ฉันมองหน้าเธอนิ่งๆ ฉันรู้สึกเหมือนพวกเขากำลังทำเหมือนฉันเป็นคนงี่เง่าที่เก็บทุกอย่างมาคิดเล็กคิดน้อย เออ มันก็อาจจะใช่แหละ แต่มันก็อดไม่ได้นี่ ตอนนี้ฉันเป็นบ้าอะไรไม่รู้
“ช่างเถอะ” ฉันยกมือเบรก ไม่อยากฟังเหี้ยไรแล้ว ฟังละปวดหัว เครียดยิ่งกว่าเดิมอีก และพอดีกับที่คุณพยาบาลเรียกคิวของฉัน ทุกคนก็เลยกรูกันเข้าไปที่ห้อง คุณหมอเริ่มตรวจ วัดๆ อะไรตามประสาเขาก่อนจะย่นคิ้วเมื่อซักอาการฉัน
“อาการแปลกๆ จะว่าไข้ก็... อืม” คุณหมอแว่นที่อายุอานามประมาณห้าสิบกว่าเกือบหกสิบลูบคางแล้วมองหน้าฉันอย่างพินิจพิจารณา “แพ้ยาอะไรมั้ย?”
“เอ่อ ก็ไม่นะคะ” ฉันส่ายหัว เพราะฉันชนะยามาทุกขนาน คุณหมอจดอะไรบางอย่างลงในสมุดก่อนจะถามฉันด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ตั้งท้องรึเปล่า”
“คะ” ฉันสะดุ้งเฮือก และเผลอสบตากับอีหยกในทันที เหงื่อเม็ดเล็กฉันซึมออกมาไม่หยุด ลืมความหงุดหงิดก่อนหน้านี้ไปหมด เพราะในห้องนี้นอกจากหมอ พยาบาล อีหยก ยั
