เพื่อน (รัก)

4. เพื่อนชื่อ..ภูผา

เวลา 00.00 น. @คอนโดเขียนฟ้า

ติ๊ด (เสียงแจ้งเตือนมือถือเขียนฟ้า)

Line

Phupha : Happy Birthday มีความสุขมากๆนะ..เขียนฟ้า

เขียนฟ้าเปิดดูข้อความจากโปรแกรมไลน์ ในทุกๆปีวันเกิดของเธอ จะเป็นภูผาที่จะอวยพรวันเกิดให้เธอเป็นคนแรกทุกครั้ง

Kheanfah : Thank You ja

เขียนฟ้ามองดูโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นอยู่นาน หวังว่าจะมีข้อความจากใครสักคนที่ส่งถึงเธอในคืนนี้

ติ๊ด (เสียงแจ้งเตือนมือถือเขียนฟ้า)

Line

Wayu : สุขสันต์วันเกิด..ยัยเปี๊ยก

Kheanfah : ขอบคุณน้า ปีนี้คงไม่น้ำท่วมโลกนะ วาจำวันเกิดเขียนได้

Wayu : ยัยเปี๊ยก !!!!!!

Kheanfah : 55

นี่เป็นคำอวยพรครั้งแรกในรอบหลายปีของวายุ ที่ส่งมาหาเขียนฟ้า ปกติเขามักจะลืมวันเกิดของเธอเสมอ เหมือนอีกคนที่ไม่เคยจำวันเกิดของเธอได้เลย แต่เธอก็ยังนั่งรอข้อความจากคนคนนั้น หวังว่าเขาจะจำวันเกิดของเธอได้ในปีนี้ จนสุดท้ายเธอก็หลับไปโดยไม่มีข้อความใดๆจากเขามาเลย

เช้าวันต่อมา @คอนโดเขียนฟ้า

ตึ๊ง (เสียงแตะคีย์การ์ดห้องของคอนโด)

"อ้าว ภู มาแต่เช้าเชียว ทานข้าวมาหรือยัง" เทียนฟ้าเดินออกมาจากห้องครัวเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา

"ยังเลย กะจะมาฝากท้องกับคนแถวนี้" ภูผาพูดติดตลก และเดินมาหาเขียนฟ้าที่ยืนอยู่หน้าห้องครัว

"มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า" ภูผาเอ่ยถามเมื่อเดินตามเขียนฟ้าเข้าไปในห้องครัว

"เสร็จหมดแล้ว ไปนั่งรอที่โต๊ะได้เลย" เขียนฟ้าบอกกับภูผาขณะที่กำลังจัดอาหารใส่จาน

"ทำไมมี 2 จาน มีใครจะมาเหรอ"ภูผาถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่อเห็นเขียนฟ้าทำอาหารไว้สำหรับสองคน

"มี แล้วคนที่จะมายืนอยู่ตรงนี้ไง ฮ่า ฮ่า เขียนก็ทำเผื่อภูนั่นแหละ" เขียนฟ้าเงยหน้าแล้วพูดออกมาอย่างขำๆ จนอีกฝ่ายที่ได้ยินถึงกับงงนิดๆ

"รู้ได้ยังไงว่าภูจะมา" ภูผาถามออกมาอย่างสงสัย

"ก็วันเกิดของเขียนทุกปี ภูจะมาหาเขียนเวลานี้ทุกครั้ง หลังจากนั้นก็พาเขียนไปทำบุญที่วัด แล้วยังพาเขียนไปไหว้สุสานของแม่อีก" เขียนฟ้าอธิบายบายให้ภูผาฟัง โดยที่ภูผาเองไม่รู้เลยว่าเธอจะจำรายละเอียดในสิ่งที่เขาทำให้เธอได้

"ไม่คิดว่าเขียนจะจำรายละเอียดได้ขนาดนี้" ภูผาพูดขึ้น

"จำได้สิ อะไรที่ภูทำให้ เขียนจำได้หมดแหละ" เขียนฟ้าบอก พร้อมกับเอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าของภูผา จนได้ยินเสียงลมหายใจกันแล้วกัน

"ขอบคุณนะ ภูเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขียนเลยนะ" เขียนฟ้าพูดเสร็จ ก็เอาปากแนบลงที่แก้มของภูผา จากนั้นจึงยกจานอาหารไปยังโต๊ะอาหาร

"อยากเป็นมากกว่าเพื่อน" ภูผาพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา เหมือนพูดกับตัวเอง แต่ไม่อยากให้เขียนฟ้าได้ยิน เขากลัวที่จะเสียเธอไป เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเธอไม่เคยรู้สึกกับเขามากเกินกว่าเพื่อนสนิท

