Love me again

4

Jake

"WHAT!"

Nag taasan ata ang lahat ng dugo sa ulo ni Jake ng marining mula sa nurse na nawawala ang asawa niya. Halos liparin na nito ang daan papunta sa kuwartong pinag iwanan nito sa kanya kanina pero walang Jenny siyang naabutan.

Wala siya doon.

"Paanong hindi niyo namalayan na nawawala na pala ang pasyente niyo!?" galit kong hinarap ang nurse na pinag iwanan ko kay Jenny. Gusto kong sumigaw sa inis dahil sa pag aalala.

"Eh, k-kasi po sir lumabas lang po saglit si Dr. Lacsamana para i-attend yung isang pasyente. Binilinan po niya kaming huwag istorbohin ang pasyente dahil kailangan po niya ng pahinga. Pag pasok ko po d-dahil oras na ng i-inom niya ng gamot w-wala na po siya." namumutla na sabi ng nurse sa akin.

Humarap ako kay Dan, hindi ko na maialis ang matinding pag aalala ko, "Anung gagawin ko?! She's not well to wander alone. Nabagok ang ulo niya at buntis pa siya!" nauubusan na ako ng pag asa na sabi.

Bakit kailangan mong gawin ito Jen?

Why are you running away from me?

"Wag ka muna mag panic Jake, baka hindi pa siya nakakalayo. Mahina pa si Jen, siguradong andiyan lang siya sa paligid. C'mon!" aya ni Dan sa akin. Mabilis silang kumilos, nag hiwalay sila ng pag hahanap. Si Dan na nagtanong-tanong sa paligid nag babakasaling baka may nakakita sa pag alis ni Jenny at ako naman naisipan kong mag hanap sa exit door. Alam kong hindi pa kaya ni Jen ang sarili nito, naisipan kong maghanap sa exit stair, kung ang isang tao ay gustong tumakas doon siya pupunta sa lugar na alam niyang hindi masyadong pinupuntahan ng mga tao.  Mas pipiliin nitong maghagdan para walang makakita sa kanya.

His poor Jenny. She must have been terribly frightened and confused to leave like this. Ang sakit lang isipin na kahit sa kanya ay natatakot ito. Wala siyang maisip na dahilan para katakutan siya nito. Sa loob ng tatlong taon pagkatapos ng aksidente nila, naging masaya naman sila. Heto nga at matutupad na ang pangarap nilang mag kaanak! Bakit ba kailangang mangyari ang lahat ng ito ngayon sa kanila?

Bakit ngayon pang kung kailan masaya na sila?

"Jake, okay ka lang?" tanong agad ni Dan sa kaniya ng makita ito. Napahilamos ako sa mukha ko.

Fuck!

"Of course, I'm not okay! Nawawala ang asawa ko, Dan. She's too confused to be on her own, damn it!" my voice was too shaky, dala na ng pagod, galit sa sarili ko at sobrang pag aalala sa asawa ko. I took a deep breath habang nakatititig lang ako sa kawalan. Saan ko pa ba siya hahanapin?

"Jake, sandali!" Mabilis na sana akong nakatalikod kay Dan para mag hanap ulit, hindi ako puwedeng tumigil sa pag hahanap ng bigla niya akong tawagin, "What?" medyo nataasan ko na siya ng boses nung pag lingon ko dala na rin ng takot para sa nawawala kong asawa.

"Tatawag na din ako sa presinto para humingi ng tulong sa pag hahanap kay Jenny, and I will also ask one of my friends to check on Amanda Bernice Giron."

"What the hell, Dan?!" sigaw ko sa kanya, "Pati ba naman ikaw?" akusa ko.

"I just want to be sure."

"At bakit mo naman naisip yon?!" irritation rose through my voice. Dan looked at me full of compassion in his eyes.

"Paano kuya kung nag sasabi siya ng totoo? Na hindi talaga siya si Jenny? Na siya talaga ay si Amanda?"

Naguguluhan akong napatitig sa kapatid ko. Wala ako sa tamang huwisyo para makipag biruan at lalong matagal mag proseso ngayon ng utak ko kaya wala akong nabigkas kahit isang salita sa kanya.

"I think it's time for you to know the truth, Jake."

Nagising ako sa liwanag na dala ng ilaw sa silid, tandang-tanda ko pa ang lahat ng pangyari ng araw na iyon. Masaya kami ni Jen papauwi sa mansion para ibalita na engage na kami, finally, Jen said yes! That was the happiest day of my life pero bigla naming binawi agad iyon ng tadhana. Nabangga ang kotse namin. Suwerte daw ako kasi minor injuries lang ang natamo ko, unlike Jen. She suffered head trauma and burned face brought by the collision, tumilapon kasi siya sa kabilang banda ng kalsa, mas napuruhan siya kasi sa side niya bumungo yung kotse. Babae ang driver nung sasakyang nakabangga sa amin at dead on arrival itong dinala sa ospital.

"How are you, Jacob?" my mom asked me, kasama ang papa ko at pati na din si Dan. Halos isang buwan ako sa ICU, ng masigurado nilang stable na ang status ko saka lang sila nag pasya na ilipat ako sa private room. My family never leave my side hanggang sa maging stable na ako.

But I wished, Jenny was here too. Sana ako na lang ang napuruhan. Sana ako na lang ang nag durusa ngayon at hindi siya.

