“มิวว่าไงนะ” อีพี่บูมทำหน้าอึ้งๆ พอๆ กับที่พี่ฟรังก็จ้องหน้าฉันเหมือนคิดว่าตัวเองหูฝาด ฉันชะงักไปเล็กน้อยเมื่อตั้งสติได้ ให้ตายเถอะ! นี่มันเรื่องเวรอะไรกันนักหนา เครียดฉิบ!
“อีมิว... อีมิวหมายถึงท้องเสียไงพี่บูม จะกินยามั่วซั่วไม่ได้ เดี๋ยวมันไปตีกับยาที่เพิ่งกินไปไงคะ ฮะๆๆๆๆ” อีหยกเสนอหน้าและรีบแถทันที “โอ๊ย อีนี่ พูดอะไรก็พูดให้จบสิ ดูหน้าพี่บูมดิ๊ เอ๋อเป็นไอ้เด๋อแล้วเนี่ย”
“ท้องเสียแล้วไมเมื่อกี้ไม่บอกหมอล่ะ” พี่บูมย่นคิ้วแล้วทำหน้าเป็นห่วง “แกเป็นไรของแกเนี่ยฮะ เม็นมาไม่ปกติเหรอ ดูสับสน อารมณ์เหวี่ยงชอบกล หรืองอนไอ้เซ้นส์จนเป็นบ้า”
“ถ้าพี่ไม่เลิกพูด หนูจะงอนพี่อีกคนละเนี่ย” ฉันจิกสายตาใส่พี่บูมแล้วเลื่อนสายตามองมือที่จับข้อแขนฉันไว้เป็นเชิงให้ปล่อยเดี๋ยวนี้ “ละนี่พี่จะจับแขนหนูไปถึงเมื่อไหร่ฮะ จะตามกลับไปจับที่บ้านเลยมะ”
“โอ๊ย อยากจับตายแหละ ไอ้เซ้นส์มันบอกให้พี่มาดูแลน้องหรอก ละอย