"เมื่อกี้ภูพูดว่าอะไร เขียนได้ยินไม่ถนัด" เขียนฟ้าถามขึ้นมา เมื่อเขาเดินตามเธอมาที่โต๊ะอาหาร

"วันนี้อยากไปที่ไหนก่อน" ภูผาถามถึงโปรแกรมที่เธอจะทำในวันเกิด พร้อมกับนั่งลงที่เก้าอี้ โดยไม่ตอบคำถามของเธอ

"อยากไปไหว้สุสานของแม่ก่อน แล้ววันนี้ภูว่างจริงเหรอ" เขียนฟ้าหันไปถามภูผาด้วยสีหน้ากังวลใจ เธอกลัวว่าเขาจะทิ้งงานหรือยกเลิกนัดกับใคร เพื่อพาเธอไปในที่ต่างๆ ที่เธออยากไปในวันนี้

"ภู ว่างจริงๆ ไม่ได้นัดใคร หรือมีงานอะไรที่ต้องทำวันนี้" เขาบอกเธอเหมือนกับอ่านความคิดเธอได้

"อือ งั้นทานกันเถอะ" เขียนฟ้าบอกกับภูผา

ทั้งสองก็รับประทานอาหารกันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก จนรับประทานอาหารกันเสร็จ เขียนฟ้าทำการเก็บจานเพื่อไปล้าง แต่ภูผากลับแย่งขอล้างให้โดยให้เหตุผลกับเขียนฟ้าว่า เธอทำอาหารส่วนเขาขอเป็นคนทำความสะอาดเอง

เวลาต่อมา @สุสานของแม่เขียนฟ้า

"แม่คะ วันนี้เขียนกับภูมาเยี่ยมแม่ค่ะ ปีนี้เขียนอายุ 21 แล้วน้า อีกแค่ปีเดียวเขียนก็จะเรียนจบแล้วนะคะ จะไม่ต้องเป็นภาระของพ่อแล้ว ส่วนพ่อยังไม่ยอมแต่งงานใหม่ บอกว่าจะอยู่คนเดียวจนถึงวันที่จะได้ไปเจอแม่ พ่อรักแม่มากเลยนะคะ แม่เป็นไงบ้างคะ อยู่ที่โน่นสบายดีมั้ย พ่อและเขียนคิดถึงแม่นะคะ" เขียนฟ้าพูดคนเดียวกับสุสานของมารดาที่อยู่ตรงหน้า โดยภูผายืนอยู่ข้างๆไม่ได้พูดอะไรออกมา

"ไปวัดต่อเลยมั้ย" ภูผาถามเขียนฟ้า ขณะที่พวกเขาสองคนกำลังเดินออกจากสุสานของแม่เขียนฟ้า เพื่อไปยังรถที่จอดอยู่

"อือ แล้วแต่คนพาไปเลยค่ะ" เขียนฟ้าบอกกับภูผา พร้อมกับส่งยิ้มมาให้ ในขณะที่ทั้งสองเดินจูงมือกันมาขึ้นรถ

ติ๊ด ติ๊ด (เสียงแจ้งเตือนมือถือเขียนฟ้า)

Line

Kimhan : สุขสันต์วันเกิดนะ

Kheanfah : ขอบคุณนะ

ข้อความอวยพรวันเกิดจากคิมหันต์ที่ส่งถึงเขียนฟ้า ผ่านแอพพลิเคชั่นไลน์ ทำให้เขียนฟ้าจ้องข้อความที่ส่งมานั้น เหมือนกับมันมีความรู้สึกได้ จนภูผาที่จูงมือเดินอยู่ข้างเธอ อดที่รู้สึกน้อยใจไม่ได้ว่าอะไรก็ตามที่คิมหันต์ทำให้ เธอจะให้ความสำคัญแทบจะเป็นอันดับหนึ่งเสมอ โดยไม่สนใจคนรอบข้างเลย

"ไอ้คิมส่งมาเหรอ ถึงจ้องนานขนาดนั้น" ภูผาถามเขียนฟ้าขึ้นมาทั้งๆที่รู้คำตอบ

"อือ เราไปกันเถอะ" เขียนฟ้าตอบพร้อมกับเก็บมือถือ แล้วเดินจับมือภูผาขึ้นรถ

เวลาต่อมา @วัด

"อายุ วรรณโน สุขัง พลัง" เสียงพระให้พรหลังจากที่เขียนฟ้าถวายสังฆทานในวันเกิด

"มาทุกปีเลยนะ แล้วนี่ตกลงปลงใจกันรึยัง" พระอาจารย์ถามภูผาและเขียนฟ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

