พร้อมพยัคฆ์

พร้อมพยัคฆ์ 5

หลังจากพระพายทำกับข้าวเสร็จแล้วไลลากับพลอยก็เข้าไปช่วยยกกับข้าวในครัวมาวางที่โต๊ะอาหาร เมื่อจัดกับข้าวเรียบร้อยไลลาก็ทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ขณะสายตามองไปยังโซฟาแต่ก็ไม่เห็นพร้อมแล้ว ไม่รู้เขาหายไปไหน เมื่อทุกคนนั่งประจำที่ไม่นานชายวัยกลางคนที่อายุอานามเข้าเลขห้าแล้วแต่หน้าตาก็ยังหล่อเหลาไม่ต่างจากในตอนที่ยังเป็นหนุ่มเลยสักนิด เดินลงมาจากชั้นสองหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ มานั่งยังเก้าอี้ เมื่อไม่เห็นลูกชายสุดที่รักนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารจึงเอ่ยถามเมียรักออกไป

“บักลูกเทวดาไปไส?” (ไอ้ลูกเทวดาไปไหน?)

“นอนอยู่เปลหน้าบ้านพู้น” (นอนอยู่เปลหน้าบ้านู่น)

“บ่กินข้าวเบาะ?” (ไม่กินข้าวเหรอ?)

“บ่” (ไม่) สิ้นเสียงชายหญิงวัยกลางคนเจ้าของร่างเล็กก็มองออกไปนอกบ้าน แต่เพราะตอนนี้มันมืดแล้วจึงมองไม่เห็นเขาคนนั้นจึงหันหน้ากลับมาก่อนจะได้ยินพลอยพูดขึ้น

“มึงรีบกินเถอะ เดี๋ยวกลับบ้านดึก” ไลลาได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าตอบ จากนั้นทุกคนบนโต๊ะอาหารก็นั่งกินข้าวและพูดคุยกัน ทางด้านไลลาขณะนั่งพูดคุยกับครอบครัวของพลอยแต่ในหัวเธอก็เอาแต่คิดถึงคนที่อยู่ด้านนอกไม่หยุด...

หลังจากกินข้าวอิ่มไลลาก็ช่วยพลอยเก็บจานไปไว้ในครัวและอาสาจะล้างเอง แต่กลับถูกพลอยปฏิเสธและบอกให้เธอรีบกลับบ้านเพราะกลัวจะดึกไปมากกว่านี้ เมื่อทั้งสองตกลงกันเรียบร้อยก็เดินออกมาข้างนอก ก่อนที่ไลลาจะไหว้ลาพ่อแม่ของพลอยตามมารยาท จากนั้นทั้งสองก็เดินออกไปนอกบ้าน

ไลลาเดินตามพลอยไปยังรถของเธอที่จอดอยู่หน้าบ้าน ขณะที่กำลังจะเดินผ่านร่างสูงที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเปล ตากลมโตก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองเขาคนนั้นจึงทำให้สบตากับพร้อมที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองเอาแต่จ้องมองตากันก่อนที่เจ้าของตาคมจะไล่สายตามองเธอด้วยสายตาแทะโลมแล้วยกยิ้มมุมปาก ไลลาเห็นแบบนั้นก็รีบหันหน้าไปทางอื่นเพราะทำตัวไม่ถูก...

หลังจากที่เดินพ้นพร้อมออกมายังหน้าบ้านแล้ว ไลลาก็หันไปเอ่ยลาพลอย จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนรถ ตาคู่มองลอดเข้าไปในบ้านยังคงเห็นพร้อมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ที่เปลไม่ได้มองมาที่เธอแม้แต่นิดเดียว ร่างเล็กจึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ และได้แต่คิดในใจ

เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว เธอไม่ควรกลับไปรื้อฟื้นเรื่องราวในอดีตของเขากับเธออีกเพราะรู้ดียังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีให้มันจบแค่นี้แหละดีแล้ว...

เมื่อคิดได้ดังนั้นไลลาก็สตาร์ตรถเตรียมจะขับกลับบ้าน แต่ทว่าขณะที่เท้าเล็กเหยียบคันเร่งเธอกลับรู้สึกล้อรถมันแปลกไป ไลลาจึงรีบเบรกรถแล้วเปิดประตูรถลงไปดู ทางด้านพลอยที่ยืนมองไลลาอยู่ พอเห็นอีกคนลงจากรถอีกครั้งจึงเดินเข้าไปหาแล้วถามด้วยสีหน้าสงสัย

“มีอะไรวะมึง?”

