ฉันมองพี่ฟรังนิ่งเพราะไม่รู้จะพูดอะไรอีก ในเมื่อเธอตอบฉันแบบนี้ ฉันจะตอบอะไรได้วะ
“อืม งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูจะกลับไปนอนแล้ว” ฉันพยายามข่มอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆ ในใจเอาไว้ก่อนจะปลีกตัวออกมา หากแต่พี่ฟรังดูเหมือนจะอยากตามติดชีวิตฉันมาก เธอรั้งแขนฉันไว้และ
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกพี่ฟรัง หนูไปกับหยกได้”
“พี่เป็นห่วงเรานะ อีกอย่างเซ้นส์ก็ฝากเราไว้กับพี่ด้วย” เธอว่าแล้วมองหน้าฉันเล็กน้อย ไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่ถึงพูดประโยคนี้ออกมาได้ ฝากฉันไว้กับพี่ฟรังเหรอ? พี่ฟรังเป็นใครวะถึงฝากฉันไว้กับเธอ แล้วเจ้าตัวหายไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาดูฉันเอง!
“พี่ไม่สบายอยู่ ดูแลตัวเองเถอะ”
“ไม่เป็นไร พี่ไหว”
ความแสนดีของพี่ฟรังยิ่งทำให้ฉันหงุดหงิด อาจจะเพราะอารมณ์ฉันไม่ได้ดีอยู่แล้ว พอเจอลูกตื้อของเธอ ฉันยิ่งอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่ ฉันรู้แล้วว่าเธอเป็นคนดี หยุดทำแบบนี้สักทีเถอะ!
“ไม่เป็นไรพี่ หนูกลับเอง” ฉันพยาย