"เพื่อนกันค่ะ" เขียนฟ้าตอบพระอาจารย์ไป ส่วนภูผาไม่ตอบอะไรออกมา

"หึ หึ อาตมาขออวยพรให้โยมทั้งสองอยู่ด้วยกันนานๆ อภัยต่อกันหากอีกฝ่ายพลาดพลั้งทำให้อีกฝ่ายเสียใจ จำคำอาตมาไว้นะ" พระอาจารย์บอกทั้งสอง ท่านเหมือนกำลังจะบอกอนาคตข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึงให้กับทั้งสองคนระวังตัว

"ขอบคุณครับ / ขอบคุณค่ะ" ภูผาและเขียนฟ้าพูดออกมาพร้อมกันโดยบังเอิญ จนมองหน้ากันอยู่สักพัก ซึ่งการกระมำของทั้งคู่อยู่ในสายตาของพระอาจารย์ตลอด

เมื่อพูดคุยกันเสร็จแล้ว ทั้งภูผาและเขียนฟ้าจึงขอตัวกันลากับพระอาจารย์ ท่านเห็นทั้งสองคนมาถวายสังฆทานในวันนี้ของทุกปีจนท่านเอ็นดูคนทั้งสอง

"พระอาจารย์พูดแปลกๆนะรอบนี้ พูดเหมือนเราสองคนจะใช้ชีวิตคู่ด้วยกันเลย ภูคิดเหมือนเขียนมั้ย" เขียนฟ้าถามภูผาขณะที่เดินจับมือกันไปที่รถ

"ไม่รู้สิ เวลาเรามาหาท่าน ท่านก็พูดประมาณนี้ตลอดหนิ ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย" ภูผาเองก็รู้สึกได้ เพียงแต่ไม่อยากให้เขียนฟ้ารู้สึกว่าเป็นแบบนั้น แล้วเธอจะทำตัวเหินห่างจากเขา ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ภูผาไม่ต้องการ

"อืมมม ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร แล้วเราจะไปไหนกันต่อดี" เขียนฟ้าถามขึ้นมาเมื่อเข้ามาในรถ

"เขียนอยากไปไหนครับ วันนี้วันเกิดเขียน ภูตามใจเขียน อยากไปไหนเดี๋ยวภูจะขับรถพาไป" ภูผาหันหน้ามาบอกเขียนฟ้าขณะที่กำลังสตาร์ทรถเพื่อมุ่งหน้าไปยังสถานที่ต่อไป ตามที่เธอต้องการ

ติ๊ด ติ๊ด (เสียงมือถือเขียนฟ้า)

(อยู่ไหน ยัยเปี๊ยก) เสียงวายุพูดขึ้นทันทีที่เขียนฟ้ากดรับสาย โดยไม่รอให้เธอได้พูดทักทายก่อน

"เพิ่งออกจากวัด แต่ยังไม่รู้จะไปที่ไหนต่อ วามีอะไรจะให้เขียนรับใช้คะ" เขียนฟ้าพูดทำนองติดตลกตอบกลับวายุไป เพราะปกติถ้าวายุไม่มีเรื่องอะไรไหว้วานเธอ เขามักจะไม่โทรหาเธอตอนเช้าแบบนี้

(ไม่มี แค่อยากเจอ) วายุพูดออกมาทำเอาเขียนฟ้าที่เป็นคนได้ยินถึงกับอึ้งมนประโยคที่เขาพูดขึ้นมา

"วา ไม่สบายหรือเปล่า หรือป่วยแล้วกินยาไม่เขย่าขวด" เขียนฟ้าแซววายุต่อด้วยท่าทีที่มีความสุข จนทำให้ภูผาที่ขับรถอยู่เหลือบมองท่าทีของเขียนฟ้า แล้วรู้สึกหดหู่ขึ้นมาเล็กน้อย เวลาที่คนอื่นทำให้เธอหัวเราะหรือมีความสุขมากกว่าเขา

(ยัยเปี๊ยก เห็นว่าวันนี้วันเกิดหรอกนะ ถ้าไม่ใช่วันเกิด ฉันไม่คิดอยากเจอเธอหรอก) วายุตะโกนใส่โทรศัพท์เสียงดัง จนภูผาที่ขับรถอยู่ข้างๆเขียนฟ้า ได้ยินสิ่งที่วายุพูดออกมาด้วย

"ก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าไม่สำคัญเท่ากับสาวๆของวาหรอก แล้ววันนี้ไม่มีนัดสาวที่ไหนเหรอ ถึงมาหาเขียนได้" เขียนฟ้าถามขึ้นมาอีกครั้งอย่างสงสัย

