Ben tek çocuktum. Annemle babam beni hep sevgiyle büyüttü, ama bir kardeşim olmadı. Babam istemedi. Ona göre bir erkeğin kız çocuğu varsa dünyası var demekti. İlkim gibi benimde kardeş özlemi çektiğim zamanlar oldu. Belki de bu yüzden Nevin benim kardeşim, ofistekiler ailem gibi oldu. Kalabalık aile hayali kurdum ama tek çocuk olarak büyüdüm. O yüzden çocukken oyunlarımı hep kendi başıma oynadım, hayal gücümü genişletmek zorunda kaldım. Evde sevgi eksik değildi, ama bazen sessizlik ağır basardı. İnsan kendi iç sesine bile alışıyor, hatta onu arkadaş bellemeye başlıyor böyle durumlarda. Aileme asla haksızlık edemem. Bana ellerinden gelen her şeyi verdiler, sevgi ve destek konusunda cimri değillerdi. Yine de, Yılmaz ve İlkim ’i tanıyınca içimde başka bir boşluk belirdi.
Onlarla vakit geçird