"I feel numb, dito." sabay turo ko sa dibdib ko. Matapos kong malaman ang kalagayan ngayon ni Jen, daig ko pa ang namatay. I cannot even breathe just to imagine what she'd been through.

"Don't lose hope anak, lumalaban si Jen. S-she's stable now at hinahanda na ang surgery para maibalik na ang dating hitsura niya." paninigurado ni mama para hindi ako mag alala – but it is not enough.

"I wan't to see her mom." pag mamakaawa ko sa mama ko. Kita ko ang di pag sang ayon sa mukha ng mama ko.

"But she's..she's still in a coma, Jacob. And there is nothing that we can do for now but to pray. Pray for her, anak. Pray to HIM for Jenny to pass all these."

I want to see her, I want her to gather her in my arms, gusto kong malaman niya na hinding-hindi ko siya iiwan. Gusto kong siguraduhin na sa pag gising niya, ako ang una niyang makikita. I want her to know that no matter what happens, I love her.

"You will see her in time, anak. Ang importante makapag-pahinga ka. Andito lang kami. Hindi ka namin iiwanan." paliwanag ng mama ko habang pinapahid ang aking mga luha.

That was all I remember and the one that I want to remember sa masalimuot na nangyari kay Jenny. She undergone plastic surgery para maibalik ang nasira niyang mukha pero hindi ang memorya niya. She had total memory loss. Hindi niya ako kilala, hindi niya alam kung sino siya, hindi niya alam that were engaged to be married.

Bakit ganon? Bakit kailangang mangyari sa amin ito?

Bakit kailangang kay Jenny pa mangyari ang lahat ng ito?

Pero hindi ako sumuko. Nag umpisa ako ulit mula sa simula. If I had to let her to fall in love to me all over again.

I would do it.

Dan

HIRAP ang kalooban ko habang nakikikta ko si Jake na hindi mapakali habang bakas ang pag aalala nito sa nawawalang asawa. Ayoko na nakikita si Jake na nasasaktan, he's my brother. Gusto ko lang sa kanya na maging maligaya siya, he deserves it. Minsan ko ng nakita si Jake na halos madurog at magunaw ang mundo at mas nanaisin ko pang gumawa ng isang bagay na labag sa prinsipyo ko kaysa ang maulit na namang muli ang sandaling iyon ng uhay niya. He's a doctor. A damn good one. 

Isa akong doktor, bata pa lang ako, ito na ang pangarap ko. Kaya nung naaksidente sila Jake at Jenny, nakita ko gung gaano ang naging impact sa kanya noon—sa aming lahat! Napamahal na din si Jenny sa pamilya naming at masaya kami kung sila Jen at Jake ang mag kakatuluyan. It's like a match made in heaven.

Pero hindi nangyari iyon. Malaki ang naging pinsala sa tatlong taong involved sa car crash three years ago. Si Jake, Jenny at ang babaeng iisang laman ng nakabanggaan nilang sasakyan. Si Jake fractures, cuts, and bruises lang ang nakuha. Pero hindi ang dalawang babae. Napapikiy ako saka nag baling ang lahat ng parang kahapon lang,

Nasa morgue ako noon ng ospital. Yung isang babae, dead on arrival, at ang isa naman sobrang napinsala ang mukha at hirap kaming i-identify ang bawat isa sa kanila.

Habang nasa Intensive Care Unit ang isang babaeng nakaligtas. She needs to undergo test to identify who she is. It takes time for the test to come out, but for sure it's Jenny.

It had to be Jenny.

Stable at gising na si Jake, gayun din yung babae. But she lost her memory and in my hands was the result of the forensic test of the woman who died in the crash.

I hate to do this, But for Jake's sake.

I had to do it.

"What is it this time Daniel Blake dela Vega?" I heard him snapped at me. Heto kami at hinahanap parin si Jen. Ako ang nakakita sa kanya na walang malay na nakahandusay sa may sahig, tiyak kong nadulas ito dahil naka pulupot pa ang vacuum cord sa mga binti niya. 

"What is it, Dan?" kita ko sa mukha ni Jake ang matinding pag aalala, pagod at kalungkutan. Mahal na mahal niyang talaga si Jenny.

Close kaming magkapatid, kung sa ibang pamilya my sibling rivalry, sa amin ni Jake kabaliktaran naman. We love each other very much. Suportado naming ang isa't-isa, nagdadamayan sa lahat ng bagay. Magmula sa laruan, sa failing grades namin hanggang sa listahan ng mga babae. Hell, yes. When we reached the age of productivity, Jacob and I can't remember how many women we slept with. Even at times, we even shared. But when he met Jenny, lahat nagbago bigla. 

"What!?" Napakuyom na lang ako sa kamao ko. Napalunok ako ng makita kong nag hihintay parin ito ng isasagot ko. Sa sitwasyon niya, alam kong hindi niya matatanggap ang kung anong sasabihin ko. 

Inisip ko, kaya ko bang kunin sa kapatid ko ang kaligayahan na meron siya?

"Ano?! Magsasalita ka ba o tatanga ka na lang diyan?!" naiinip na niyang tanong sa akin na hindi ko naman masagot. 

"Uhm...never mind, we need to find your Jenny first." Umiling ako saka pilit na ngumiti.

The answer is no. I can't.

Kailangan muna naming mahanap si Jen, saka ko na pu-problemahin ang bukas.