“ฝีมือปักผ้าของเจ้าไม่เลวเลยนะ” มู่ฮูหยินเอ่ยชมว่าที่สะใภ้อย่างออกหน้า ขณะไล่ดูผ้าเช็ดหน้าที่ปักลายหงส์งามสองตัวก็ยิ้มอย่างพอใจ “ถึงจะยังไม่ประณีตแต่ก็สวยทีเดียว”
อวี่เยียนยิ้มกว้างหันไปยกนิ้วโป้งให้มู่หนิงจินที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“จริงสิ วันก่อนที่บ้านใหญ่ของพี่สาวข้าส่งของขวัญมาให้เจ้าด้วยใช่หรือไม่”
“เอ่อ... เจ้าค่ะ”
ของขวัญอวยพรวันแต่งงานถูกทยอยเข้ามาในจวนมู่ไม่ขาดสาย ขนาดว่ายังไม่ถึงวันงานอวี่เยียนยังรู้สึกตื่นเต้นจนหายใจไม่ทั่วท้อง หากถึงวันจริงนางมิเป็นลมล้มตึงไปเลยหรือเนี่ย
“ท่านแม่ ของขวัญที่ท่านป้าส่งมามันค่อนข้างจะ...” มู่หนิงจินผงกศีรษะให้ปิงจูไปนำของที่เก็บไว้ที่เรือนเล็กออกมา
มันเป็นหินแกะสลักขนาดเล็กคล้ายรูปปั้นคู่บ่าวสาวดูสวยงาม ติดอยู่ที่ว่ามันถูกทาด้วยสีขาวดำทั้งหมด
มู่ฮูหยินเห็นก็ระเบิดอารมณ์โมโหยกใหญ่ สั่งให้ปิงจูรีบนำไปโยนทิ้งโดยเร็ว “อัปมงคลนัก! วันงานเจ้าสั่งให้
