โมโหแล้วนะโว้ย!!
ฉันหงุดหงิดกับสิ่งที่เขาดื้อแพ่งเอามากๆ ฉันเลยเท้าสะเอวและมองหน้าพี่เซ้นส์ด้วยสายตาคาดโทษ
“พี่จะเอายังไงฮะ ก็หนูบอกว่าอย่าเพิ่งบอก ถ้าพี่อยากจะบอก คงไม่ต้องรอให้พ่อยิงพี่แล้วมั้ง เพราะหนูนี่แหละ จะยิงพี่ก่อนเลยเนี่ย!”
“หนูก็ใจเย็นสิ ทำไมหนูต้องคิดมากด้วยเนี่ย” พี่เซ้นส์พยายามจะเบรกอารมณ์ฉัน ในขณะที่ฉันกำลังฟุ้งซ่านไปล้านแปด
“ใครจะไปเหมือนพี่ที่ไม่คิดอะไรเลยอ่ะ”
“ก็คิดแล้วเนี่ย ถึงได้พูด บอกให้เค้ารู้ตอนนี้ยังดีกว่าให้เค้ารู้เองนะ” พี่เซ้นส์พยายามชักแม่น้ำทั้งสิบแปดสายมาล่อลวงให้ฉันเคลิบเคลิ้ม แต่ในมโนภาพของฉัน ไม่ว่าจะบอกตอนไหน ปฏิกิริยาเจ๊เหมียวกับตาพรรณก็จะเหมือนเดิม คือไล่กระทืบฉันกับพี่เซ้นส์แน่ๆ เพราะฉะนั้น ฉันก็แค่ขอเตรียมตัวเตรียมใจก่อนไม่ได้หรือไง
“พี่ไม่ได้รู้จักพ่อกับแม่หนูซะหน่อย พี่จะรู้ได้ไงว่าเค้าจะมีปฏิกิริยายังไง หนูบอกเค้าแน่อยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ตอนนี้ไ
