“เราจะทำยังไงกันดีอ่ะพี่เซ้นส์” ฉันแทบร้องไห้ ถ้าพ่อจะเทฉัน ฉันก็คงไปไหนไม่รอด ฉันพูดตรงๆ ว่าฉันมันก็แค่เด็กที่มีเงินไปมหาวิทยาลัยวันละสองร้อยแล้วไม่เคยเหลือเก็บ ไม่เคยเตรียมพร้อมอะไรสักอย่าง ขนาดเรื่องสำคัญฉันยังพลาด ก็สมควรแล้วที่พ่อจะโกรธแล้วหนีฉัน และฉันเพิ่งจะสำเหนียกตัวเองได้ในตอนที่เขาร้องไห้
“ไปอยู่บ้านพี่ก่อนมั้ย?” พี่เซ้นส์พยายามช่วยฉันคิด ฉันย่นคิ้วแล้วถอนหายใจหนัก สางมือเข้าไปในเรือนผม ไอ้ให้ไปอยู่บ้านพี่เซ้นส์น่ะ มันก็ได้อยู่หรอก แต่ฉันจะอยู่ไปเรื่อยๆ แบบไร้จุดหมาย เกาะบ้านเขากินอะเหรอ แล้วเงินค่าเทอม ค่าอาหาร และค่าอื่นๆ อีกอ่ะ ฉันจะแบมือขอพี่เซ้นส์เรื่อยๆ ได้ไง
“ไปแล้วเราจะทำยังไงต่ออ่ะ พี่นั่นแหละ ไม่น่าให้หนูรีบบอกพ่อเลย หนูบอกแล้วว่าอย่าเพิ่ง เป็นไงล่ะ หนูโดนไล่ออกจากบ้านเลยเนี่ย” ฉันเซ็งและหงุดหงิด พาลคนอื่นไปเรื่อย ทั้งที่ก็เป็นความผิดของฉันเองแท้ๆ
โอ๊ย ทำไงดี ฉันมืด
