วยนะ”
“ทำไมยังไม่นอน”
“พ่อ นี่ไม่ใช่ความฝันใช่มั้ยคะ” ณรงค์ยิ้มให้บุตรสาว ณิชาโตขึ้นมาก มากจนเขาเป็นกังวล
“ที่เกาะนั่นเป็นไงบ้าง”
“มีพี่เหนือค่ะ เขาดีกับหนูมากค่ะ ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขาเป็นไงบ้าง”
“คุณเหนือสมุทรเหรอ”
“พ่อรู้จักพี่เหนือด้วยเหรอคะ”
“แค่เคยเห็นสองสามครั้งเมื่อตอนที่พวกเขายังเด็ก”
“พ่อค่ะ นายภีมะนั่น เขา...เขาโกรธแค้นอะไรพวกเราหรือเปล่าคะ” คำถามนี้สร้างความเงียบขึ้นมาทันที “พ่อบอกหนูได้มั้ยคะ”
“หนูเจอกับเขาแล้ว...แล้วเขา”
“เขาไม่ได้พูดอะไรเลยค่ะ มีแต่คำพูดส่อเสียดแปลกๆ ทุกครั้งที่เขาสามารถทำให้หนูเจ็บปวดจากคำพูดของเขา เขาจะมีความสุขกับมันค่ะ”
“พ่อไม่ได้เคยเจอแค่คุณเหนือสมุทรในวัยเด็กเท่านั้น สำหรับคุณภีมะ ระหว่างพวกเรามีเรื่องราวมากกว่านั้น...แต่พ่อไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร พ่อเองก็ไม่แน่ใจว่าหนูจะได้รู้เรื่องนี้หรือไม่ ทุกอย่างขึ้นกับบุญวาสนาเท่านั้น”
“หนูไม่เข้าใจเลยสักนิด พ่อค่ะ...เขาเกลียดพวกเรา เขาต้องการให้...” ณิชาหยุดคำพุดของตนไว้ เรื่องที่เขาต้องการให้เธอฆ่าตัวตายเธอบอกใครไม่ได้โดยเฉพาะพ่อ “พ่อเราออกจากประเทศนี้ได้จริงๆเหรอคะ”
“ไม่ง่ายหรอก แต่พ่อคิดว่าพ่อหาหนทางได้ แต่เมื่อเราไปแล้ว เราจะไม่กลับมาที่นี่อีก” ณิชานิ่งไปทันที ถ้าเธอหนีไป เธอก็ไม่มีโอกาสได้เจอกับพี่เหนืออีกแล้ว แต่ถ้าเธอสู้ เธอจะสู้กับคนที่มีพร้อมทุกอย่างด้วยมือเปล่าอย่างงั้นเหรอ ผลแพ้ชนะมันก็ชัดเจนอยู่แล้ว
“พ่อหนูไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนแบบนั้น”
“เราต้องหนีเท่านั้น”
“แต่ถ้าเราหนีไป เราก็จะสูญเสียทุกอย่าง เขาก็จะได้ทุกอย่างที่เขาต้องการ...พ่อหนู...หนู” เธออยากจะบอกพ่อว่า เธอชอบพี่เหนือเสียแล้ว
“ถ้าลูกพ่อจะอยู่ที่นี่ ลูกต้องแต่งงานกับเขาเท่านั้น ซึ่งนั่นหมายความว่าลูกจะต้องตกนรกทั้งเป็น”
“หนูไม่อยากแต่ง และเขาก็ไม่อยากแต่งกับหนูด้วย เขาและหนูน่าจะเหมือนกันแค่เรื่องนี้เท่านั้น...พ่อหนูเกลียดเขา เกลียดประเทศนี้ หนูเกลียดกฎหมายบ้าๆของที่นี่...รังแกคนไม่มีทางสู้ชัดๆ” ณรงค์มองบุตรสาวที่ตนรักยิ่งกว่าชีวิต และได้แต่คิดในใจ...ขอโทษนะลูกรัก
“ไม่นะ!” เสียงโวกเวกโวยวายข้างล่างทำให้ณิชาตื่นขึ้นมา เช้านี้เธอตื่นสายเพราะเมื่อคืนเธอนอนแทบไม่หลับเลย
