“บัลลังก์เป็นสิ่งที่ข้าต้องการ และสิ่งที่ข้าต้องทำ ต่อจากการนั่งบัลลังก์ก็คือ มอบสิ่งนี้ให้แก่ท่าน” ไทเฮารับพาน มาถือไว้ด้วยมืออันสั่นเทา
ชินอ๋องสะบัดชายเสื้อเดินออกจากตำหนักด้วยใบหน้า เศร้าหมอง มองขึ้นไปบนฟ้ากว้าง
ความแค้นที่ถูกชำระ ลงไปในวันนี้ เหตุใดทำจิตใจเขาเศร้าหมองยิ่ง สิ่งที่ได้มาต้องแลกกับ อะไรมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่ทำ ให้จิตใจของ ชินอ๋อง รุ้สึกมีสุข และ สว่างดังแสงเทียนยามค่ำคืน คือ ใบหน้าหวาน สวยของ แพรวาที่ลอยเด่นอยู่บน ท้องฟ้า
ไทเฮา คลี่ผ้าขาวออกก่อนจะ โยน ผ้าขาว ฟาดบนขื่อคา ผูก ให้เป็นบ่วง ก่อนจะ สอดลำคอ ระหงลงบน บ่วง ผ้าขาว
หลับตาลงบน ช้าช้า
“เซี้ยนตี้ข้ากำลังจะตามท่านไปมารับข้าด้วย"................................................................
“พบตัวนางหรือยังเสียง ตื่นเต้นดีใจ เมื่อ ทหารองครักษ์เดินเข้ามา ภายใน ตำหนัก
“หานางไม่พบ พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”
“เจ้าแน่ใจแล้วรึ