“รถกูแปลก ๆ ว่ะ”

“แปลกยังไงวะ?” ไลลาไม่ได้ตอบกลับแต่เลือกเดินสำรวจรอบรถ กระทั่งเห็นยางรถทางด้านข้างคนขับแบนชนิดว่าไม่มีลมเลย คิ้วเรียงสวยจึงขมวดเป็นปมตากลมโตจ้องมองด้วยความสงสัยและได้แต่คิดว่าเธอไปขับเหยียบอะไรมา ทำไมยางมันถึงแบนได้ขนาดนี้

“ว่าแล้วทำไมมันแปลก ๆ” ปากอวบอิ่มขยับพูด พอพลอยได้ยินแบบนั้นก็รีบเดินไปดูก่อนจะเห็นยางรถไลลาแบนจึงถามออกไป

“มึงไปขับเหยียบอะไรมาวะทำไมยางถึงแบนขนาดนี้”

“กูไม่รู้”

“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ” ไลลาได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ ยืนคิดครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยบอกพลอยออกไป

“มึงช่วยตามช่างมาให้กูหน่อยได้ไหม”

“เวลานี้ไม่มีใครมาหรอก แต่เดี๋ยวกูถามพี่กูก่อน” เมื่อได้ยินคำตอบของพลอย ไลลาก็พยักหน้ากลับไป ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินตามพลอยเข้าไปในบ้าน เมื่อเห็นเจ้าของใบหน้าหล่อยังคงนอนเล่นโทรศัพท์อยู่ที่เปล ไลลาจึงเดินไปหยุดยืนด้านข้างพลอยแล้วฟังสองพี่น้องคุยกันเงียบ ๆ

“อ้ายพร้อมไปเบิ่งรถให้หมู่หนูแหน่” (พี่พร้อมไปดูรถให้เพื่อนหนูหน่อย)

“เบิ่งเฮ็ดหยัง?” (ดูทำไม?) ร่างสูงตอบกลับทั้งที่สายตายังไม่ละจากหน้าจอโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ

“รถไลลายางแป” (รถไลลายางแบน)

“แล้ว?” สิ้นเสียงทุ้มตาคมก็ละจากหน้าจอโทรศัพท์หันไปสบตากับร่างเล็กที่ยืนมองเขาอยู่ จากนั้นก็หันกลับไปด้วยท่าทีเมินเฉย ไลลาเห็นแบบนั้นก็เจ็บแปลบไปทั้งหัวใจแต่ก็พยายามทำนิ่งเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร

“อ้ายซ่อมได้บ่” (พี่ซ่อมได้ไหม?)

“บ่” (ไม่)

“เอ้า! คั่นซ่อมบ่ได้แล้วอ้ายเปิดร้านซ่อมรถเฮ็ดหยัง?” (อ้าว! ถ้าซ่อมไม่ได้แล้วพี่จะเปิดร้านซ่อมรถทำไม?) พลอยเห็นท่าทีของพี่ชายตัวเองที่ดูไม่สนใจในสิ่งที่เธอกำลังพูด แถมยังไม่คิดจะช่วยเพื่อนเธออีกต่างหากจึงหงุดหงิดไม่น้อย

“อ้ายเปิดร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ บ่ได้ซ่อมรถยนต์” (พี่เปิดร้านซ่อมรถมอเตอร์ไซค์ ไม่ใด้ซ่อมรถยนต์)

“แล้ว...” เมื่อไลลาเห็นสองพี่น้องเริ่มมีปากเสียงกันเพราะเธอ มือเล็กจึงเอื้อมไปจับแขนพลอยแล้วพูดออกไปน้ำเสียงรู้สึกผิดที่เป็นตัวต้นเหตุ

“ซ่อมไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร”

“แล้วมึงจะเอายังไงต่อ นอนที่นี่สักคืนไหม?”

“เดี๋ยวกูโทรบอกให้แม่กูมารับ” สิ้นเสียงหวานร่างสูงที่นอนอยู่บนเปลเหมือนจะไม่สนใจ แต่กลับได้ยินทุกประโยคของบทสนทนาจึงเค้นหัวเราะออกมาอย่างไร้เหตุผล ไลลากับพลอยได้ยินจึงหันไปมองแต่ก็เลือกไม่สนใจ