“พ่อ! เกิดอะไรขึ้นคะ” ณิชาเดินลงมาทั้งชุดนอน ผมเผ้ายุ่งเหยิง
“ณิชา อย่าลงมา” คำเตือนของพ่อไม่ทันการเสียแล้ว
“คุณณิชา” ณิชามองรัส เธอจำผู้ชายคนนี้ได้
“คุณมาทำไม”
“คุณชายรออยู่ครับ”
“ฉันไม่ไปไหนกับพวกคุณทั้งนั้น”
“แน่ใจเหรอครับว่าคุณต้องการแบบนี้”
“ใช่! ไปให้พ้น” ณิชาขับไล่รัสอย่างไม่เกรงกลัว ซึ่งเธอก็ไม่กลัวพวกเขาจริงๆ
“แล้วคุณจะเสียใจครับ” รัสทิ้งท้ายก่อนเดินออกไป
“รู้แล้ว...เรียกคนของเรามาล้อมบ้านหลังนี้ไว้ ซื้อที่ดินละแวกนี้ทั้งหมด”
“ครับ” คำสั่งถูกจัดการอย่างรวดเร็ว ณิชายืนมองคนมากมายที่มายืนล้อมบ้านของเธอ ดวงตาคู่สวยทอดมองไปยังรถหรู เธอรู้ว่าเขาอยู่ในรถกำลังมองผลงานของตัวเอง
เวลาผ่านไปสองชั่วโมงแล้ว พ่อเธอไม่อาจออกจากบ้านไปไหนได้เลย “ณิชาจะไปไหน”
“หนูจะออกไปข้างนอกค่ะ”
“แต่คนของเขาอยู่ด้านนอกเต็มไปหมดเลยนะลูก”
“พ่อ พวกเขากำลังรังแกพวกเราอยู่นะคะ...พ่ออย่าห่วงเลยค่ะ หนูแค่จะออกไปซื้อขนมเท่านั้น ยังไงหนูก็ยังมีสถานะว่าที่ภรรยาของเขาอยู่ คนของเขาไม่กล้าทำอะไรหนูหรอกค่ะ” ณรงค์มองบุตรสาวอย่างไม่อยกาเชื่อ ณิชา เข้มแข็งกว่าที่เขาคิดไว้
ภีมะมองร่างบางเดินออกมาจากบ้าน เธอไม่สนใจคนของเขาสักนิด “เก่งนิ” รัสเข้ามาถามว่าเขาจะเอายังไง ภีมะบอกให้ปล่อยณิชาไป แค่ตามไปดูห่างๆ
“คุณณิชาเดินไปซื้อขนมที่ซุปเปอร์หน้าปากซอยครับ” ภีมะได้ยินทุกอย่าง แต่เขาก็ยังนิ่ง “คุณชาย คุณเหนือสมุทรฟื้นแล้วครับ คุณหมออยากให้คุณชายไปพบครับ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันที
“ไป” รถหรูเคลื่อนตัวผ่านณิชาที่กำลังเดินกลับบ้านไป ดวงตาเข้มทอดมองร่างบางจากหน้าต่าง แม้เธอจะมองมาที่รถเขายามที่ขับผ่าน แต่เธอก็ไม่อาจมองทะลุกระจกที่ติดฟิลม์ดำหนาเข้ามาเห็นว่าเขากำลังจับจ้องมองเธออยู่
“การผ่าตัดไม่ได้มีปัญหาอะไรครับ จนกระทั่งคุณเหนือสมุทรฟื้น ทางโรงพยาบาลต้องการทำซีทีสแกนสมองครับ”
“ทำไม”
“ตอนขณะผ่าตัดเราไม่พบความผิดปกติใดๆ แต่หลังจากที่คุณเหนือสมุทรฟื้น เราพบความผิดปกติบางอย่างครับ”
“แน่ใจเหรอว่าผิดปกติจริง”
“ทางเราจึงอยากตรวจให้แน่ใจก่อนครับ”
“ได้” ภีมะเซ็นเอกสารยินยอมการตรวจ
“อีกเรื่องที่หมอต้องรายงานครับ...คุณอาของคุณขอเข้าเยี่ยมคุณเหนือสมุทรครับ” ภีมะหลี่ตาทันที เขาไม่เจอกับคุณอาพิทักษ์นานมาก ข่าวช่างไปเร็วเสียจริง
- Writer