(ตกลงอยู่ไหนแล้วตอนนี้) วายุไม่ตอบคำถามเขียนฟ้า แต่กลับถามเธอด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้นมาอีกครั้งว่าเธออยู่ไหน

"แป๊บนะ ภู เราจะไปไหนกันต่อดี วาจะไปกับเราด้วย" ภูผาที่ขับรถอยู่ไม่ตอบอะไร

(อยู่กับไอ้ภูเหรอ) วายุเมื่อได้ยินเขียนฟ้าถามภูผา จึงถามเธอขึ้นมาทันที

"อืมมม อยู่กับภู ภูมารับไปทำบุญและไหว้สุสานแม่ เหมือนทุกปีนั่นแหละ ทำเสียงเหมือนเป็นเรื่องแปลกไปได้ เอางี้ เดี๋ยววามาเจอเขียนกับภูที่ห้างเอ็มไทร์แล้วกันนะ โอเค แล้วเจอกันนะคะ" เขียนฟ้าบอกวายุเสร็จก็วางสาย พร้อมกับหันหน้ามาบอกภูผาให้ขับรถไปที่ที่เธอนัดให้วายุมา

เวลาต่อมา @ห้างเอ็มไทร์

"วันนี้มีความสุขจัง ขอบคุณนะที่ภูพาเขียนไปในที่ที่เขียนอยากไป" เขียนฟ้าพูดขอบคุณจบ

เธอก็โน้มตัวมาหาภูผา เพื่อที่จะหอมแก้มขอบคุณ เหมือนทุกครั้งที่เขียนฟ้าทำตั้งแต่ตอนเด็กๆ จนมาถึงตอนนี้ เขียนฟ้าก็ยังทำแบบนี้อยู่เสมอ แต่ครั้งนี้ภูผาไม่ได้อยู่นิ่งๆให้เธอหอมแก้มเหมือนทุกที แต่คราวนี้เขาหันหน้ามาหาเธอ จนปากของทั้งคู่อยู่ใกล้กันจนเกือบจะสัมผัสกันได้ ภูผาจึงขยับตัวเข้าไปหาเขียนฟ้า พร้อมกับเอาริมฝีปากของตนแตะไปที่รอมฝีปากของเธอ จนเธอตกใจจะขยับถอยออก เขาไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น จึงเอามือข้างหนึ่งดันตัวเธอเข้ามาหาเขา แล้วสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอเมื่อเธอเผลอเปิดปากให้เขา ลิ้นของเขาเข้าไปสัมผัสเพดานปาก ฟัน และลิ้นของเธอ จนเธอเผลอยกมือขึ้นมาจับที่บ่าของเขา และยอมให้เขาเข้าไปสัมผัสในโพรงปากของเธอ พร้อมกับเธอสนองตอบเขาไปด้วย เพราะจูบครั้งนี้ไม่ใช่จูบแรกของเธอ เธอเคยถูกวายุแกล้งจูบแบบนี้มาแล้ว 2 ครั้ง เธอจึงค่อนข้างจะรู้ว่าควรทำยังไง จนภูผาที่คิดว่าจะแค่จูบเธอเท่านั้น แต่เขากลับอยากสัมผัสเธอมากกว่านี้ ทำให้มืออีกข้างที่ว่างของเขา ขยับมาสัมผัสลำตัวของเธอ แล้วเลื่อนขึ้นมาถึงเนินอก พร้อมกับทั้งบีบ ทั้งเคล้น อย่างมีอารมณ์สวาทที่พุ่งพล่านขึ้นมาเกือบห้ามไม่อยู่

"อื้อ....ภู....อย่า" เขียนฟ้าพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จนภูผาชะงักแล้วหยุดการกระทำทั้งหมดของตัวเองลง

"เอ่อ ภู ขอโทษ" ภูผาเอ่ยขึ้นมาอย่างละอายใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

"เราลงไปหาวากันเถอะ" เขียนฟ้าพูดขึ้นมา พร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น แล้วเดินลงจากรถทันที

"เขียน ภู ขอโทษ" ภูผาเดินตามเขียนฟ้ามาติดๆ จนเขาทนไม่ไหวที่เห็นเธอนิ่งเงียบแบบนี้ เขาจึงดึงมือเธอไว้ แรดึงทำให้เธอหันหน้ามาปะทะกับอกเขาอย่างจัง แล้วทั้งสองก็หยุดไม่มีใครพูดอะไรออกมา จนสุดท้าย.....

"ไม่ว่า ภู จะทำอะไร เขียน จะไม่มีวันโกรธ ภู"