“มิว! มิว!” เสียงพี่เซ้นส์ปลุกฉันในตอนเช้า ฉันเลยงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะสะดุ้งโหยงและมองไปรอบห้อง ฉันไม่ได้นอนหน้าห้องพ่ออย่างที่คิด และฉันงงมากว่าฉันเข้ามาอยู่ในนี้ตอนไหน หรือเมื่อวานจะฝันไป
เอ๊ะ แต่มันสมจริงมากเลยนะ ฉันร้องไห้เหมือนจะขาดใจเลยอ่ะ แถมถ้าจำไม่ผิดฉันยังแสดงความหน้าด้านกับพ่อด้วยการประกาศว่าฉันจะสิงสถิตอยู่ที่นี่อย่างไม่สนหมูสนหมาใดๆ
“พี่เซ้นส์แล้วพ่ออ่ะ?” ฉันลนลาน จำอะไรไม่ได้สักอย่าง นี่ฉันวูบหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
“พ่อไปทำงานแล้ว พ่อบอกให้พี่อุ้มมิวมานอนในห้องให้ดีๆ เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
“พ่อบอกพี่อย่างนั้นเหรอ?” ฉันเม้มริมฝีปาก เจ็บแปล๊บๆ ที่หน้าอกอีกแล้ว ขนาดเขาโกรธเขายังมีกะใจจะห่วงฉันอีก “แล้วพ่อบอกอย่างอื่นบ้างมั้ยอ่ะ”
“พ่อบอกว่าเดี๋ยวค่อยคุยกันว่าจะเอาไง ตอนนี้เขายังทำใจไม่ได้”
“เหรอ พี่ว่าพ่อจะหายโกรธหนูมั้ยอ่ะ” ฉันถามความเห็นจากพี่เซ้นส์ คิดไปหลายอย่าง แม่ฉันก็ยังไ
